ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1518

ซู่เป่าวิ่งตลอดทาง และวิ่งข้ามถนน

เอี้ยด

รถแล่นผ่านเธอไป ซู่เป่าถูกลมพัดจนล้มลง แขนของเธอขูดโดนพื้นเลือดออกทันที

เธอไม่สนใจสายตาที่ลังเลของคนขับรถ และไม่สนใจคําถามผู้คนที่เดินผ่านไปมาว่าด้วยความสงสัยว่า 'เด็กคนนั้นเป็นลูกของใคร'

เธอจําทางจากโรงเรียนมาที่บ้านตระกูลหลินไม่ได้ แต่ไม่รู้ทําไม ด้วยความเชื่อของเธอ ในที่สุดเธอก็มาถึงได้อย่างราบรื่น หลังจากผ่านตรอกซอกซอย และชุมชนต่างๆ…

จนถึงตอนนี้ซู่เป่าก็รู้สึกไปเองว่าว่าความมุ่งมั่นของเธอดูเหมือนจะสามารถแก้ปัญหาบางอย่างได้

ในที่สุดก็มาถึงบ้านตระกูลหลิน

แม้ว่าตระกูลหลินจะถูกยึดไปแล้ว แล้วภายหลังได้ถูกขายทอดตลาดและมีครอบครัวหนึ่งมาซื้อต่อไป

แต่สวนต้นไม้หลังบ้านตระกูลหลินไม่ใช่ของบ้านตระกูลหลิน เพียงแต่ว่าตอนที่ตระกูลหลินยังอยู่พวกเขาได้เปิดช่องทางไว้หลังรั้ว เพื่อจะได้ถือว่าสวนต้นไม้นั้นเป็นสวนหลังบ้านของตัวเอง

ทางที่จะไปยังสวนต้นไม้ตรงนั้น หากลอดผ่านบ้านตระกูลหลินไปเป็นวิธีที่เร็วที่สุด

ซู่เป่ามุดเข้าไปยังช่องทางนั้นอย่างคุ้นเคย จากนั้นก็ได้ยินเสียงคนตําหนิจากชั้นบน

เธอไม่สนใจ ในสมองมีเพียงความคิดเดียวก็คือเสี่ยวอู่！

สวนต้นไม้เล็กๆ นั้นยังคงเป็นสวนต้นไม้แบบนั้นอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้แตกต่างไปจากความทรงจําของเธอมากนัก

“เสี่ยวอู่…เสี่ยวอู่！” ซู่เป่าตะโกนเสียงสั่น

เธอตะโกนอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบรับอะไร แต่เสียงพูดคุยจากระยะไกลกลับใกล้เข้าเรื่อยๆ

“ไม่รู้ว่าเป็นเด็กบ้านไหน！”

“อยู่ดีๆ ก็มุดเข้ามาในบ้านของคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง นี่มันเรื่องอะไรกันนะ！ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พวกเขาจะอธิบายยังไง”

ซู่เป่ามองไปข้างหลังแวบหนึ่ง จากนั้นก็รีบวิ่งโซซัดโซเซเข้าไปในสวน

พุ่มไม้ที่เตี้ยกว่าตัวเธอเล็กน้อยข่วนใบหน้าของเธอจนมีแผลแดงๆ แต่เธอก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เพียงแค่รู้สึกว่า ณ เวลานี้ โลกทั้งใบของเธอเหลือเพียงความหวังเดียวแล้วซึ่งก็คือเสี่ยวอู่ ถ้าหาไม่เจอล่ะก็…

“เสี่ยวอู่…” ซู่เป่าน้ำตาคลอเบ้า เธอพยายามกลั้นน้ำตาและสูดหายใจเข้าลึกแล้วตะโกนเรียกต่อ "เสี่ยวอู่ นี่ซู่เป่าเองนะ รีบออกมาสิ..."

บริเวณโดยรอบเงียบมาก จนได้ยินเสียงด่าทอของคนที่กำลังตามมาจากทางด้านหลัง

น้ำตาของซู่เป่าไหลลงมาอย่างร้อนรน

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมา การที่เสี่ยวอู่ไม่อยู่นั้นก็สามารถอธิบายได้ด้วยเหตุผลหนึ่ง คือหลังจากผ่านฤดูหนาวไป มันได้ตายไปแล้ว

ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ จุดนี้ก็น่าจะไม่ถือว่าเป็นช่องโหว่ทางตรรกะแล้ว งั้นเธอจะทําอย่างไรต่อไปดีล่ะ？

ขณะที่เธอกําลังจะหมดหวังอยู่นั้น ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงกระพือปีกดังขึ้น นั่นมันเสียงร้องของเสี่ยวอู่นี่นา "ซู่เป่า!"

