ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 154

เห็นซู่เป่าร้องบอกเพื่อนว่า “นี่พ่อฉัน” ซูอิ๋งเอ่อร์เจ็บใจขึ้นมา

เขาพ่นลมหายใจยกมือขึ้นบอกว่า “ฉันเอง!”

ลุงห้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เขาเองอยู่ในไซต์ก่อสร้างมาตั้งหลายปี ร่างกายกำยำ จะสู้มู่กุยฝานไม่ได้เชียวหรือ?!

เด็ก ๆ เห็นว่าผู้ร้ายออกมาอีกแล้ว ทันใดก็โห่ร้องดังขึ้นกว่าเดิม “ครูฝึกมู่ สู้ๆ! ครูฝึกมู่ สู้ๆ!”

“เอาชนะผู้ร้ายให้ได้! อัดเขาให้น่วม!”

ซู่เป่ามองพ่อแล้วก็มองลุงห้า

ไม่มีใครให้กำลังลุงห้าเลย

ดังนั้นเจ้าตัวเล็กจึงตะโกนขึ้นมาสุดเสียง “ครูฝึกมู่ สู้ ๆ! ผู้ร้ายสู้ ๆ!”

พอเห็นซู่เป่าตะโกน หานหานก็ตะโกนตาม “สู้ ๆ! สู้ ๆ! สู้ตาย!”

เด็กคนอื่นพากันงง นี่มันอะไรกันนี่?

ซู่เป่ามองไปที่ซูอิ๋งเอ่อร์แล้วอธิบายว่า “เขาไม่ใช่ผู้ร้ายจริง ๆ แต่เป็นลุงห้าของเราเอง!”

เด็กเข้าใจทันที

ซูอิ๋งเอ่อร์ตัดประโยคหน้าของซู่เป่าทิ้งไปอัตโนมัต ได้ยินแค่ประโยคที่ว่า “ผู้ร้ายสู้ ๆ” เขายักคิ้วหลิ่วตา รู้สึกว่าตัวเองมีพลังเต็มเปี่ยม ตอนนี้ต่อให้ล้มวัวสักตัวยังไหวเลย!

“มาเลย!”

ซูอิ๋งเอ่อร์หักข้อนิ้ว กวนโมโหเสียไม่มี

ท่าทางของคำบอกได้คำเดียวว่าทำเท่

แต่วินาทีต่อมาก็โดนมู่กุยฝานจับข้อมืออย่างกะทันหัน จากนั้นก็โดนพลิกตัวข้ามบ่าฟาดลงพื้นดังตุ๊บ!

มู่กุยฝานจู่โจมเร็วมาก ทุกคนยังไม่ทันได้มองชัด ๆ ผู้ร้ายก็ผ่ายแพ้ไปเสียแล้ว

เด็ก ๆ พากันปรบมือเสียงดัง เด็กผู้หญิงมองมู่กุยฝานเหมือนได้เห็นซุปเปอร์ฮีโร่ สายตาของเด็กผู้ชายมองมู่กุยฝานเหมือนเห็นอุลตร้าแมน

ซูอิ๋งเอ่อร์โกรธหน้าแดง เขาพูดเสียงดังว่า “เอาใหม่ ๆ เขาเล่นทีเผลอ ไม่นับ”

มู่กุยฝานเลิกคิ้ว “ได้”

ซูอิ๋งเอ่อร์ลุกขึ้นมา เห็นว่ามู่กุยฝานหันหลังเดินไปทางซู่เป่า

ทหารไม่ถือเรื่องการหลอกล่อศัตรู

ซูอิ๋งเอ่อร์พุ่งเข้าไปอย่างไว เตรียมจะล้มมู่กุยฝานจังหวะที่เขาเผลอ!

มู่กุยฝานเหมือนจะไม่เห็น เด็ก ๆ พากันตะโกนด้วยความตกใจ โบกไม้โบกมือมั่วไปหมด “ข้างหลัง... ข้างหลัง!! นี่...”

ซูอิ๋งเอ่อร์เผยรอยยิ้มของผู้ชนะ...

แต่มือเพิ่งโดนตัวมู่กุยฝานก็ได้ยินเสียงดังตุ๊บ เขาหมุนคว้างกลางอากาศ แล้วก็ลงไปนอนกับพื้นตามเคย

“...”

มีเด็กผู้ชายตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นมา

“เจ๋งเป๋ง” เด็กอนุบาลสามที่รู้ภาษาระดับสูงของมนุษย์ ตะโกนออกมารวดเดียว “เชร้ดเข้! เจ๋งเป๋ง! สุโค่ย!”

