ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1547

ลมหายใจของซืออี้หรันก็เริ่มหนักขึ้น เขามองไปที่ซู่เป่าที่เหมือนหยกเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่รู้ว่าจะทํายังไงในช่วงเวลาหนึ่ง

มือก็ไม่รู้ว่าจะวางไว้ที่ไหน!

แต่เขากลับเห็นซู่เป่าเอื้อมมือไปกดหน้าเขาหนึ่งที "พี่อี้หรัน พี่เพิ่งวาดภาพมาเหรอ? ทําไมบนหน้ามีสี"

ซืออี้หรันอึ้ง

สมองทั้งอันตื่นตัวทันที

“เอ่อ ใช่” สีหน้าของเขากลับมาปกติอย่างรวดเร็ว พูดว่า “วาดไปหนึ่งรูป......”

ซู่เป่าถูหน้าเขาอย่างแรงก็ถูไม่สะอาด ทันใดนั้นก็คิดอะไรบางอย่างได้แล้วดีดนิ้ว .....

“นี่! เคล็ดลับการล้างหน้า!”

แล้วใบหน้าของซืออี้หรันก็ใสสะอาด สะอาดกว่าใช่โฟมล้างหน้าเสียอีก

ซืออี้หรัน “……”

ล้างหน้าจริง

ขณะนั้นเอง เสี่ยวต๋าที่อยู่ในแหวนของซืออี้หรันก็หัวเราะจนแทบจะเป็นบ้า!

เมื่อกี้มันแอบยื่นหนวดออกมาในแหวน กินเผือก!

จักรพรรดิชิงหัวที่กำลังกังวลมากไม่ค้นพบ

เสี่ยวต๋าได้ยินเสียงจินตนาการของเขาตลอดทาง

เสี่ยวต๋าถึงกับอึ้ง

ดูจักรพรรดิที่แสดงออกเย็นชา ในสมองนั้นกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

【พระเจ้า！เธอ…เธอ เธอจะจูบฉัน？！】

【ไม่ได้ ไม่ได้ ตอนนี้เธอยังเด็กอยู่…】

【ต้องปฏิเสธ…แต่จะปฏิเสธยังไงดี？…】

【ปฏิเสธไม่ได้ลย! ฉัน แค่... ฉันจะจูบนิดเดียว ต่อไปจะไม่มีอีก …】

【ฉันจะรับผิดชอบเอง ฉันจะรอเธอ เมื่อเธอโตขึ้น เต็มใจที่จะแต่งงานล่ะก็ ฉันจะมอบงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกให้เธอ…】

【…ลูกล่ะก็เรียกว่า…อืม ถ้าเป็นเด็กผู้ชาย ชื่อ...ซืออ้ายซู แต่ถ้าเป็นเด็กผู้หญิง ชื่อ...ซือเหลียนซู อืม นามสกุลซูก็โอเคนะถ้าเธอชอบ …】

เสี่ยวต๋า “!!”

สุดท้ายสมองก็จินตนาการมาถึงแค่ตรงนี้ ซู่เป่าก็ถามเขาว่าวาดรูปใช่ไหม บนหน้าเขามีสีติด

การจินตนาการของจักรพรรรดิอี้หรันจบลงแต่เพียงเท่านี้

เสี่ยวต๋าอึ้งไปพักหนึ่ง เกือบจะหัวเราะตาย!

ทุกคน จะหัวเราะจะตายอยู่แล้ว!

คนอื่นเขาก็แค่เห็นว่ามีของติดที่หน้า เข้าใกล้นิดเดียวเอง......

จักรพรรดิจินตนาการไปถึงชื่อลูกแล้ว ว้าว!

ซืออ้ายซู ซือเหลียนซู...การตั้งชื่อมีที่แย่กว่านี้อีกไหม??

“ฮ่าๆๆ...หัวไชเท้าจะหัวเราะตายแล้ว ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ผีเจ้าชู้ฟัง!”

เสี่ยงต๋าหัวเราะจนกลิ้งไปมาในแหวน ไม่รู้ว่าหัวเราะเสียงดังเกินไปรึเปล่า จู่ ๆก็มีเสียงดังแปะ

จักรพรรดิชิงหัวเขินอายจนเปลี่ยนเป็นโกรธ จึงใช้กาวใสพันหัวไชเท้าทั้งหมดเป็นมัมมี่

เสี่ยวต๋า“อู้อี้ๆๆๆ！”

ฉันผิดไปแล้ว แต่ครั้งหน้าก็จะยังหัวเราะอีก!

อย่ามองว่าเป็นสร้อยข้อมือเท่านั้น แต่ไข่มุกในสร้อยเหล่านี้จะหาทั้งหมดได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

ตอนเขาอยู่จิ่วโยว น่าจะไปลาดตะเวนดูแทนเธอแล้วหนึ่งรอบ

ซู่เป่าก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว กอดซืออี้หรัน แล้วพูดว่า "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ พี่อี้หรัน!"

พูดเสร็จก็ปล่อยเขาพร้อมกับยิ้มหวาน ๆ ให้เขา “บ๊ายบายค่ะ！หนูกลับไปก่อนน้า”

มุมปากซืออี้หรันกระตุกขึ้น พยักหน้าให้เธอ“อือ”

วินาทีต่อไป ซู่เป่าก็หายไปแล้ว

ซืออี้หรันยังคงยืนอยู่กับที่ เขาไม่ได้ขยับเป็นเวลานาน......

เมื่อมองลงไปก็เหมือนยังได้กลิ่นหอมสดชื่นของแชมพูของเธออยู่

กลางดึกลมพัดผ่านต้นไม้ใบหญ้าทั้งสองฝั่งของแม่น้ำเบา ๆ เงาคนตั้งตระหง่านอยู่ในมุมที่เงียบสงบของแม่น้ำ คนที่เดินผ่านโดยไม่ได้ตั้งใจตกใจกับเขา

“ใคร?! ห้ามฉี่อึไปเรื่อยนะ!”

ปรากฏว่าเป็นเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนของสวนสาธารณะเจียงปิน เขาเห็นซืออี้หรันยืนอยู่ที่นั่นหันหน้าเข้าด้านในคนเดียว ...

เข้าใจผิดแล้ว

ซืออี้หรัน“…” มุมปากกระตุก

เขาเดินออกไปสองก้าวพูดอะไรไม่ออกและหายไปต่อหน้าเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนอย่างรวดเร็วหลังจากเดินเลี้ยว

เจ้าหน้าที่ลาดตระเวน“？？？”

เขาไล่ตามออกไปสองก้าว เลี้ยวไปเจอทางตรง แต่ไม่เห็นเงาใคร สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

“เจอ.....เจอผีแล้ว!” เจ้าหน้าที่ลาดตระเวนกลัวจนหนีไป เชื่อว่าคืนนี้ตัวเองเจอผีเข้าแล้ว！