ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1546

ด้านนอกรถ

ซู่เป่าพูดอย่างงงวยว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ทำไมรู้สึกเหมือนพวกลุง ๆ กำลังสอบปากคำ?

พี่อี้หรันไม่ใช่คนร้ายสักหน่อย!

จากนั้นก็เห็นพี่อี้หรันลงจากรถ ด้านหลังยังมีลุง ๆ อีกหลายคน

ซูเยว่เฟยกวักมือให้เธอด้วยรอยยิ้ม “ซู่เป่า มานี่”

ถือโอกาสที่ซูลั่ว ซูอิ๋งเอ่อร์ “ทะเลาะกัน” จะ “ส่ง” ซืออี้หรันลงรถ เขาก็รีบลากซู่เป่าขึ้นรถทันที

เมื่อซูอิ๋งเอ่อร์กับซูลั่วได้สติขึ้นมา ก็เห็นแค่ซู่เป่า หานหาน ซูกุยฝานแล้วก็ซูเหอเหวิ่น ซูจื่อซีพวกเขานั่งรถลินคอล์นเพิ่มความยาวของซูอีเฉินจากไปแล้ว

ซูอิ๋งเอ่อร์ และซูลั่ว“！！！”

ไอ่ตัวดีนี่ต่างหากที่เป็นเป็นโจรขโมยตัวจริง!

ทั้งสองรีบขี้นรถกลับบ้าน

ซืออี้หรันยังคงยืนอยู่ที่เดิม มอขบวนรถที่ห่างออกไป แล้วยิ้ม

ค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาโบกเงียบ ๆ

โดยที่ไม่มีใครรู้ว่ามือของเขาเต็มไปทั้งฝ่ามือ

**

วันรุ่งขึ้นก็เป็นวันเกิดของคุณหญิงซู ทุกคนกำลังคิดอยู่ว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้นายหญิง

ซู่เป่าคิดไปคิดมา เธอจะเตรียมของขวัญที่ไม่เหมือนใครให้คุณยาย……

แต่ว่าให้อะไรดีล่ะ?!

คืนเดียวกัน

ซู่เป่าได้รับสายโทรเข้าจากซืออี้หรัน

“ซู่เป่า เธอแอบๆ ออกมา ฉันมีของจะให้” ซืออี้หรันพูดจากอีกฝั่งของโทรศัพท์

ซู่เป่านึกถึงตอนเลิกเรียนที่พี่อี้หรันให้เธอรอ ที่จริงแล้วมีของจะให้เธอสินะ

เธอเคลื่อนตัว ปรากฎอยู่นอกคฤหาสน์ตระกูลซู หลบลุงหนิวได้สำเร็จ

“พี่อี้หรัน พี่อยู่ไหน?” ซู่เป่ามองซ้ายมองขวาไม่เห็นเขา

ทันใดนั้นมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากด้านข้างจับมือเธอไว้ ความมืดก็สว่างขึ้น พริบตาเดียวซืออี้หรันก็พาซู่เป่าออกจากคฤหาสน์ตระกูลซู มาที่ทุ่งหญ้าถัดจากเจียงปิง

“พี่อี้หรัน เกิดอะไรขึ้น?” ซู่เป่าตกใจกับการกระทำของเขา

ซืออี้หรันพูดว่า “ฉันก็แค่กลัวว่าพวกพ่อของเธอจะมาเจอ…”

ซู่เป่ารู้ตัว พยักหน้าพูดว่า “ก็ใช่ พ่อกับลุง ๆ นี่แปลกจริง ๆ วันนี้พวกเขาถามอะไรพี่เหรอ?”