ป่าปี๊มู่เป็นที่โดงดังในรงเรียนอนุบาล ซูอิ๋งเอ่อร์เป็นบทเรียนด้านลบ ไม่ว่าจะพุ่งเข้าไปท่าไหน สุดท้ายก็ล้มลงไปกองกับพื้นท่าเดิมทุกที

เขาแทบกระอักเลือดอยู่แล้ว!

การอบรบฝึกซ้อมการป้องกันตัวครั้งนี้ เด็ก ๆ สนุกจนรู้สึกว่ายังไม่พอ ตอนต่อแถวกลับเข้าห้องเรียนเด็กบางคนก็ทำท่าเลียนแบบมู่กุยฝานขึ้นมา อิจฉาที่ซู่เป่ามีพ่อแบบนี้

ตอนนี้เองซู่เป่าก็กำลังโบกมือลาคุณพ่อกับลุงห้าอยู่

สายตาของเจ้าตัวเล็กเป็นประกายวิบวับไปด้วยความชื่นชมนับถือ “คุณพ่อเก่งจังเลย!”

มู่กุยฝานยื่นมือไปลูบหัวน้อย ๆ ของเธอ ยิ้มน้อย ๆ “อืม”

พอเห็นว่าลุงห้ายืนกอดอกท่าทางอารมณ์ไม่ดี ซู่เป่าก็พูดต่อว่า “ลุงห้าแสดงเป็นผู้ร้ายได้ดีมากเลย เก่งมากเหมือนกันค่ะ”

“ถ้าเป็นผู้ร้ายคนอื่นคงโดนทุ่มหน้าบวมจมูกเขียวไปแล้ว แต่ลุงห้ายังหล่ออยู่เลย!”

ซู่เป่าคิดว่าลุงห้าเก่งมากจากใจจริง กดไลค์ให้รัว ๆ เธอชมจากใจ

ซูอิ๋งเอ่อรืหายอารมณ์เสียทันที รีบพูดว่า “จริงเหรอ?”

ซู่เป่าพยักหน้ายืนยัน “จริง ๆ”

ซูอิ๋งเอ่อร์ยิ้มกว้าง สบายใจขึ้นเยอะ

ดูสิ หลานสาวชมเขาด้วย!

ชมว่าเขาแสดงเป็นผู้ร้ายได้ดีมาก!

ลุงห้ากลับไปด้วยความปลื้มปริ่ม

ซู่เป่ายุติธรรมกับทุกคน ทำกับทุกคนแบบเดียวกันเป๊ะโดยไม่ตั้งใจ...

**

มู่กุยฝานกลับไปจัดการอะไรนิดหน่อย ดูเวลาก็เห็นว่าซู่เป่าเลิกเรียนพอดี

เขาเปลี่ยนชุด ขับรถไปรับซู่เป่า

เดิมที่มู่กุยฝานคิดว่าเขาขับไม่เกรงใจใครแล้ว คิดไม่ถึงว่าบนถนนจะมีรถคันหนึ่งขับเบียดผ่านรถเขาไป หญิงสาวยกมือขึ้นมาท่าทางตื่นตนก “ขอโทษค่ะ ๆ...”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงรถก็ขับผ่านไปดังฟิ่ว

มู่กุยฝานยักคิ้ว

เขามองไม่เห็นผี ดังนั้นจึงไม่เห็นซูจิ่นอวี้ที่เกาะอยู่บนตัวซูเสี่ยวอวี้...

เขาเห็นรถคันนั้นขับเซไปเซมาเป็นรูปตัวเอสแซงรสอีกสองคันไปถึงจะจอด รถบนถนนก็เยอะ แต่เธอกลับไม่เป็นอะไรเลย

มู่กุยฝานเอาแขนพาดบนขอบหน้าต่าง เอียงคอเล็กน้อย “จุ๊ ๆ ขับเก่งชะมัด!”

ขณะเดียวกันบนรถคันข้างหน้า ซูเสี่ยวอวี้พูดในใจเกือบไปแล้วเชียว

รถเธอดันมาเบรกแตกได้ แต่ที่ประหลาดก็คือ เธอกลับไม่เป็นอะไรเลย

“อัศจรรย์มาก...” ซูเสี่ยวอวี้พึมพำ “นี่นับว่าโชคดีหรือโชคร้าย??”

ถ้าโชคดี รถดี ๆ อยู่แท้ทำไมจู่ ๆ เบรกแตกได้

ถ้าโชคร้าย เบรกแตกในที่ที่รถเยอะขนาดนี้ แต่ทำไมเธอไม่เป็นไรเลย...

