ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1548

ที่บ้านตระกูลซูเงียบสงัด

ซูอิ๋งเอ่อร์เปิดประตูออกมาแล้วมองซ้ายมองขวา

“เงียบจัง” เขาพึมพำ

ซูอีเฉินก็เปิดประตูออกมาพอดี พอเห็นเขาเลยถามไปว่า “ทำอะไรอยู่น่ะ？”

ซูอิ๋งเอ่อร์ลูบจมูก “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกเฉยๆ ว่าทำไมจู่ๆ มันถึงได้เงียบแบบนี้ รู้สึกเหมือนมีคนมาลักพาตัวซู่เป่าไปอย่างงั้นแหละ”

ซูอีเฉิน “…”

บังเอิญมาก เขาก็มีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน

สองพี่น้องมองหน้ากัน และรีบเดินไปที่ห้องของซู่เป่าทันที

พอไปถึงหน้าประตูก็หยุดฝีเท้าลง

ไม่ได้ๆ ตอนนี้ซู่เป่าอายุสิบห้าแล้ว แถมดึกๆ ดื่นๆ ก็ไม่ควรไปเคาะประตูเรียกหาเธอด้วย

อีกอย่างถ้าเธอนอนหลับไปแล้ว แต่กลับมาตื่นเพราะเราจะทำยังไง？

“พี่ใหญ่ นี่เราจับตาดูเกินไปหรือเปล่า” ซูอิ๋งเอ่อร์เอ่ยด้วยความรู้สึกผิด

“ตอนที่ฉันลองค้นในอินเทอร์เน็ต ก็มักจะเห็นพวกเด็กๆ มาบ่นกันว่าเบื่อพวกผู้ใหญ่ที่ชอบมาล้ำเส้น”

ซูอีเฉินค่อยๆ หันหลังไปเงียบๆ แล้วเอ่ยว่า “งั้นกลับกันเถอะ”

แต่พอถึงหน้าห้องตัวเองกลับรู้สึกคาใจยังไงบอกไม่ถูก！

แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนโดนลักพาตัวไปยังไงไม่รู้！

ถ้าเกิดโดนลักพาตัวไปจริงๆ ล่ะ การที่เราไม่ไปยืนยันมันก็จะทำให้เรารู้สึกระแวงน่ะสิ？！

สองพี่น้องไปอยู่หน้าห้องซู่เป่าอีกครั้ง และกำลังลังเลว่าจะเคาะประตูดีไหม

“เคาะเบาๆ พอ” ซูอิ๋งเอ่อร์เอ่ย “ให้เคาะเบาๆ โดยที่ถ้านอนหลับไปแล้วคงไม่ตื่น…”

เขายื่นมือออกไป…

ซูอีเฉินคว้ามือเขาไว้แล้วส่ายหัว “ช่างมันเถอะ”

ซู่เป่าอยู่ตัวคนเดียวได้ แถมยังไปที่จิ่วโยวและสามารถทำลายวิถีสวรรค์และกลายไปเจ้าวิถีสวรรค์คนใหม่

สำหรับปัญหาความรู้สึกของตัวเอง เธอสามารถจัดการได้อย่างแน่นอน เธอรู้ว่าอะไรควรทําไม่ควรทำ…

ซูอีเฉินและซูอิ๋งเอ่อร์ถอยกลับไปที่หน้าห้องของตัวเองอีกครั้ง

แต่พอมายืนอยู่หน้าห้องก็รู้สึกคาใจ

พอไม่เห็นซู่เป่าก็ยิ่งคาใจเข้าไปใหญ่！

ถ้าเกิดโดนเจ้าเด็กที่ขโมยผักคนนั้นลักพาตัวไปกลางดึกล่ะจะทำยังไง？？

ในเวลานี้เอง ซูอี้เซินก็เดินลงมาจากชั้นสาม

เห็นพวกเขากำลังยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง แล้วก็ลังเลเดินไปเดินมาระหว่างห้องตัวเองกับห้องของซู่เป่า สุดท้ายก็ถอยกลับมาที่ห้องตัวเอง แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าอีก…

“พวกพี่ทำอะไรเนี่ย？” ซูอี้เซินถาม

ซูอิ๋งเอ่อร์ถอนหายใจ “ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่ามันเงียบแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เลยคิดไปเองว่าซู่เป่าโดนลักพาตัวไปหรือเปล่า รู้สึกกังวลยังไงชอบกล”

