ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1550

ในห้องของซูอีเฉิน

ซูอีเฉินมองดูโทรศัพท์ที่ซู่เป่าเอากลับมาและจดหมายตอบกลับของเหยาหลิงเยว่

เขาอ่านจดหมายนี้ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว จนจุดพับของจดหมายเกือบจะเปื่อยอยู่แล้ว

ส่วนในวิดีโอ เหยาหลิงเยว่ก็ดูจะใช้สมองอย่างหนักและทำท่าทางไม่ยอมแพ้

ดูท่าทางอยากจะเขียนคำให้มากกว่าของเขา！

แต่สุดท้ายก็เขียนไปแค่สิบสองคำ…

ซูอีเฉินมองดูจดหมายที่มีประโยคสั้นๆ บรรทัดเดียว แต่อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

ผ่านไปเป็นระยะเวลานาน เขาวางจดหมายไว้ด้านข้างและเริ่มจรดปากกาเขียนถึงสถานการณ์ล่าสุด

【หลิงเยว่ พรุ่งนี้แม่ก็จะอายุครบ 70 ปีแล้ว รอบนี้ซู่เป่าไปโรงเรียนตามปกติมาหลายเดือนแล้วในโลกมนุษย์ แต่บางทีที่ๆ คุณอยู่อาจจะเพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน！ไม่รู้ว่าในดินแดนจิ่วโยวคุณเป็นยังไงบ้าง？ ฉันคิดถึงคุณมาก…】

ข้างๆ โต๊ะทํางานของซูอีเฉินมีจดหมายปึกหนาๆ วางอยู่

ถึงแม้จะไม่ได้อัดคลิปทุกครั้งที่เขียนจดหมายแล้ว แต่จดหมายทุกฉบับก็ถูกห่อหุ้มอย่างเรียบร้อย

ในยุคที่เทคโนโลยีก้าวหน้า ไม่รู้ว่ายังมีคนเขียนจดหมายแบบนี้อีกสักกี่คน

คนนอกยิ่งไม่มีทางรู้ว่า ประธานซูซื่อกรุ๊ปที่ดูเย็นชาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้จะมีมุมที่ที่นั่งเขียนจดหมายถึงภรรยา และสามารถเขียนได้ทั้งปึกแบบนี้ด้วย…

**

วันรุ่งขึ้น

ที่บ้างตระกูลซูคึกคักกันตั้งแต่เช้า ด้วยความที่เป็นวันเกิดของนายหญิงซู หานหานและซู่เป่าได้ลาไม่ไปเรียนหนึ่งวัน

ที่บ้านตระกูลซูไม่ได้คึกคักแบบนี้มานานแล้ว นายหญิงซูไม่ได้อยากจะจัดงานเลี้ยงอะไรใหญ่โต เธอแค่อยากอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว

“คุณยาย สุขสันต์วันเกิดค่ะ！” ซู่เป่าตื่นมาก็รีบเข้าไปกอดนายหญิงซูทันที

“อันนี้คือของขวัญของคุณยายค่ะ！” ซู่เป่าหยิบกำไลออกมาแล้วสวมให้นายหญิงซูด้วยตัวเอง

เธอสวมพลางตำหนิตัวเองไปด้วยว่า “เป็นความผิดของหนูเองที่ลืมเลยไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรให้คุณยายด้วยตัวเอง”

ซู่เป่ากําลังจะบอกว่าเป็นไข่มุกที่ซืออี้หรันเอาให้เธอ แถมเขายังมาช่วยร้อยไข่มุกให้ด้วย

แต่พวกลุงๆ ก็ทยอยกันลงมา

นายหญิงซูยิ้ม และตบหลังเธอเบาๆ พร้อมพูดว่า “ขอแค่พวกหนูกลับมาก็พอ ยายไม่ได้ต้องการของขวัญอะไรหรอก”

ซู่เป่าเข้าไปใกล้นายหญิงซูแล้วกระซิบบอกเธออย่างรวดเร็วว่า “เป็นสมบัติที่พี่อี้หรันช่วยหนูหามาค่ะ”

