ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1519

ซู่เป่าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะราบรื่นขนาดนี้ พอหาเสี่ยวอู่เจอแล้ว เธอก็สามารถยืนยันได้ว่ามีช่องโหว่ตามที่เธอคาดการณ์เอาไว้จริงๆ！

"แกเป็นใคร？" ซู่เป่าจับเสี่ยวอู่ไว้แล้วจ้องเขม็งไปที่มัน

เสี่ยวอู่เอียงหัวและทำหน้าไร้เดียงสา "ฉันคือเสี่ยวอู่ไง นี่เธอกําลังพูดอะไรอยู่เนี่ยซู่เป่า！ฉันเสียใจมากนะที่ที่รักจำฉันไม่ได้！”

ซู่เป่าหัวเราะเสียงดัง

"เหอะๆ...เสี่ยวอู่ตัวจริงไม่มีทางพูดแบบนี้หรอก" ซู่เป่าตาไม่กระพริบ สายตาของเธอเฉียบคม "ทําไมถึงพาฉันมาที่นี่ แกเป็นใคร ต้องการจะทำอะไรกันแน่！”

แต่ในเวลานี้ จู่ๆ รถก็เบรกกะทันหัน！

ภายใต้ผลของแรงเฉื่อย ซู่เป่าชนเข้าอย่างจัง

จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นข้างหูเธออย่างรุนแรง ซู่เป่าถึงกับเป็นลมหมดสติไป

**

“ซู่เป่า…ซู่เป่า！”

“ตื่นสิ ซู่เป่า…”

ใครกัน…

ใครกันที่คอยเรียกฉันมาตลอด？

แต่เธอก็จำเสียงพวกนี้ไม่ได้

ซู่เป่าลืมตาขึ้นด้วยความงงงวยอีกครั้ง และมองดูวอร์ดสีขาวตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

ดูเหมือนว่าเธอจะตกอยู่ในความฝันอีกครั้ง และเธอก็แยกไม่ออกแล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอเป็นลมและตื่นขึ้นมา

ประตูวอร์ดคนไข้ถูกผลักออก ลุงรูปร่างสูงใหญ่ใส่ชุดดำเดินเอาอาหารที่บรรจุหีบห่อเข้ามามาวางไว้บนโต๊ะ

"นี่หนูยังสบายดีใช่ไหม？" เขาถอนหายใจ "ลุงขอโทษที่ทำให้หนูบาดเจ็บ"

"อะไรนะ？" ซู่เป่ามองไปที่เขาด้วยความงงงวย

ลุงชุดดําบอกว่า “รถเกิดอุบัติเหตุ หนูก็เลย…”

เขาเม้มริมฝีปากและในที่สุดก็พูดออกมาว่า "หนูสลบไป ส่วนเสี่ยวอู่เพื่อนสนิทของหนูตายไปแล้ว"

ซู่เป่าอึ้งไปพักหนึ่ง

ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะขึ้นมา！

เธอเห็นสีหน้าของลุงชุดดําก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ราวกับคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธออย่างนั้นแหละ แถมยังเอามือมาลูบหน้าผากของเธออีก

เขาพูดด้วยความกังวลว่า "ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

ซู่เป่ายิ้มไปยิ้มมา จู่ๆ น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า "พ่อ หนูพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างอย่างเต็มที่แล้ว"

"ต้องรอจนถึงเมื่อไหร่พ่อถึงจะจําซู่เป่าได้？”

"พ่อ ซู่เป่าอยู่คนเดียวแล้วลำบากมากจริงๆ ซู่เป่าคิดถึงพวกท่านมากๆ…”

ลุงชุดดําทําหน้างง แต่พอเห็นเธอร้องไห้แบบนี้ สุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้ทำได้เพียงแค่ลูบหัวเธอแล้วปลอบใจไปว่า “หยุดร้องไห้ได้แล้ว”

เขาถอนหายใจราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

ไม่กี่วันต่อมา ซู่เป่าก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

พอเห็นว่าตัวเองจะต้องถูกส่งกลับไปยังสถานสงเคราะห์อีกครั้ง ซู่เป่าก็รู้สึกต่อต้านทันที "หนูไม่อยากกลับไปที่สถานสงเคราะห์!"