ซู่เป่ารู้สึกเซอร์ไพรส์ "เสี่ยวอู่!"

นกแก้วสีเขียวบินมาเกาะที่ไหล่ของเธอ ซู่เป่ายังไม่ทันมีเวลาสังเกตมันอย่างละเอียดเลย คนที่ตามเธอมาข้างหลังก็จับเธอไว้ทันที

เสี่ยวอู่กระพือปีกและตะโกนว่า "ก้ากๆ จับเด็กแล้ว จับเด็กแล้ว！”

ผู้ใหญ่คนนั้นรู้สึกโมโหเล็กน้อย "นี่เอ็งเป็นเด็กบ้านไหนเนี่ย อยู่ๆ วิ่งเข้ามาในบ้านของคนอื่นได้ยังไง！”

ริมฝีปากของซู่เป่าขยับเบาๆ "หนู..."

เธอไม่ใช่เด็กบ้านไหนทั้งนั้น เพราะตอนนี้เธอไม่มีบ้านแล้ว

แต่เธอไม่อยากพูดถึงสถานสงเคราะห์ เพราะเธอไม่อยากกลับไปที่นั่น

"หนูแค่มาหาเสี่ยวอู่เพื่อนของหนูเฉยๆ ค่ะ" ซู่เป่าพูดอย่างจริงใจว่า "ตอนนี้หนูหาเจอแล้ว หนูไปก่อนนะคะ"

พูดจบเธอก็หลุดพ้นจากเงื้อมมือของคนๆ นั้น เธอรีบอุ้มเสี่ยวอู่ขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที

แต่ก็ถูกคนข้างหลังขวางเอาไว้

พอเห็นซู่เป่ามองมา มันก็ร้องก้ากๆ แล้วพูดว่า “อย่ามายุ่งๆ！”

ซู่เป่าจ้องไปที่มัน

เสี่ยวอู่เอียงหัว "เป็นอะไรเหรอซู่เป่า！ มามองคนอื่นแบบนี้ คนอื่นเขาก็อายเป็นเหมือนกันนะ！”

ซู่เป่าหรี่ตาเล็กน้อย

มีตรงไหนแปลกๆ ยังไงไม่รู้!

เธอจําได้ว่าตอนที่เมื่อกี้เธอถูกคนนั้นจับแขนอยู่ เสี่ยวอู่ก็ยืนอยู่บนไหล่ของเธอนี่นา

มันไม่ได้บินหนีไปไหน แต่ตะโกนเสียงดังว่า【จับเด็กแล้ว จับเด็กแล้ว！】

แต่ตอนนี้ที่เธอจ้องไปที่มัน มันกลับพูดว่า【เป็นอะไรเหรอซู่เป่า！ มามองคนอื่นแบบนี้ คนอื่นเขาก็อายเป็นเหมือนกันนะ！】

ดูเหมือนจะถูกต้องมาก เพราะคําพูดพวกนี้ดูเหมือนเสี่ยวอู่มากๆ

แต่ว่า…

ในตอนแรก เธอกับเสี่ยวอู่นิสัยเหมือนกัน ค่อนข้างขี้ขลาดและขี้กลัวอย่างมาก

แต่ภายหลังที่เธอถูกรับตัวไปอยู่ที่บ้านตระกูลซู เธอก็ได้รู้สึกถึงความรักความห่วงใยที่ครอบครัวมีให้อย่างแท้จริง รวมทั้งรู้สึกสบายใจมากขึ้นเลยค่อยๆ ลดความระมัดระวังลง

ในตอนที่ลุงทั้งแปดคนมารับเธอนั้น พวกเขายังคอยเกลี้ยกล่อมอยู่นานกว่าจะกล่อมเสี่ยวอู่ให้ลงมาได้

ในเวลานั้น เสี่ยวอู่น่าจะกลัวมาก ฝีปากเลยไม่ได้กล้าขนาดนี้

แต่เมื่อกี้ตอนที่ถูกคนนั้นมาจับแขนไว้ เสี่ยวอู่ก็ไม่ได้กลัวแล้วบินหนีไป

เพิ่งจะรับมันกลับมา ตอนนี้มันก็ตะโกนเรียกเธอว่า "เป่า" แล้ว...

ริมฝีปากของซู่เป่ายกขึ้นเล็กน้อย เธอเอ่ยเบาๆ ว่า "เสี่ยวอู่ แกดูมีพิรุธนะ…”

เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนเลยว่าเสี่ยวอู่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอถึงกับตัวแข็งไปเล็กน้อยเลยทีเดียว！