ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 155

ณ ห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัล

ด้านข้างของรถขายไอศครีมสีสันสดใส มีผู้ใหญ่หนึ่งคนกับเด็กอีกสองคนยืนอยู่

ซู่เป่าเกาะอยู่บนตู้กระจก กลั้นน้ำลายไม่ให้ไหลออกมา “น้าคะหนูเอาลูกโยเกิร์ตลูกนึง สตรอว์เบอร์รี่ลูกนึง มะม่วงลูกนึง!”

น้าคนขายไอศครีมหยิบช้อนตักไอศครีมขึ้นมา แล้วลงมือตักตามรสชาติที่เธอสั่ง แต่ละช้อนที่ตักลงไป ตักออกมาทั้งกลมทั้งใหญ่ ถ้วยไอศครีมอัดแน่นไปด้วยไอศครีมสามลูกสามสี

ซู่เป่ารับมาปุ๊ปก็กัดงั่มเข้าไปคำหนึ่งก่อนยื่นให้หานหาน

หานหานกำลังมองไปที่ไอศครีมในรถขายไอศครีมตาเป็นประกายพลางโบกมือและพูดว่า “ไม่ ๆ ฉันจะเลือกเอง!”

ซู่เป่ายื่นไอศครีมขึ้นสูง ๆ “ครูฝึกมู่คะ อั้ม!”

มู่กุยฝานขำ เขาก้มลงไปกัดคำเล็ก ๆ คำหนึ่งแล้วเอานิ้วแตะจมูกของเธอ “เรียกพ่อสิคะ”

ซู่เป่า “พ่อ!”

มู่กุยฝานอดยิ้มมุมปากไม่ได้ ยิ่งมองเจ้าตัวเล็กของเขาเท่าไรเขาก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้นเท่านั้น

จี้ฉางที่ลอยอยู่ข้าง ๆ จึ๊ปาก “ไอติมอร่อยตรงไหน?”

ซู่เป่าเหลือบมองเขาตาเข “ท่านอาจารย์ ท่านไม่เคยกินไอติมล่ะสิ? ไอติมอร่อยสุด ๆ เลย”

จี้ฉางเม้มริมฝีปากบอกว่า “อร่อยตรงไหน? ก็เค่น้ำแข็งบดไม่ใช่หรือ?”

ไม่เห็นจะอิจฉาเลย

ระหว่างที่คิดเขาก็มองไปที่ไอศครีมในมือของซู่เป่าอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่มู่กุยฝานจ่ายเงินแล้ว เขาก็ยังคงไปนั่งพิงอยู่ข้างสวนดอกไม้เช็นทรัลเหมือนเคย แต่คราวนี้มีผู้ใหญ่หนึ่งกับเด็กสอง

หญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านไปพลางหันกลับมามอง แล้วก็ได้ยินเสียงกระแทกประตูดังปังอีกครั้ง

หานหาน “ฮ่า ๆ ๆ! พี่เขาต้องมองไอติมฉันแน่เลย เขาคงอยากกิน!”

ซู่เป่า “หนูคิดว่าเขาอาจจะมองพ่อหนูก็ได้”

มู่กุยฝาน “หึ... เขามองลูกนั่นแหละ”

คนชอบกินเผือก ‘แล้งน้ำใจ’ สามคน...ไม่สิ คนชอบกินไอติมต่างหาก พวกเขาซุบซิบกันเบา ๆ

เมื่อเห็นว่าพวกเขากินกันอย่างมีความสุข จี้ฉางก็หันกลับไปอย่างเหนื่อยหน่าย นั่งขัดสมาธิอยู่บนที่ขอบปูนที่ปลูกดอกไม้ เปิดตำราของเขาอย่างยอมจำนน

ไอติมอร่อยตรงไหน เขาเปิดตำราของเขาดูดีกว่า!

สองสามวันมานี้เขาเอาแต่เปิดตำราจนกระดาษจะแววหมดอยู่แล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอว่าซูจิ่นอวี้ไปอยู่ที่ไหน

“หายไปไหนนะ พาซู่เป่าไปหาด้วยก็ยังไม่เจอ ทำไมยากแบบนี้...” จี้ฉางพึมพำอยู่กับตัวเอง

ขณะนี้เอง รสไอศครีมด้านหลังก็แว่วเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังมา “แม่ค้า เอาไอติมอันนึง”

แม่ค้าไอศครีมถามกลับว่า “เอารสอะไรดีคะ?”

ซูเสี่ยวอวี้มองไปที่ไอศครีมรสดั้งเดิม เธอยากกินรสดั้งเดิม...

ซูจิ่นอวี้เกาะอยู่บนร่างของเธอ มองไอศครีมรสโยเกิร์ต สตรอเบอร์รี่และรสมะม่วงตาเป็นประกาย

เธออยากกิน!

ทันทีที่ซูเสี่ยวอวี้เปิดปาก ก็หลุดพูดออกมาว่า “โยเกิร์ตลูกนึง สตรอเบอร์รี่ลูกนึง มะม่วงลูกนึง”

ซูเสี่ยวอวี้อึ้งกิมกี่ ไม่ใช่สิ ที่เธอนึกไว้ในใจคือรสดั่งเดิมนี่นา

ซู่เป่าได้ยินว่ามีคนสั่งไอศครีมรสเดียวกับเธอเป๊ะ เลยหันกลับไปมองทันทีพลางพูดว่า “ว้าว กินเหมือนกันเลย!”

พอหันไปเห็นซู่เป่าก็ร้องเอ๋ขึ้นมา

ด้านหน้ารถไอศครีมมีหญิงสาวสวมเสื้อยืดสีเหลืองกางเกงยีนส์คนหนึ่งยืนอยู่ บนหลังของเธอมีผีเกาะอยู่...

ผีที่ส่องแสงสีทองระยิบระยับ!

ซู่เป่าไม่เคยเห็นผีที่ส่องแสงสีทอง

“ท่านอาจารย์ นั่นผีอะไรคะ ทำไมมีแสงออกมาด้วย...” ซู่เป่าจ้องไปที่ซูจิ่นอวี้ไม่กะพริบตา ในใจรู้สึกอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก...

ในขณะเดียวกันซูจิ่นอวี้ก็หันหน้ากลับมามองมาที่ซู่เป่า

ซู่เป่าเบิกตากว้างทันที แล้วไอศครีมในมือของเธอก็ตกลงมาดังแผละ!

จี้ฉางก็เงยหน้าขึ้น พอเห็นเข้าก็ลอยขึ้นมาจากขอบปูนที่ปลูกดอกไม้ จ้องตาถลนแทบหลุดลงพื้น

“แม่เจ้า?!”

“แม่เจ้า?!”

จี้ฉางสติหลุด เอาแต่ร้องว่าแม่เจ้า

ผีส่องแสงสีทองตัวนี้จะเป็นใครไปได้นอกจากซูจิ่นอวี้!?

“เจ้า...เจ้าไปสิงร่างคนอื่นได้อย่างไร!”

มันไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์เอาเลย!

มันเกินไปมาก!

ซูจิ่นอวี้ไม่ใช่ผีร้าย ไม่ใช่ผีตายโหง แล้วจะสิงร่างคนได้อย่างไร?!

เมื่อเห็นแสงสีทองที่ส่องออกมาจากตัวเธอ จี้ฉางก็เข้าใจขึ้นมาทันที

ถ้ามองจากบางมุมนี่ไม่ใช่ผีสิง แต่เป็น... ราชาประทับร่างงั้นหรือ? ?