ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1551

ไม่พูดถึงยังไม่เท่าไหร่ พอพูดถึงขึ้นมาซูเหอเวิ่นก็ยิ่งหดหู่ใจ

"ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนเรายิ่งโตยิ่งหดได้ด้วย!" เขาพูดอย่างโกรธเคือง "ก่อนหน้านี้ฉันยังสูงตั้ง 140 ซม. อยู่เลย ตอนนี้เหลือแค่ 121 ซม. เอง"

ซูจื่อซีกระตุกยิ้มมุมปาก "แค่เซนเดียวข้าม ๆ ไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องละเอียดขนาดนั้นหรอก"

ซูเหอเวิ่นว่า "พี่หุบปากไปเลย!"

ทุกเซนติเมตรต่างมีค่ากับเขามาก

ซู่เป่าเอ๋อ ถ้าว่ากันตามหลักการแล้ว หลังจากที่ตื่นรู้แล้วความสูงจะคงที่ เป็นไปไม่ได้ที่จะเตี้ยลง เว้นแต่กฎแห่งวิถีสวรรค์และพิภพจะเปลี่ยนไป... แค่ก"

พูดมาถึงตรงนี้ จู่ ๆ ซู่เป่าก็รู้เหตุผล เธอรีบวิ่งหายออกไปทันที "หนูไปช่วยคุณยายล้างผักก่อนนะ!"

"โอะโอ คราวนี้มีของดีพื้นถิ่นเยอะเยอะเลย"

ซูเหอเวิ่น "!!!"

คืนยี่สิบเซนติเมตรของเขามานะ!!

ตอนนี้เขาเหมือนเด็กเสียยิ่งกว่าเด็กอีก ตอนออกไปข้างนอกก็ถูกคนอื่นทักว่า หนูขึ้นชั้นประถมหรือยังจ๊ะ?

ซูเหอเวิ่นบอกว่า นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเทพท่องราตรีทั้งเก่งทั้งเท่... เขา... เขาระเบิดให้ดูซะเลย!

ซูอิ๋งเอ่อร์เดินผ่าน เขาตบหัวซูเหอเวิ่นเบา ๆ "ก็ดีแล้วนี่ จิ๋นซีฮ่องเต้อยากเป็นอมตะยังทำไม่ได้เลย แต่นี่นายทำได้แล้ว!"

ซูเหอเวิ่น "..."

ซูจื่อซีเดินผ่าน เขาเอามือล้วงกระเป๋าแล้วพูดอย่างเท่ ๆ ว่า "จะว่าไปฉันก็อิจฉาส่วนสูงของนายนะ... บางทีเวลาจับผีต้องก้มลอดสะพาน ถ้าฉันสูงเท่ากับนายจะได้ก็ไม่ต้องก้ม"

ซูเหอเวิ่น "..."

ซูเหอเหวินเดินผ่าน ซูเหอเวิ่นโมโห "พี่ใหญ่ พี่ก็จะว่าผมด้วยใช่ไหม?!"

ซูเหอเหวินพูดเบา ๆ ว่า "ทำใจให้สบาย สิ่งสำคัญที่สุดคือความสามารถของตัวเราเองเหรอไม่ใช่หรือไง?"

ซูเหอเวิ่นอึ้งไปพักหนึ่ง เขารู้สึกซาบซึ้งมาจากก้นบึ้งของหัวใจ "อืม..."

ซูเหอเหวินตบไหล่เขาและเสริมอีกประโยคว่า "คนเราวัดกันที่รูปร่างหน้าตาภายนอกไม่ได้..."

ซูเหอเวิ่นซึ้งใจ "อืม"

ซูเหอเหวินต่ออีกเป็นประโยคสุดท้ายว่า "คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งยังไม่กล้าดูถูกนายเลย เพราะพวกเขาคิดไม่ถึงว่าคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าจะกระโดดขึ้นมาตบหน้าพวกเขาได้"

ซูเหอเวิ่น "..." รอยยิ้มหายไปในพริบตา

โว้ย!

พี่น้องจอมปลอมแบบนี้ ซึ้งใจไม่ได้เลยสักนิด!

