ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 156

ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้าน ซู่เป่ามีความสุขมาก

เธอพูดกับซูจิ่นอวี้ว่าหลังจากที่เธอมาอยู่กับตระกูลซูคุณยายของเธอดีกับเธอมาก และพวกลุง ๆ ก็ดีกับเธอมากเหมือนกัน

เธอเองสุขสบายดี คุณปู่เต่าก็สบายดี เสี่ยวอู่ก็สบายดีเหมือนกัน...

ดวงตาของซูจิ่นอวี้มีความว่างเปล่าและมึนงง แต่ก็ขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก

เธอจำอะไรไม่ได้เลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมาอยู่กับกับซูเสี่ยวอวี้ได้อย่างไร

หรือว่า... ก่อนตายเธอจะมีลูกสาวจริง ๆ ก็คือเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้?

ซูเสี่ยวอวี้มองไปที่ซู่เป่าที่พูดคนเดียวอยู่แล้วถอนหายใจยาว ๆ

เธอคงคิดถึงแม่ของเธอมาก ๆ เลยใช่ไหม? ดูเหมือนสภาพจิตใจจะมีปัญญา...

เธออดไม่ได้ที่จะลูบหัวของซู่เป่าและพูดว่า “ตัวเล็ก พี่เป็นแม่ของหนูไม่ได้หรอก แต่เราเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันได้นะ เป็นพี่สาวกับน้องสาวดีไหม?”

ซู่เป่าร้องห๊ะขึ้นมาน้ำเสียงมึนงง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งรู้สึกตัว แล้วถามว่า “พี่น้องร่วมสาบานคืออะไรคะ?”

ซูเสี่ยวอวี้บอกว่า “เป็นเพื่อนที่พอเจอกันก็รู้สึกถูกชะตามาก แล้วก็สาบานเป็นพี่น้องกัน! จากนั้นหนูก็จะเป็นน้องสาวพี่ พี่ก็จะเป็นพี่สาวหนู แล้วเราก็จะใกล้ชิดสนิทกันมากขึ้น!”

ซู่เป่าพยักหน้าเพิ่งจะเข้าใจ “โอเค ๆ!”

ซูเสี่ยวอวี้ชูไอศครีมขึ้น “มา กินไอติมนี่ให้หมดแก้ว แล้วเราก้จะเป็นพี่น้องกัน”

ซู่เป่าชูไอศครีมขึ้นสูง “หมดแก้ว!”

พวกเขาทั้งสองกินไอศครีมคำใหญ่จนพ่นไอเย็นออกจากปาก

จี้ฉาง “…”

มู่กุยฝาน “...”

ซูเสี่ยวอวี้เห็นซู่เป่าที่ดูน่ารักมาก ๆ เธอเองก็มีความสุข

ในที่สุดก็ไม่เป็นลูกสาวแล้ว ถ้าเธอออกไปข้างนอกแล้วมีเด็กมาเรียกว่าแม่แบบนี้ แล้วเธอจะไปตามจีบเทพบุตรของเธอยังไง?

เธออดไม่ได้ที่จะหยิกใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าพูดว่า “จากนี้เราก็เป็นพี่น้องกันแล้ว!”

ซู่เป่า “พี่สาว!”

ซูเสี่ยวอวี้พูดอย่างมีความสุข “เฮ้!”

จี้ฉาง “นี่ ๆ...”

มันไม่หุนหันพลันแล่นไปหน่อยเหรอ?!

เจ้าสองคนยังไม่รู้จักชื่อของกันและกันเลยด้วยซ้ำนะ!

จี้ฉางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นซู่เป่าก็ชี้ไปที่มู่กุยฝาน

“พี่คะ นี่คือพ่อของหนู ถ้าพี่เป็นพี่สาวของหนูพ่อของหนูก็คือพ่อของพี่ด้วย” “เรียกพ่อสิค่ะ!”

ซูเสี่ยวอวี้สำลักพ่นไอศครีมออกมาจากปาก

มู่กุยฝานเม้มปาก ไม่จำเป็นหรอกมั้ง!

ซูเสี่ยวอวี้มองไปที่มู่กุยฝานและพูดว่า “สวัสดี ๆ เอ่อ... คือ… พี่ใหญ่”

ก่อนที่มู่กุยฝานจะได้พูดอะไร หานหานก็พูดขึ้นมาเสียงดังว่า “ไม่! เรียกพี่ไม่ได้สิ! ต้องเรียกพ่อ!”

“พ่อของพ่อเรียกว่าปู่ พี่สาวน้องสาวของพ่อเรียกว่าป้ากับน้า พ่อของพี่สาวเรียกว่าพ่อ!”

ซู่เป่า “ใช่!”

ซูเสี่ยวอวี้ นี่มันเกินไปมาก

เธอเพิ่งนับน้องสาวเพิ่มมาคนนึง นี่ต้องนับพ่อใหม่ด้วยเหรอ?

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “ไม่ใช่ ๆ พี่ไม่ได้เกิดมาจากพ่อของหนู เรียกพ่อไม่ได้!”

เมื่อมองไปที่ผู้ใหญ่สองเด็กสองที่กำลังคิดหนักเรื่องสรรพนาม จี้ฉางพูดไม่ออกจริงๆ...

เขามองไปที่ซูจิ่นอวี้และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ซูจิ่นอวี้”

ซูจิ่นอวี้ขานตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “หืม?”

จี้ฉางพยายามพูดรหัสลับกับเธอ “จำได้ไหม? ไร้เทียมทานตั้งแต่ในท้องแม่?”

เมื่อเห็นว่าซูจิ่นอวี้ไม่ได้ตอบสนองเขาก็พูดว่า “ไร้เทียมทานตั้งแต่ไข่ปฏิสนธิ?”

ซูจิ่นอวี้ “...”

ผู้ชายคนนี้เป็นพวกวิตถารใช่ไหมเนี่ย?

เธอออกห่างจากจี้ฉางทำหน้ารังเกียจ

จี้ฉาง “…”