ไม่รู้ทำไม ประตูเหล็กของสถานสงเคราะห์เป็นเหมือนประตูเหล็กที่จะขังเธอไว้ให้อยู่ที่นี่ไปตลอดยังไงชอบกล และเธอไม่มีทางยอมกลับไปที่นั่นอีกเด็ดขาด

ลุงชุดดําขมวดคิ้ว "หนูยังเด็กอยู่ ถ้าไม่ไปก็ไม่มีใครดูแลหนูนะ"

ซู่เป่าพูดอย่างหนักแน่นว่า "หนูดูแลตัวเองได้！ พ่อ พ่อไปส่งหนูที่ข้างล่างสะพานเถอะนะ！”

เธอสามารถอาศัยอยู่ในข้างล่างสะพานได้ ตราบใดที่มีที่ให้เธอนอนขดตัว ก็อยู่ได้ทั้งนั้นแหละ！

ซู่เป่าอึ้งไปเลย！

เป็นไปได้ยังไง...

เธอหยุดกะทันหัน ทำเอาลุงชุดดําที่จูงมือเธอไว้ถูกดึงจนตัวเซ

“"พ่อ! ไม่สิ!" ซู่เป่าเบิกตากว้าง "วันนั้นตอนหนูอยู่ที่หน้าโรงเรียนอนุบาล หนูเห็นคนจากตระกูลซูจริงๆ นะ"

"หนูเจอแม่เลี้ยงของเธอด้วย หนูเห็นเธอจูงมือพี่เสี่ยวเวิ่นเวย!"

“แถมหนูยังเห็นคุณยาย…ซึ่งก็คือนายหญิงซูด้วยนะ!"

ลุงชุดดําทําหน้างงๆ จากนั้นก็ลูบหน้าผากเธออีกครั้งแล้วพูดว่า “ถูกชนจนมึนเลยเหรอเนี่ย？”

“เรื่องที่จะส่งหนูไปโรงเรียนอนุบาลลุงก็ได้ยินมาเหมือนกัน วันนั้นสิ่งที่หนูเห็นที่หน้าโรงเรียนอนุบาลคือแม่เลี้ยงของหนูจริงๆ นั่นแหละ แต่เด็กที่เธอจูงมานั้นเป็นของลูกของเศรษฐีเมืองหนานเฉิง”

เขาหัวเราะเยาะว่า "แม่เลี้ยงของหนูจะเอาความสามารถจากไหนไปแต่งงานกับคนในตระกูลซูได้ล่ะ หนูจำผิดแล้วมั้ง"

เขามองลงมาที่เธอ ดูเหมือนว่าหลังจากเห็นแม่เลี้ยงแล้วเธอคงจะรู้สึกเคืองมากจนเห็นภาพหลอนล่ะมั้ง

ซู่เป่าตัวเย็นไปหมด จู่ๆ สมองก็รู้สึกเย็นขึ้นมายังไงชอบกล

สองวันต่อมา เธอก็หาวิธีไปที่ประตูโรงเรียนอนุบาลอีกครั้ง และเธอก็เห็นแม่เลี้ยงท้องโตอยู่เหมือนเดิม แต่เด็กที่จูงมานั้นกลับไม่ใช่พี่ชายของเธอแล้ว！

ซู่เป่ามั่นใจว่าเธอไม่ได้จำผิด วันนั้นเธอเจอพี่ชายและคุณยายจริงๆ！

เสี่ยวอู่เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น รวมถึงแม่เลี้ยงที่แต่งเข้าตระกูลซูก็เปลี่ยนเป็นบ้านอื่นแทน…

ถ้าโลกนี้มีบทละครอยู่จริงๆ แสดงว่าบั๊กในบทละครได้ถูกแก้ไขไปแล้ว

ตรรกะของโลกแน่นหนาขึ้นเรื่อยๆ เพื่ออุดช่องโหว่ให้เล็กลง

เธอต้องทํายังไง…ถึงจะออกไปจากที่นี่ได้？