ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1544

แบบจำลองของซืออี้หรันเชื่อมโยงโลกโบราณกับโลกอนาคตเข้าด้วยกันแล้ว

นักเรียนดูเหมือนจะข้ามจากโลกโบราณไปยังโลกอนาคต

พวกเขามองเห็นความยิ่งใหญ่ของโลก แสงสว่างของอนาคต และความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่มีอยู่ในแต่ละคน!

เด็กวัยรุ่นทุกคนดูตื่นเต้นขึ้นมาทัน และเชื่อมั่นว่าพวกเขาจะมีอนาคตที่สดใส!

พวกเขาคือยุคใหม่ พวกเขาคืออนาคตใหม่…!

“สอบ! มหาวิทยาลัยนี้ต้องสอบ ก่อนหน้านี้ฉันสมควรตายจริง ๆ ขี้เกียจเกินไปแล้วจริง ๆ !"

”ฮื่อๆๆ เกิดในประเทศหลง ถ้าไม่สามารถเพิ่มความรุ่งโรจน์ให้กับอนาคตอันสว่างไสวของประเทศบ้านเกิดได้ ฉันก็เกิดมาใช้ชีวิตอย่างไร้ประโยชน์”

"ชีวิตมีจํากัด แต่วิทยาศาสตร์ไม่จำกัด จุดสิ้นสุดของจักรวาลคืออะไรกัน โลกที่กว้างใหญ่ขึ้นอยู่ที่ไหน... ฉันจะสํารวจอารยธรรมใหม่ที่สดใสเพื่อชีวิตมนุษย์อย่างแน่นอน!"

มองไปที่ใบหน้าหลงใหลและตื่นเต้นของนักเรียน ผอ.ก็อึ้งไป

ไม่น่าเชื่อว่าแบบจําลองนี้จะทําให้เขาหลงใหลชื่นชมด้วยเช่นกัน ในการประชุมรวมและการประชุมกระตุ้นในทุกยุคทุกสมัยนั้น ครั้งนี้เป็นครั้งที่ประสบความสําเร็จมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ผอ. กลับรู้สึกแปลกๆ ถ้าการกล่าวสุนทรพจน์ก่อนหน้านี้ที่การกล่าวสุนทรพจน์ครั้งหนึ่งสามารถกระตุ้นเด็ก ๆ ได้แค่ไม่กี่วัน หลังจากนั้นไม่นานนักเรียนก็กลับไปหดหู่อย่างตอนแรก

แต่ครั้งนี้คือครั้งที่สร้างความทรงจำอันลึกซึ้งให้กับชีวิต

ในใจของผอ.รู้สึกตกใจ คิดว่าความรู้สึกในใจของวันนี้จะอยู่เคียงข้างเขาไปอีกนานแสนนาน...

แต่สิ่งที่พวกเราไม่รู้คือ จากการสาธิตของซืออี้หรันนั้น ทำให้กฎแห่งวิถีในตัวเขาก็แพร่กระจายออกไปอย่างไม่ตั้งใจ

จักรพรรดิยุคใหม่ของกฎแห่งวิถีสามารถโน้มน้าวให้ผีบำเพ็ญที่ติดอยู่ในคอขวดตื่นรู้ได้ แล้วนับประสาอะไรกับกลุ่มหนุ่มสาวที่เต็มไปด้วยความหวังและจินตนาการนี้กัน!

ในตอนท้ายของการกล่าวสุนทรพจน์ นักศึกษากลุ่มแล้วกลุ่มเล่าเบียดเสียดไปด้านหน้าด้วยความนับถือ ถือสมุดบันทึกก็ดี สมุดต่าง ๆ ก็ดี แสดงออกถึงความต้องการจะเอาลายเซ็นของซืออี้หรัน

ยังมีกลุ่มนักเรียนบางคนที่ตามตื้อซืออี้หรัน ถามเขาเรื่อย ๆ ว่าเทคโนโลยีในอนาคตจะเป็นยังไง จากนั้นก็ถ่ายรูปคลิ้ก คลิ้ก สองสามรูป

ซืออี้หรันมองซู่เป่าที่ถูกเบียดห่างจากเขาไปเรื่อย ๆ “…”

ประมาทแล้วสิ แต่เดิมว่าจะไม่มา แต่ถ้าจะมาก็ต้องสร้างแรงบันดาลใจให้กับรุ่นน้องอย่างเต็มที่

แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะกระตือรือร้นขนาดนี้…

ทำยังไงได้ เขาก็ไม่สามารถหายตัวไปทันทีต่อหน้าสายตาของทุกคนได้

ยิ่งไม่สามารถบินจากที่ที่อยู่ออกไปข้างนอกได้

ซืออี้หรันได้แต่ยืนนิ่ง ตอบคำถาม ถ่ายรูป เซ็นลายเซ็นอย่างไม่หยุดหย่อน...

อาศัยจังหวะชุลมุนส่งข้อความหาซู่เป่า 【รอพี่ด้วย เดี๋ยวกลับด้วยกัน】

กล่าวสุนทรพจน์เสร็จก็เป็นเวลาตอนเย็น เวลาหลังการกล่าวสุนทรพจน์ก็เป็นเวลาเลิกเรียนพอดีด้วย

เนื่องจากคนที่ไปฟังสุนทรพจน์คือระดับชั้น ม.6 กับ ม.3 ดังนั้นหานหานเลยไม่รู้ว่าซืออี้หรันก็มากล่าวสุนทรพจน์ด้วย

เพราะเวลาคนอื่นฮือฮา เธอไม่ได้ใส่ใจหนุ่มหล่อคนไหนเลย…

“เกิดอะไรขึ้น รอใครเหรอ?” หานหานสงสัย

ซู่เป่านั่งอยาบนม้าหินข้างโรงยิม ก้มหน้าส่งข้อความถึงซืออี้หรันพร้อมกับพูดว่า “รอพี่อี้หรันแปปหนึ่ง”

หานหาน “ห้ะ?! ”

ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย!

ตระกูลซูที่อยู่จิงตูตอนนี้ก็มีแค่ซูอีเฉิน ซูจื่อหลินกับซูอิ๋งเอ่อร์

ซูลั่วถ่ายละคร กัปตันซูเยว่เฟยส่วนใหญ่ไม่กลับมา ซูจิ่นม่อช่วงนี้ก็ยุ่งอยู่กับสเต็ปเปอร์ ซูอี้เซินเป็นหมอก็ยิ่งยุ่ง

ดังนั้นที่ซู่เป่าบอกว่าลุงใหญ่พวกเขามารับ น่า่จะหมายถึง ซูอีเฉิน ซูจื่อหลินและซูอิ๋งเอ่อร์

สุดท้ายพอออกจากโรงเรียน ซืออี้หรันก็อยู่นิ่งไม่ได้แล้ว

นอกประตูโรงเรียน มีเงายาวตรงสิบเงา + เงาผีหนึ่งตัวยืนอยู่ที่ประตู

ลุงทั้งแปดคนของซู่เป่า+ประธานรุ่นใหม่ซูเหอเหวิน+ซูจื่อซีที่ตัวสูงขึ้นมาก

และมู่กุยฝานที่ไม่รู้ว่ากลับขึ้นมาทำไมทั้งที่พึ่งลงไป

โอ้ว ตรงกลางยังมีซูเหอเวิ่นที่สูง1.2เมตร

ซืออี้หรัน“...”

“？”

ไม่สิ

เขาก็แค่…มาโรงเรียนซู่เป่า…กล่าวสุนทรพจน์?

ทำไมออกมา ผู้ชายทุกคนในตระกูลซูถึงอยู่นี่กันหมด…