ซืออี้หรันไอ “ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ถามเรื่องจิ่วโยว พวกเขาค่อนข้างกังวลว่าเธอจะใช้ชีวิตอยู่จิ่วโยวไม่ได้”

ในใจของซู่เป่าอุ่นวาบ

ที่จริงแล้วพวกลุง ๆ ไม่ได้มีเรื่องปกปิดอะไร ก็แค่พูดแต่เรื่องดี ๆ ไม่พูดเรื่องร้าย ๆ

“พวกเขาเป็นห่วงหนูเกินไป” ซู่เป่ายิ้มแล้วพูดว่า “ขอโทษจริงๆ นะคะ พวกลุงๆ ดึงพี่ไปถามตั้งเยอะแยะขนาดนั้น”

ซืออี้หรันส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่ได้รีบอยู่แล้ว”

ทั้งสองนั่งลงบนพื้นหญ้าของของเจียงปิง เจียงปิงเวลาประมาณห้าทุ่มแทบจะไม่มีคนแล้ว จะมีก็แต่คู่รักคู่สองคู่เดินเล่นช้า ๆ อยู่ทางฝั่งเขื่อน

ซืออี้หรันมองมาที่ซู่เป่า มือของเขาเลื่อนไปหาเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ…

หัวใจเต้นแรงขึ้นหลายจังหวะ ก็จึงค่อยรีบหลบหน้า

ซู่เป่าไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติ ถามว่า “พี่อี้หรัน พี่จะให้อะไรหนูเหรอ?”

ซืออี้หรันตอบว่า “วันนี้ฉันได้ยินพวกลุง ๆ ของเธอพูดว่า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณยายซู่เป่า”

”ฉันคิดว่าเธอกำลังคิดมากเรื่องของขวัญที่จะให้ ดังนั้นเลยเอา ‘ของฝากพื้นบ้าน’มาให้“

โอ้มายก๊อด!

ดินแดนจิ่วโยวเกิดมาพร้อมกับสรรพสิ่งดีๆ มากมาย ขาดทุนมาก เธอขาดทุนมากจริง ๆ

สอบเสร็จจะรีบกลับไปเก็บสมบัติทันทีเลย!

ซืออี้หรันหยิบเชือกสีเขียวเข้มเส้นหนึ่งออกมา ระหว่างยกขึ้นไข่มุกทั้งหมดกลายร่างและถูกเชือกสีเขียวเข้มร้อยเข้าด้วยกันทั้งหมด กลายเป็นสร้อยข้อมือไข่มุกที่สวยงาม

สีเขียนอ่อน สีชมพูอ่อน สีฟ้าอ่อน...และสีโปร่งใส

อันที่โปร่งใสล้วนคือไข่มุกที่ซืออี้หรันเอาอัญมณีสีนีออนที่ไม่มีค่ามาขัดเป็นไข่มุก เสริมด้วยไข่มุกเทพบริสุทธิ์ ไข่มุกหมิงเม่ย ไข่มุกล่อไฟ ไข่มุกกันน้ำ และไข่มุกกันหนาวร้อยเป็นหนึ่งเส้น สวยงามและล้ำค่า เผยให้เห็นถึงความมันวาวที่ลึกลับ

“เอานี่ไป อันนี้ให้คุณย่าซู เขาต้องชอบแน่นอน”

ซู่เป่ารู้สึกซาบซึ้งใจมาก สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นสร้อยข้อมือที่มีความหมาย มีคุณค่าและมีประสิทธิภาพสูงที่สุดในสวรรค์และใต้ดินอย่างแน่นอน

“หนูก็ขอบคุณพี่ยังไงดี...” ซู่เป่ามองไปที่ซืออี้หรัน ในตามีแต่ความตื่นตัน

ซืออี้หรันกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่การสังเกตเห็นซู่เป่าจ้องมองเขาอยู่

“พี่อี้หรัน...”

จู่ ๆ เธอก็เขยิบเข้าใกล้

ลมหายใจแทบจะติดหน้าเขาอยู่แล้ว!

ซืออี้หรัน“！！！”

นี่ นี่ก็ นี่ก็ไม่จำเป็น...ไม่จำเป็นต้องมากขนาดนี้ก็ได้...

เขา เขาไม่ได้ทำเพื่อให้ซู่เป่า...ไม่ได้จริง ๆ...

แต่ว่าซู่เป่าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ มองมา...

ซืออี้หรันเม้มปาก!

เขาตื่นเต้นจนไม่กล้าหายใจ เขามองเห็นซู่เป่าที่มองมาใกล้ขึ้น ก็ก้มหัวลงอย่างควบคุมไม่ได้...