ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1549

ลุงขี้หวงและ ‘หลานสาว’ คนโปรดของพวกเขา…

“เป็นยังไงบ้างๆ？” ซูอิ๋งเอ่อร์ลดเสียงลง แล้วรีบเร่งเขา

ซูอีเฉินกอดอก และยืนอยู่ด้านนอกอย่าง ‘สงบ’

ซูเยว่เฟยถอนหายใจ “นี่พวกเราจับตาดูจริงจังเกินไปไหม เหมือนเราไม่ไว้ใจซู่เป่ายังไงไม่รู้…”

ซูจิ่นม่อพยักหน้า “ก็จริงนะ ฉันก็คิดอยู่ว่าซู่เป่าเป็นเด็กดีขนาดนั้น จู่ๆ จะแอบออกไปข้างนอกดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ได้ยังไง”

ซูลั่ว “อื้ม…จริงด้วย ทุกครั้งที่ซู่เป่าจะออกไปข้างนอก ก็จะบอกกล่าวกันก่อนอยู่แล้ว”

แต่ปรากฏว่าซูอวิ่นเจารีบถอยกลับมาแล้วทำหน้าถอดสี “ซู่เป่าไม่อยู่ในห้องจริงๆ ด้วย！！”

ขณะนี้คือเวลา 23.21 น.

ลุงทั้งแปดคนรู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ‘หลานสาว’ ที่ประคบประหงมมาตั้งแต่เล็กจนโต…ถูกคนลักพาตัวไป！！

ซูอิ๋งเอ่อร์โมโหด่ากราด “ฉันว่าแล้วว่าเจ้าเด็กนั่นมันไม่ได้เป็นคนดีอะไร！”

ซูเยว่เฟยขมวดคิ้ว “มีเรื่องอะไรทำไมไม่คุยกันตอนกลางวัน ทำไมต้องมาคุยตอนกลางคืนด้วย？”

ซูอี้เซิน “ทุกคนอย่างเพิ่งร้อนรน บางทีซู่เป่าอาจจะมีธุระเลยรีบออกไปก็ได้…อาจจะไม่ได้โดนซืออี้หรันหลอกไป”

พูดก็พูดเถอะ แต่พี่น้องแปดคนต่างก็มองหน้ากัน แววตาเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

และในเวลานั้นเอง จู่ๆ ประตูห้องของซู่เป่าก็เปิดออก

“ลุงเจ็ด…ลุงเล็ก พวกลุงๆ กำลังทำอะไรอยู่คะ？” ซู่เป่ามองลุงทั้งสองคนที่อยู่ใกล้ประตูมากที่สุดด้วยท่าทางงงงวย

ซูอีเฉินเดินเข้าไปหาซู่เป่า “ซู่เป่า สะดวกให้เข้าไปนั่งข้างในห้องไหม？”

ซู่เป่าเปิดประตู “ได้อยู่แล้วค่ะ！”

ลุงทั้งแปดเดินเรียงแถวเข้าไป

ซูอี้เซินถามด้วยสีหน้า ‘เรียบๆ’ ว่า “ซู่เป่า เมื่อกี้ไม่อยู่ห้องเหรอ？”

ซู่เป่าพยักหน้า ไม่มีอะไรต้องปิดบัง “อื้ม เมื่อกี้ออกไปเดินเที่ยวค่ะ”

ลุงทั้งแปดคนใจไม่ดี！

ซูอิ๋งเอ่อร์ทำท่าจะถาม แต่โดนซูลั่วเอามืออุดไว้ก่อนและดันเขาไปข้างหลัง

จากนั้นก็ทำหน้าชิวๆ และคุยเรื่องทั่วไปว่า “ดึกขนาดนี้แล้วยังต้องออกไปอีก ซู่เป่าของเรานี่ลำบากจริงๆ…ว่าแต่ไปหาใครเหรอ？”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้ม ไปหาแป๊บเดียว…”

จู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล

เธอยังไม่ทันได้บอกว่าเป็นใคร ลุงทั้งแปดก็จ้องเขม็งมาที่เธอ

ลุงห้าแกล้งทำเป็นตะไบเล็บ

ลุงเล็กแกล้งทำเป็นดื่มน้ำชิวๆ

ลุงสามและลุงหกถือแก้วน้ำอยู่ในมือ และทำท่ากำลังดูว่าน้ำในแก้วมีปริมาณเท่าไหร่

ราวกับว่าพวกเขาทั้งหมดออกมาตักน้ำดื่มกลางดึกพอดีอย่างงั้นแหละ

ลุงใหญ่นั่งอยู่บนโซฟา ทำท่าทางสงบ แต่แววตาที่มองเธอกลับดูเครียดๆ ยังไงไม่รู้

ลุงเจ็ดยิ่งแล้วใหญ่ ลอยไปลอยมาด้วยความคับแค้นใจ และกําลังรอให้เธอพูดหนึ่งหรือสองหรือสาม…

ซู่เป่าเก็บคําพูดที่จะบอกว่าเมื่อกี้ไปเจอพี่อี้หรันมาและตอบอย่างอื่นแทนว่า “ไปเจอเพื่อนมา ก็พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของย่า เลยคิดอยู่ว่าจะเอาอะไรเป็นของขวัญให้ย่าดี หนูก็เลย…ไปหยิบของมาหน่อย”

พอเห็นพวกลุงๆ สีหน้าดูไม่ค่อยดี เธอก็พูดทันทีว่า "เพื่อนคนนั้นเป็นเพื่อนที่ดี หนูเป็นคนโทรเรียกเขามาเอง”

ผู้ปกครองที่จะไปปลอบใจหลานสาว เป็นไงล่ะสุดท้ายกลายเป็นหลานสาวมาปลอบใจผู้ปกครองแทนซะงั้น

ซูอีเฉินลุกขึ้นยืน “เอาล่ะ กลับไปกันเถอะ ให้ซู่เป่าได้มีเวลาพักผ่อน”

ซู่เป่าเห็นว่าพวกลุงๆ กำลังจะไปแล้ว ก็ไปเปิดประตูเอียงหัวและกล่าวลาอย่างเชื่อฟังว่า “ราตรีสวัสดิ์ค่ะลุงใหญ่ ลุงรอง ลุงสาม…”

กล่าวราตรีสวัสดิ์ตามลําดับเสร็จถึงได้ปิดประตู

ซู่เป่าพิงหลังประตูและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโล่งอก และได้เห็นว่าฝ่ามือของตัวเองเหงื่อออกซะงั้น

เฮ้อ…จริงๆ เลย…

แต่ว่า…

ซู่เป่าหยิบกำไลที่ซืออี้หรันมอบให้ ในใจรู้สึกอบอุ่น

พอนึกถึงพี่อี้หรันแล้วก็นึกถึงท่าทางของเขาที่กลั้นหายใจไม่กล้าขยับไปไหน ตอนที่เธอเข้าไปใกล้

จู่ๆ ซู่เป่าก็หัวเราะฮ่าๆ ออกมา

พี่อี้หรันเป็นคนดีจริงๆ

เธอก็ชอบพี่อี้หรันเหมือนกัน

เพียงแต่เธอยังไม่รู้แน่ชัดว่าอะไรคือชอบ เพราะฉะนั้นของแบบนี้ก็ค่อยว่ากันทีหลังแล้วกัน！

ตอนนี้เธอแค่อยากจะเติบโตให้ดี！

หลังจากซู่เป่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็กระโดดลงบนเตียงนุ่มๆ และถือกำไลที่ซืออี้หรันมอบให้ไว้ในมือ

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มและหลับไปอย่างรวดเร็ว