ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1553

"สุขสันต์วันเกิด!"

ในห้องอาหารของบ้านตระกูลซู ทุกคนชูแก้วกันอย่างมีความสุข

"ของพวกนี้เป็นผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นที่มู่กุยฝานเอากลับมา ทุกคนไม่ต้องเกรงใจนะ" นายหญิงซูกล่าว

พอเจ้าของวันเกิดเอ่ยปาก ทุกคนก็แทบรอไม่ไหวที่จะลงมือรับประทาน

ซือเย่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน เขาทานเร็วกว่าปกติตั้งไม่รู้กี่เท่า เลยถูกเวินหรูอวิ๋นแอบเตะเข้าให้

หิวขนาดนั้นเลยเหรอ ขายหน้าเขาไหมเนี่ย ยังไม่ได้ช่วยทำคะแนนให้ลูกชายเลยนะ...

เธอคีบกิมจิที่อยู่ข้างหน้าเธอขึ้นมาอย่างสง่างาม

กินเข้าไปปุ๊บก็อึ้งไปแป๊บหนึ่ง แต่ก็ยังคงรักษาท่าทางสง่างามไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอคีบกินเพิ่มอีกสองสามคำ

จะว่าไปเสี่ยวหรันก็นําผักกาดขาวแบบนี้กลับมาด้วยเหมือนกัน แต่เธอแค่ผัดเฉย ๆ ไม่คิดว่าเอามาทำกิมจิจะอร่อยขนาดนี้

ซือเย่: สนใจอะไรทำไม่ทำคะแนน

พอกินปุ๊บก็อดตาเป็นประกายไม่ได้

"ฝีมือการทำอาหารของหัวหน้ามู่พัฒนาขึ้นอีกแล้วนะ" คุณพ่อกู้กินไปอุทานไป "ขนาดทำมันฝรั่งซอยผัดจิ๊กโฉ่วยังอร่อยขนาดนี้"

มู่กุยฝานมุมปากกระตุกแล้วกระตุกอีก เขารู้สึกปวดใจแปลบ

"แน่นอนอยู่แล้วครับ" เขาพูดพลางคีบผัดมันฝรั่งให้ซู่เป่าไปพลาง

"ซู่เป่าอยากกินมันฝรั่งซอยผัดจิ๊กโฉ่วไม่ใช่เหรอ งั้นก็กินเยอะ ๆ หน่อยนะ"

"ครั้งที่แล้วที่ซู่เป่าบอกว่าอยากกินกิมจินี่นา ลองชิมดูซิว่าพ่อทำอร่อยไหม"

"หัวไชเท้าวันนี้ก็ฉ่ำน้ำมาก กินเยอะ ๆ นะ"

ถึงซู่เป่าจะเอาออกมาเป็นตะกร้า

แต่มู่กุยฝานก็ทำใจเอามาทำทั้งหมดไม่ได้

เขาใช้แค่มันฝรั่งหกหัว หัวไชเท้าห้าหัว และผักกาดขาวห้าปลีเท่านั้น

ตอนนี้ก็เลยอยากให้ซู่เป่ากินเยอะ ๆ หน่อย ยังไงมันก็เป็นของดีทั้งนั้น...

เอาของดีอย่างนี้เอามาทำกับข้าว ถ้าจิ่งจั้นรู้คงต้องโมโหจนปีนขึ้นมาจากนรกแน่

อาหารมื้อนี้เรียกว่ากินกันด้วยความสงบ ความสนใจของทุกคนอยู่ที่อาหารกันหมด

กินเสร็จแต่ละคนก็ทรุดตัวลงบนโซฟาบ้าง บนเก้าอี้บ้าง บนเก้าอี้โยกในสวนด้านนอกบ้าง

ต่างคนต่างไม่อยากทำอะไร

กู้ชีชีหลับตา ง่วงจนจะหลับอยู่แล้ว เธอพึมพำว่า "โอ๊ย... อาหารวันนี้อร่อยมาก อร่อยเหมือนจะขึ้นสวรรค์เลย"

ไม่ค่อยเหมือนที่เคยกินเท่าไหร่

ไม่รู้ทำไม ไม่ต้องถาม แค่รู้ว่าเวลากินต้องกินเยอะ ๆ ก็พอ

"เสี่ยวเว่ยเว่ย ต่อไปจะให้หนูมาอยู่บ้านคุณย่าดีไหม"

ลูกติดพ่อกับแม่มาก เวลาซูลั่วกับกู้ชีชีมีถ่ายละครก็ไม่ค่อยได้กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลซูเท่าไหร่ และก็ทำใจห่างลูกไม่ได้ด้วย ดังนั้นจึงมักจะพาเสี่ยวเว่ยเว่ยไปกับพวกเขาสองคนด้วย

ซูลั่วก็ถอนตัวออกจากวงการมาแล้วครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เขาจะอยู่เบื้องหลังเสียมากกว่า เอาเวลาส่วนใหญ่มาอยู่กับกู้ชีชีและไปรับไปส่งลูกชาย

เสี่ยวเว่ยเว่ยส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีก "ผมจะอยู่กับพ่อกับแม่!"

"นี่ใคร..." เธอแปลกใจ

เห็นแต่ข้อความขอเป็นเพื่อนเขียนว่า "ซู่เป่า มีธุระด่วนจะคุยด้วย รับแอดหน่อย"

ชื่อบัญชี: ปราชญ์แห่งชีวิต

ซู่เป่าคิดว่าคงเป็นเพื่อนร่วมชั้นคนไหนสักคน เพราะรู้จักซื่อเธอ แถมเรียกซู่เป่าอีกต่างหาก

ก็เลยก็รับไปง่าย ๆ

ทันทีที่รับแอด ฝ่ายตรงข้ามก็ส่งข้อความมา

ปราชญ์แห่งชีวิต: [สวัสดี สาวน้อย กินข้าวหรือยัง?]

ปราชญ์แห่งชีวิต: [เธอรู้ไหมว่าพี่ชายเป็นใคร? ลองเดาดูสิ มีเซอร์ไพรส์นะ!]

ซู่เป่าร้องเอ๊ะแล้วก็ขมวดคิ้วด้วยความเย็นชา

เธอขมวดคิ้วและตอบว่า: [ไม่รู้ คุณเป็นใคร?]

ฝ่ายตรงข้าม: [ฮ่า ๆ เดาไม่ออกเหรอ! ถ้าทายไม่ถูกพี่ต้องลงโทษนะ]

ซู่เป่า: ???

เธองง อะไรของเขา!

เมื่อเห็นเธอไม่ตอบกลับ ฝ่ายตรงข้ามที่คิดเข้าข้างตัวเองแล้วพูดต่ออย่างมีอารมณ์ขันว่า: [เชอะ จำพี่ชายไม่ได้ ปรับเธอ 500!]

ซู่เป่า: ???

แม่จ๋า! สิ่งสกปรกจากไหนเนี่ย!