ซูเสี่ยวอวี้เอารถเข้าจอดที่ไหล่ทาง แล้วโทรศัพท์

เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ ก็ลิ้นพันกัน พูดผิดพูดถูก “ฮัลโหล ใช่ร้านเสอีสไหมคะ... เอ่อไม่ใช่สิ ใช่ร้าน 4S ไหมคะ?”

ซูเสี่ยวอวี้อึ้งไปชั่วขณะ ร้านเสอีสเธอพูดออกมาได้ไงเนี่ย?

**

ตอนที่มู่กุยฝานมาถึงโรงเรียนอนุบาล เป็นเวลาเพิ่งเลิกเรียนพอดี

ระหว่างที่ซู่เป่าเดินมา มีเด็ก ๆ มาทักทายเธอมากมาย

“ฮาย สวัสดีซู่เป่า เราชอบพ่อของเธอมากเลย คราวหน้าชวนพ่อเธอไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันสิ”

ซู่เป่า ๆ เราไปด้วยกันเถอะ ฉันก็นั่งรถโรงเรียนเหมือนกัน”

“ซู่เป่า อันนี้เราให้” มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมา ยัดอมยิ้มให้เธอ จากนั้นทำตาลุกวาว “พ่อเธอชอบการ์ดอุลตร้าแมนไหม?”

ซู่เป่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “น่าจะชอบมั้งนะ”

เหมือนว่าผู้ชายก็จะชอบอุลตร้าแมนกันทั้งนั้นหรือเปล่า?

เด็กชายคนนั้นดีขึ้นมาทันที “งั้นคราวหน้าเราจะเอาการ์ดอุลตร้าแมนมาให้พ่อเธอนะ”

เด็กผู้ชายอีกหลายกรูกันเข้ามาถามซู่เป่าเจ๊าะแจ๊ะเกี่ยวกับเรื่องมู่กุยฝาน

ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่นั้น ก็เห็นมู่กุยฝานยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง

เด็กชายคนที่บอกว่าเขาจะมอบการ์ดอุลตร้าแมนให้มู่กุยฝานก็ร้องว้าวทันที "ดูสิ นั่นครูฝึกมู่!"

เด็กทั้งกลุ่มรีบวิ่งกรูกันออกไป

พวกคุณครูรีบเข้าไปดึงตัวไว้ เม็ดเหงื่อผุดบนหน้าผาก

ซู่เป่าประหลาดใจ ว้าว พ่อของเธอได้รับความนิยมมากขนาดนี้เชียว!

ตอนนี้เองหานหานวิ่งเข้ามาจับมือซู่เป่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ก็เห็นว่าด้านหน้ามีเด็กกลุ่มหนึ่งห้อมล้อมรอบตัวมู่กุยฝานที่ตัวสูงโย่ง ถามคำถามทีละคน

เด็กชาย ก. “สวัสดีครับครูฝึกมู่! ผมชอบคุณครับ ครูฝึกมู่!”

มู่กุยฝาน “...”

เด็กชาย ข. “ครูฝึกมู่ ผมอยากจะถามหน่อยครับ ทำไมครูฝึกตัวสูงจังครับ”

เด็ก ๆ ที่ชื่นชอบฮีโร่ต่างก็ชื่นชมความสูงของมู่กุยฝานขึ้นมาด้วย

มู่กุยฝานส่งเสียงอืม “กินข้าวให้ตรงเวลา เข้านอนให้ตรงเวลา กินของว่างให้น้อยลง และอ่านหนังสือพิมพ์ให้มาก ๆ”

เด็กชาย ค. ตกตะลึง “จริงเหรอครับ แม่ผมก็บอกผมแบบนี้ แต่ผมไม่เคยเชื่อเลย”

จะกลับบ้าน กินข้าวแล้วนอนเดี๋ยวนี้เลย!

พอหลุดออกมาได้ มู่กุยฝานก็จับมือซู่เป่าและถามว่า “วันนี้อยู่ที่โรงเรียนรู้สึกยังไงบ้างลูก หนูสนุกไหมคะ?”

ซู่เป่า “เยี่ยมมากเลยค่ะ! พ่อขาหนูอยากกินไอติม!”

หานหานยกมือขึ้นทันที “อาค่ะ หนูก็อยากกินค่ะ!”

มู่กุยฝานโบกมือแล้วยัดเด็กน้อยทั้งสองเข้าไปในรถ “ไป! กินไอติมกัน!”

รถออฟโรดคันหล่อพุ่งตัวออกไปแล้ว ทิ้งสายตาอิจฉากลุ่มหนึ่งไว้ข้างหลัง...