หานหานหัวเราะตัวโยน ขำจนน้ำตาเล็ด

ซูเหอเวิ่นเข้าไปฟัดกับเธอ เขากระโดดตบไหล่หานหาน...

ป้าอู๋ไล่นายหญิงซูออกจากครัว

"วันนี้คุณเป็นเจ้าของวันเกิด ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ให้คุณทำอาหารเด็ดขาด"

นายหญิงซูหัวเราะฮ่า ๆ "ก็ได้ เอ๊ะ แล้วเอ่อใครนะ... มู่กุยฝานล่ะ"

มู่กุยฝานเดินเข้ามาจากลานหน้าห้องครัวผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย เขาใช้มือสางผมอย่างลวก ๆ

ขาของเขาเรียวยาว เมื่ออยู่ภายใต้แสงแดดผมสีดำที่หยักศกเล็กน้อยทำให้ดูแล้วได้อารมณ์เหมือนเจ้าชายชนชั้นสูง

"บ้านนี้ขาดผมไปสักวันไม่ได้จริง ๆ" เขาหยิบมีดทำครัวขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจและตัดหัว ‘ไก่บ้าน’ จากจิ่วโยวดังฉับ

มู่กุยฝานหมุนมีดทำครัวในมือ วางมันฝรั่งลงบนเขียง กึกๆ ๆ... มีดทำครัวสไลซ์ไปมามันฝรั่งถูกหั่นเป็นเส้นที่มีขนาดเท่ากัน

นายหญิงซูถามด้วยความตกใจ "มันฝรั่งไม่ล้างเหรอ?"

มู่กุยฝานตอบโดยไม่ได้เงยหน้า "ไม่ต้องหรอกครับ โคลนนี้กินแล้วมีประโยชน์มากกว่ากินยาอายุวัฒนะอีก"

นายหญิงซูกระตุกมุมปากแล้วถอยออกจากห้องครัวไป

ซู่เป่าก็ถูกมู่กุยฝานผลักออกไปด้วย "ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณยายไป ผู้หญิงจะมาทำอาหารทำไม"

ซู่เป่าหัวเราะอิอิ "ไม่ใช่ว่าผู้หญิงต้องเรียนทำอาหารทำอาหารหรอกเหรอ"

มู่กุยฝานบอกว่า "นั่นมันคนอื่น อย่างน้อยซู่เป่าของเราไม่จําเป็น"

ซู่เป่ารู้สึกอบอุ่นใจ

ป้าอู๋เห็นด้วยอย่างยิ่งเธอบอกว่า "ใช่ ถูกต้อง! คุณหนูซู่เป่าของเรา ต่อไปอยู่สบายๆ ก็พอ"

ต้องออกไปเผชิญประสบการณ์ยากลําบากข้างนอกมากมายตั้งแต่เด็ก ป้าอู๋รู้สึกว่าต่อให้ต่อไปเธอนอนอยู่เฉยๆ ทุกวันก็ไม่เป็นไร

เธอเก็บผักไปพลางบ่นไปพลาง "คุณหนูซู่เป่า ป้าอู๋จะบอกอะไรให้ฟังนะคะ ชีวิตนี้ถ้าคุณยอมอดทนต่อความยากลําบาก ก็จะมีแต่ความยากลำบากไม่หมดไม่สิ้น ถ้าทนโมโหได้ ก็มีเรื่องให้ต้องทนไม่หมดไม่สิ้น"

"ถ้าคุณยอมทำงาน ก็จะมีงานให้ทำอยู่เรื่อย ในทางตรงกันข้าม ถ้าคุณยอมไม่ทำอะไรเสียบ้าง ก็มีความสุขไม่รู้จบ"

ซู่เป่า "???"

มู่กุยฝานสวมผ้ากันเปื้อนเขายิ้มและพูดว่า "ป้าอู๋พูดถูก"

สิ่งที่มู่กุยฝานคิดก็คือเจ้าหนุ่มหัวขโมยคนนั้นชักกำเริบเสิบสานมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

ต้องรีบปลูกฝังแนวคิดเกี่ยวกับการงานบ้านที่ถูกต้องให้กับลูกสาวในระหว่างเธออยู่ที่บ้าน!!