ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1520

ซู่เป่าถูกส่งกลับไปที่สถานสงเคราะห์อีกครั้ง

เธอนั่งอยู่บนบันได เงาด้านหลังเล็กๆ ของเธอดูโดดเดี่ยวและผอมบาง

ข้างหน้าเป็นประตูเหล็กที่ขังเธอเอาไว้ ส่วนใบไม้ที่ร่วงหล่นจากต้นไม้ที่อยู่ข้างนอกนั้นก็ร่วงลงมาหมดแล้ว และเตรียมพร้อมที่จะเข้าสู่ฤดูหนาว กิ่งไม้โล้นไปหมด

ซู่เป่ารู้สึกหนาวเล็กน้อย เธอกอดตัวเองอย่างแรง และมุดหน้าตัวเองไว้แขน

"คุณยาย...ซู่เป่าหนาวมาก หิวมาก" ซู่เป่าสะอึกสะอื้น "ซู่เป่าต้องทำยังไงกันแน่ถึงจะออกไปจากที่นี่ได้"

**

ที่ดินแดนจิ่วโยว

ลานบ้านเล็กๆ ที่ผู้อาวุโสตระกูลเหยาอาศัยอยู่นั้นได้ถูกฟ้าผ่าทําลายราบเป็นหน้ากลองแล้ว

ที่ตรงนั้นถูกฟ้าผ่าจนกลายเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่ เหยาจี๋เสียงก็กำลังร้องไห้คร่ำครวญถึงอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเหยาหลิงเยว่

เหยาหลิงเยว่เหลือเพียงแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว ดวงตาของเธอเหม่อมองไปที่ท้องฟ้าสวรรค์

เธอจะไม่มีวันลืมภาพที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้อย่างแน่นอน ราวกับว่ามีด่านเคราะห์อัสนีบาตเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องนับไม่ถ้วนในช่วงเก้าวันมานี้ แถมเงาของคุนเผิงขนาดใหญ่หลายหมื่นไมล์ก็เอาแต่ส่งเสียงร้องด้วยความเศร้าโศก และบินพุ่งเข้าไปที่ร่างกายของซู่เป่า

พื้นดินแยกออกกัน ซืออี้หรันกอดซู่เป่าไว้แน่น

ถึงเขาจะสามารถต้านทานด่านเคราะห์อัสนีบาตรที่ผ่าลงมาบนตัวให้เธอได้ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานเหล่าเงาวิญญาณของสัตว์อันนับไม่ถ้วนนี้ได้

ใบหน้าของซืออี้หรันเต็มไปด้วยเลือด ที่แขนและหลังมีรอยแผลเต็มไปหมด รวมทั้งเลือดไหลกระโชกโฮกฮากทั้งตัว

"ซู่เป่า... ซู่เป่า!" ซืออี้หรันเรียกเธอด้วยเสียงต่ำๆ แต่ซู่เป่ายังคงหลับตาแน่น เรียกยังไงก็ไม่ตื่น

ผู้อาวุโสรีบเข้ามา และหาซืออี้หรันและซู่เป่าที่อยู่ในหลุมขนาดใหญ่จนเจอ พวกเขารีบย้ายก้อนหินออกจากตัวซืออี้หรันก่อนเป็นอันดับแรก

“ซู่เป่าเป็นอะไร?!”

ซืออี้หรันรู้สึกร้อนใจ "ไม่รู้เหมือนกันครับ..."

“รีบออกจากที่นี่กันก่อน!”

ผู้อาวุโสพาทุกคนออกไป และสุดท้ายก็ไปอาศัยอยู่ในบ้านของคนจากเผ่าแม่มดบ้านหนึ่ง

ผู้อาวุโสมองอย่างละเอียด แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"ทําไมเหมือนว่าดวงวิญญาณของเผ่าแม่มดของเราจะออกจากร่างเลยล่ะ"

ผู้อาวุโสขมวดคิ้ว "พวกเราเผ่าแม่มดจะตายหรือถูกทำลายไม่ได้ แต่ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว ดวงวิญญาณก็จะออกจากร่าง และพวกเราก็จะ 'ตาย' "

ซืออี้หรันจ้องไปที่ซู่เป่า

เขาใช้จิตเทพตรวจสอบอย่างละเอียดและปฏิเสธไปว่า "ดวงวิญญาณของเธอยังอยู่"

ไม่เหมือนออกจากร่าง

แต่เหมือนถูกปิดผนึกเอาไว้

ด้วยเหล่าบรรดาวิญญาณสัตว์ประหลาดแห่งดินแดนจิ่วโยวที่ผนึกดวงวิญญาณของเธอไว้

ซืออี้หรันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้านอกหน้าต่างเป็นสีเทา และในเวลานั้นเองจู่ๆ เขาก็เงียบลง

"น่ารังเกียจ!" เขากัดฟันกรอด

เหยาจี๋เสียงถามอย่างหวาดกลัวว่า "แล้วตอนนี้เราจะทํายังไงกันดี？”

พี่สาวซู่เป่าไม่อยู่แล้ว!

งือๆๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

เหยาหรูอี้ยังไม่ได้สติเลย ฟ้าผ่าเมื่อกี้น่ากลัวมากจริงๆ！

ซืออี้หรันอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สุดท้ายเพื่อความปลอดภัยของซู่เป่า เขาก็ได้เพียงอยู่ในดินแดนจิ่วโยวต่อไป

เขาให้เสี่ยวต๋ากลับไปหามู่กุยฝาน

มู่กุยฝานย่อมต้องไปหาพระแม่ธรณี จักรพรรดิตงเยว่และตี้จั้งหวังอยู่แล้ว

สงครามสะท้านฟ้าครั้งนี้ได้มาถึงก่อนกําหนด

**

"ซู่เป่า...ซู่เป่า..."

เสียงเรียกดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง

ซู่เป่าค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เอาแต่เรียกเธอ เสียงที่ดูแปลกหน้านี้ เธอได้ยินจนรู้สึกคุ้นเคยไปแล้ว

ตอนแรกก็เป็นเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่ง แต่ต่อมาก็เสียงดังขึ้นมาอีกสองสามคน เสียงดูอ่อนเยาว์กว่าเดิม

รวมทั้งเสียงของพี่สาวทั้งหลาย

ซู่เป่ารู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะลืมคนบางกลุ่มไปแล้ว เธอจําไม่ได้เลยว่าใครเป็นใครกันแน่

แม้แต่ใบหน้าของคนในตระกูลซูก็ค่อยๆ เลือนราง

"ไม่ได้...จะให้เป็นแบบนี้ไม่ได้"

แต่เดิมเธอเห็นตระกูลซูอยู่ในเมืองหนานเฉิง แต่หลังจากที่เธอสังเกตเห็นพิรุธจากตัวเสี่ยวอู่ คนในตระกูลซูก็กลับไปที่เมืองจิงตู

เธอจะไปเมืองจิงตู แล้วไปบ้านตระกูลซู！