ซูอี้เซินถลึงตา สามพี่น้องมองหน้ากัน

ซูอิ๋งเอ่อร์ “เชี่ย！ นายก็มีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันเหรอ？！ งั้นมันก็ดูไม่สมเหตุสมผลแล้วล่ะ！”

คนสามคนรู้สึกแบบเดียวกัน งั้นแสดงว่าซู่เป่าต้องโดนลักพาตัวไปแน่ๆ！

ซูอี้เซิน ซูอิ๋งเอ่อร์และซูอีเฉินรีบเดินไปที่หน้าห้องซู่เป่าอีกครั้ง

“เดี๋ยวฉันเคาะอีก！” ซูอิ๋งเอ่อร์ยื่นมือ

ซูอี้เซินรีบดึงมือเขาไว้ “เดี๋ยวฉันทำเอง พี่แรงเยอะเกินไป”

ซูอีเฉินดึงมือซูอี้เซินไว้ “ช่างมันเถอะ”

แบบนี้จะดูเหมือนกับว่าพวกเราไม่เชื่อใจซู่เป่า

ต้องให้พื้นที่เด็กในการเติบโตบ้าง

ยิ่งคิดก็ยิ่งขาดทุน！

อยากไปกระชากมู่กุยฝานขึ้นมาต่อยทีนึงจริงๆ แต่ก็กลัวเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น แล้วน้องสาวจะอาย

แต่ไม่ว่าจะเป็นน้องสาวหรือหลานสาวของตัวเอง พวกลุงๆ ก็เป็นห่วงมากๆ

กลางดึก ลุงทั้งเจ็ดคนเดินย่องไปเบาๆ และในที่สุดก็เจอเหล่าชีกําลังนั่งสมาธิและฝึกฝนบำเพ็ญอยู่ เลยไปดึงตัวเขามา

ซูอวิ๋นเจา “？？？”

“ทำไมต้องเป็นฉัน！”

เขาหมดคำจะพูด พวกพี่ทำตัวเป็นคุณลุงที่รู้จักขอบเขตไม่ล้ำเส้น แต่มาให้ฉันเป็นคนร้ายแทนงั้นเหรอ？

ซูเยว่เฟยยิ้ม “เหล่าชีนายไม่เหมือนคนอื่นนี่ นายสามารถทะลุกำแพงได้ และไม่ทำให้ซู่เป่าตื่น”

ซูจิ่นม่อพยักหน้า “ใช่ๆ นายก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปแอบดูว่าซู่เป่าอยู่ในห้องหรือเปล่าแค่นั้นแหละ！”

ซูอี้เซินเห็นด้วย “แค่มองแวบเดียวก็พอ ไม่ไปก้าวก่ายอะไรอย่างอื่นเลย พวกเราแค่เป็นห่วงแค่นั้นแหละ”

ซูอวิ๋นเจาลอยไปที่ห้องของซู่เป่าพลางบ่นไปด้วยว่า “มันสมเหตุสมผลเหรอ！”

“ให้ไปแอบดูว่ากำลังทำอะไร มันต่างอะไรกับการที่ไปแอบดูไดอารี่ของเด็ก…”

“ไม่มีขอบเขตเลยสักนิด…”

พูดก็พูดเถอะ แต่ใจซูอวิ๋นเจาก็รู้สึกโหวงเหวงอยู่เหมือนกัน！

หรือว่าซู่เป่าจะถูกไอ้เจ้าเด็กขโมยผักนั่นหลอกไปจริงๆ？

ต้องบอกไว้ก่อนว่าทั้งสองคนนั้นสามารถไหวตัวทันแล้วหนีได้！

ไม่ได้ อย่าเพิ่งไปพูดถึงล้ำเส้นไม่ล้ำเส้นเลย ขอแอบดูแวบเดียวละกัน แค่แวบเดียว ต่อไปจะไม่ทำแล้ว…

ซูอวิ๋นเจาสอดหัวเข้าไปในห้องด้วยความรู้สึกสับสน

ตัวอยู่ข้างนอก แต่หัวอยู่ข้างใน

แอบมอง.jpg