ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 154

เห็นซู่เป่าร้องบอกเพื่อนว่า “นี่พ่อฉัน” ซูอิ๋งเอ่อร์เจ็บใจขึ้นมา

เขาพ่นลมหายใจยกมือขึ้นบอกว่า “ฉันเอง!”

ลุงห้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เขาเองอยู่ในไซต์ก่อสร้างมาตั้งหลายปี ร่างกายกำยำ จะสู้มู่กุยฝานไม่ได้เชียวหรือ?!

เด็ก ๆ เห็นว่าผู้ร้ายออกมาอีกแล้ว ทันใดก็โห่ร้องดังขึ้นกว่าเดิม “ครูฝึกมู่ สู้ๆ! ครูฝึกมู่ สู้ๆ!”

“เอาชนะผู้ร้ายให้ได้! อัดเขาให้น่วม!”

ซู่เป่ามองพ่อแล้วก็มองลุงห้า

ไม่มีใครให้กำลังลุงห้าเลย

ดังนั้นเจ้าตัวเล็กจึงตะโกนขึ้นมาสุดเสียง “ครูฝึกมู่ สู้ ๆ! ผู้ร้ายสู้ ๆ!”

พอเห็นซู่เป่าตะโกน หานหานก็ตะโกนตาม “สู้ ๆ! สู้ ๆ! สู้ตาย!”

เด็กคนอื่นพากันงง นี่มันอะไรกันนี่?

ซู่เป่ามองไปที่ซูอิ๋งเอ่อร์แล้วอธิบายว่า “เขาไม่ใช่ผู้ร้ายจริง ๆ แต่เป็นลุงห้าของเราเอง!”

เด็กเข้าใจทันที

ซูอิ๋งเอ่อร์ตัดประโยคหน้าของซู่เป่าทิ้งไปอัตโนมัต ได้ยินแค่ประโยคที่ว่า “ผู้ร้ายสู้ ๆ” เขายักคิ้วหลิ่วตา รู้สึกว่าตัวเองมีพลังเต็มเปี่ยม ตอนนี้ต่อให้ล้มวัวสักตัวยังไหวเลย!

“มาเลย!”

ซูอิ๋งเอ่อร์หักข้อนิ้ว กวนโมโหเสียไม่มี

ท่าทางของคำบอกได้คำเดียวว่าทำเท่

แต่วินาทีต่อมาก็โดนมู่กุยฝานจับข้อมืออย่างกะทันหัน จากนั้นก็โดนพลิกตัวข้ามบ่าฟาดลงพื้นดังตุ๊บ!

มู่กุยฝานจู่โจมเร็วมาก ทุกคนยังไม่ทันได้มองชัด ๆ ผู้ร้ายก็ผ่ายแพ้ไปเสียแล้ว

เด็ก ๆ พากันปรบมือเสียงดัง เด็กผู้หญิงมองมู่กุยฝานเหมือนได้เห็นซุปเปอร์ฮีโร่ สายตาของเด็กผู้ชายมองมู่กุยฝานเหมือนเห็นอุลตร้าแมน

ซูอิ๋งเอ่อร์โกรธหน้าแดง เขาพูดเสียงดังว่า “เอาใหม่ ๆ เขาเล่นทีเผลอ ไม่นับ”

มู่กุยฝานเลิกคิ้ว “ได้”

ซูอิ๋งเอ่อร์ลุกขึ้นมา เห็นว่ามู่กุยฝานหันหลังเดินไปทางซู่เป่า

ทหารไม่ถือเรื่องการหลอกล่อศัตรู

ซูอิ๋งเอ่อร์พุ่งเข้าไปอย่างไว เตรียมจะล้มมู่กุยฝานจังหวะที่เขาเผลอ!

มู่กุยฝานเหมือนจะไม่เห็น เด็ก ๆ พากันตะโกนด้วยความตกใจ โบกไม้โบกมือมั่วไปหมด “ข้างหลัง... ข้างหลัง!! นี่...”

ซูอิ๋งเอ่อร์เผยรอยยิ้มของผู้ชนะ...

แต่มือเพิ่งโดนตัวมู่กุยฝานก็ได้ยินเสียงดังตุ๊บ เขาหมุนคว้างกลางอากาศ แล้วก็ลงไปนอนกับพื้นตามเคย

“...”

มีเด็กผู้ชายตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นมา

“เจ๋งเป๋ง” เด็กอนุบาลสามที่รู้ภาษาระดับสูงของมนุษย์ ตะโกนออกมารวดเดียว “เชร้ดเข้! เจ๋งเป๋ง! สุโค่ย!”

ป่าปี๊มู่เป็นที่โดงดังในรงเรียนอนุบาล ซูอิ๋งเอ่อร์เป็นบทเรียนด้านลบ ไม่ว่าจะพุ่งเข้าไปท่าไหน สุดท้ายก็ล้มลงไปกองกับพื้นท่าเดิมทุกที

เขาแทบกระอักเลือดอยู่แล้ว!

การอบรบฝึกซ้อมการป้องกันตัวครั้งนี้ เด็ก ๆ สนุกจนรู้สึกว่ายังไม่พอ ตอนต่อแถวกลับเข้าห้องเรียนเด็กบางคนก็ทำท่าเลียนแบบมู่กุยฝานขึ้นมา อิจฉาที่ซู่เป่ามีพ่อแบบนี้

ตอนนี้เองซู่เป่าก็กำลังโบกมือลาคุณพ่อกับลุงห้าอยู่

สายตาของเจ้าตัวเล็กเป็นประกายวิบวับไปด้วยความชื่นชมนับถือ “คุณพ่อเก่งจังเลย!”

มู่กุยฝานยื่นมือไปลูบหัวน้อย ๆ ของเธอ ยิ้มน้อย ๆ “อืม”

พอเห็นว่าลุงห้ายืนกอดอกท่าทางอารมณ์ไม่ดี ซู่เป่าก็พูดต่อว่า “ลุงห้าแสดงเป็นผู้ร้ายได้ดีมากเลย เก่งมากเหมือนกันค่ะ”

“ถ้าเป็นผู้ร้ายคนอื่นคงโดนทุ่มหน้าบวมจมูกเขียวไปแล้ว แต่ลุงห้ายังหล่ออยู่เลย!”

ซู่เป่าคิดว่าลุงห้าเก่งมากจากใจจริง กดไลค์ให้รัว ๆ เธอชมจากใจ

ซูอิ๋งเอ่อรืหายอารมณ์เสียทันที รีบพูดว่า “จริงเหรอ?”

ซู่เป่าพยักหน้ายืนยัน “จริง ๆ”

ซูอิ๋งเอ่อร์ยิ้มกว้าง สบายใจขึ้นเยอะ

ดูสิ หลานสาวชมเขาด้วย!

ชมว่าเขาแสดงเป็นผู้ร้ายได้ดีมาก!

ลุงห้ากลับไปด้วยความปลื้มปริ่ม

ซู่เป่ายุติธรรมกับทุกคน ทำกับทุกคนแบบเดียวกันเป๊ะโดยไม่ตั้งใจ...