นายหญิงซูถึงกับอึ้ง

ซู่เป่าชี้ไปที่กำไลไข่มุกในมือของเธอ “นี่คือไข่มุกเทพบริสุทธิ์ ไข่มุกหมิงเม่ย…สามารถชำระล้างสิ่งที่ไม่ดีออกจากร่างกายได้โดยอัตโนมัติ…”

“อันนี้คือไข่มุกกันน้ำ…”

“อันนี้คือไข่มุกกันหนาว…ไข่มุกล่อไฟ…”

ซู่เป่าแนะนําความสามารถของไข่มุกแต่ละเม็ดให้ทุกคน ทำเอาทุกคนต่างประหลาดใจกันหมด

พวกซูอิ๋งเอ่อร์พากันมาล้อมวง

“ไข่มุกอันเล็กๆ แค่นี้สามารถกันไฟได้งั้นเหรอ？！ ฉันไม่เชื่อ！ นอกจากจะให้ฉันเม็ดนึงด้วย”

ซูจิ่นม่อยกมือขึ้นมาแล้วกดหัวซูอิ๋งเอ่อร์ไปด้านข้าง “กะเอาคุ้มเลยสินะ ความคิดของนายน่ะคนเขาดูออกกันทั้งประเทศแล้วมั้งเนี่ย！”

ซูอิ๋งเอ่อร์พึมพำว่า “กะเอาคุ้มอะไร…”

ซูเหอเวิ่นถามด้วยความอยากรู้ “น้องสาว อันนี้มันกันน้ำกันไฟได้จริงๆ เหรอ？”

พูดจบก็ฮัมเพลงแล้วเดินจากไป

คุณท่านซูตบไหล่ซูอิ๋งเอ่อร์เบาๆ เป็นการปลอบใจ “ปล่อยวางเถอะ ดีแค่ไหนแล้วที่แม่แกไม่เอาปืนไฟมาฉีดน่ะ”

ก็แค่น้ำแก้วเดียวเอง！

คุณท่านซูเดินตามอยู่ข้างหลังนายหญิงซู และได้ยินเสียงเขาพูดเบาๆ ว่า “คุณๆ เอากำไลมาให้ฉันดูหน่อย？”

นายหญิงซู “ไม่ให้！”

คุณท่านซู “แค่แป๊บเดียว”

นายหญิงซู “เชอะ”

ทำเอาทุกคนต่างก็อดหัวเราะไม่ได้

ซูเหอเวิ่นถามซูอิ๋งเอ่อร์ด้วยความประหลาดใจ “บนตัวลุงห้าไม่มีน้ำสักหยดเลย！ กันน้ำได้จริงๆ ด้วย มหัศจรรย์จริงๆ”

ความอยากรู้อยากเห็นในการศึกษาทดลองของซูจิ่นม่อลุกโชติช่วง “ทำได้ยังไง？ ในโลกของเรามีสมบัติล้ำค่าแบบนี้จริงๆ เหรอ？ ถ้าเราสามารถศึกษาอุปกรณ์ที่คล้ายกันได้ล่ะก็...”

หลังจากนี้ก็คงไม่มีคนเผลอพลัดตกน้ำและจมน้ำจนเสียชีวิตจำนวนมาก

และคงไม่มีนักดับเพลิงที่เสียสละชีวิตเพื่อดับไฟอีก

ไม่มีใครรู้ว่าซูจิ่นม่อได้แอบจดบันทึกสิ่งนี้เป็นโครงการวิจัยสําคัญในโครงการต่อไปของเขา

ซู่เป่ามองไปที่ซูเหอเวิ่น “ใช่สิ…พี่ ทำไมหนูรู้สึกเหมือนว่าพี่เตี้ยกว่าเมื่อก่อนยังไงไม่รู้？”

ซูเหอเวิ่น “…”

มุกนี้ทำเอารอยยิ้มของทุกคนหายไปทันที