ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1554

เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น

นี่เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่าเจอคนบ้าแบบนี้

ปฏิกิริยาแรกของเธอคือบล็อคไปเลย แต่ถูกทำให้สะอิดสะเอียนแบบนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เธอหรี่ตาเล็กน้อยแล้วจ้องรูปโปรไฟล์นั้น

สองวินาทีต่อมา เธอทำนายเสร็จแล้ว เฮ้อ ยังไม่ลบก่อนแล้วกัน

มีผีอยู่บนหัวฝั่งตรงข้าม

แม้ตอนนี้เธอจะไม่ต้องการเคพีไอแล้ว แต่ตอนเด็ก ๆ จับผีด้วยกันกับท่านอาจารย์ตลอด ตอนนี้ชักคิดถึงท่านอาจารย์ขึ้นมานิดหน่อย

อืม เรียกอาจารย์ขึ้นมาดีกว่า

ซู่เป่าขยับนิ้ว หลังจากนั้นไม่นานจี้ฉางก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ในมือเขายังถือพู่กันอยู่เลย

"?" เขาเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ และมองพู่กันที่อยู่ด้านหน้าของเขา

ซู่เป่าเท้าคางมองเขาด้วยรอยยิ้ม "ท่านอาจารย์ ไปจับผีด้วยกันไหม?"

จี้ฉางเก็บพู่กันและลูบชุดสีขาวของเขาให้เรียบร้อยก่อนยืนขึ้นแล้วบีบจมูกของเธอ "เรียกอาจารย์ออกมาเพื่อจับผีเนี่ยนะ?"

ตอนนี้ยังมีผีอะไรที่เธอจับไม่ได้บ้าง แค่กระดิกนิ้วก็ได้แล้ว

ซู่เป่าพูดว่า "ก็แค่คิดถึงท่านอาจารย์"

แล้วจี้ฉางก็ใจอ่อน เดิมทีอยากจะบอกว่าให้เธอตั้งใจเรียน เรื่องในยมโลกเขากับผีขี้ขลาดจัดการได้

ไม่คิดว่าเธอจะบอกคิดถึงอย่างจริงใจและตรงไปตรงมาเหมือนตอนเด็ก

"งั้นอาจารย์จะอยู่จับผีกับเจ้าก่อนแล้วกัน" จี้ฉางเสียงอ่อน "ต่อไปอาจจะไม่มีโอกาสแล้วก็ได้"

ซู่เป่าพึมพำว่า "พูดอะไรอย่างนั้น ขอแค่ท่านอาจารย์เต็มใจ เมื่อไหร่ก็มีโอกาสทั้งนั้น"

จี้ฉางลูบหัวเธอ

พริบตาเดียวเธอก็โตขึ้นขนาดนี้แล้ว

เศร้าใจอย่างไรบอกไม่ถูก

ซู่เป่าบอกว่า "แต่เราต้องไปหาของบางอย่างก่อน"

จี้ฉางลอยอยู่ในอากาศถามว่า "ของอะไร?"

ซู่เป่าตอบว่า "สมบัติที่จักรพรรดิชิงหัวเคยทิ้งไว้ในโลกมนุษย์"

จี้ฉางรู้สึกแปลกใจ หาของที่จักรพรรดิชิงหัวเคยทิ้งไว้ ทำไมต้องเรียกเขาขึ้นมาด้วย?

ซู่เป่าทำตัวลึกลับ จูงมือท่านอาจารย์แล้วหายตัวกันไปทันที

ระหว่างทางซู่เป่าก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดู

ของสกปรกนั่นส่งข้อความมาหาเธออีกหลายข้อความ

[หายไปไหน?]

[ทำไมไม่ตอบพี่เลย]

[อิ ๆ ไปอาบน้ำเหรอ? ต้องอาบให้หอม ๆ เลยนะ]

[ตอบสิ คงไม่ใช่พอพี่บอกว่าปรับ 500 เลยกลัวจนหนีไปใช่ไหม?]

[?]

[อยู่ไหม?]

[ยังอยู่ไหม?]

[โอเค ๆ พี่แค่ล้อเล่น พี่ก็ไม่ได้ขาดเงิน 500 นั่นสักหน่อย!]

[เธอยังไม่ได้ทายเลยนะว่าพี่เป็นใคร?]

[ช่างมันเถอะ พี่บอกเธอเลยแล้วกัน... (ภาพเซลฟี่) โผล่แค่ครึ่งหน้า ทายออกหรือยัง?]

ซู่เป่า: แหวะ!

จี้ฉางหยิบโทรศัพท์มาดู "เกิดอะไรขึ้น?"

ผีประเภทไหนเธอก็เคยเห็นมาหมดแล้ว ยังมีอะไรที่ทำให้เธอขยะแขยงได้อีก?

แต่พอเห็นข้อความในโทรศัพท์ที่เรียงกันเป็นพรืด ตามด้วยภาพเซลฟี่

ชายคนหนึ่งอยู่หน้ากระจกมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าอีกข้างถือโทรศัพท์ เผยให้เห็นใบหน้าครึ่งหนึ่ง แววตา ‘เฉียบคม’ แต่ก็ดูเบลอ ๆ คิดว่าตัวเองเท่และเป็นผู้ใหญ่มาก

ชายคนหนึ่งถือโทรศัพท์มือถืออยู่ รอแล้วรออีก รออยู่นานก็ไม่เห็นซู่เป่าตอบ

เขาหงุดหงิดและโกรธมาก

"แม่งเอ๊ย อะไรวะ คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูใหญ่จริง ๆ สินะ"

ผู้ชายคนนี้คือ ‘ปราชญ์แห่งชีวิต’ เขาทนไม่ไหวแล้ว

เขาทำตามแผนที่คิดไว้ หยอกเย้าคุณหนูผู้ร่ำรวยที่คุยด้วย

คุณหนูผู้ร่ำรวยเป็นนักเรียนมัธยมปลายอายุ 15 ปีอย่างไรก็ทนการเต๊าะแบบคุณลุงไม่ได้หรอก

เขาคิดว่าหลังจากเธอเห็นรูปแล้วอย่างน้อยก็ต้องตอบว่า: ไม่รู้จัก!

งั้นเขาก็สามารถพูดได้ว่า งั้นตอนนี้ก็รู้จักแล้ว! สาวน้อย พี่ชายชื่อหยวนโหมวเหริน

หรือเธออาจจะตอบว่า: ไม่ทาย !

เขาก็มีมุขไปหยอกเธอได้ว่า: เด็กดี ทายหน่อย ทายถูกมีรางวัลนะ ให้รางวัลเธอได้วิดีโอคอลกับพี่

เขาใช้มุขแบบนี้บ่อย ๆ เด็กผู้หญิงในวัยนี้เป็นช่วงวัยที่เพิ่งเริ่มมีความรักเป็นวัยแรกแย้ม

ถ้ามีผู้ชายแอดมาไม่ว่าใคร ต่อให้ไม่ชอบแต่พวกเธอก็ชอบคุยเล่น

วิดีโอคอลไปก็รับ ก็มีคนที่รับแล้วด่า แต่ด่าไปด่ามาเดี๋ยวก็กลายเป็นตีเพราะชอบด่าเพราะรักแล้วไง!

เขามองออกหมดแล้ว เด็กมัธยมต้นมัธยมปลายก็เป็นแบบนี้แหละ แต่ละคนดูเหมือนใสซื่อ แต่ที่จริงก็ไม่รู้ว่าเปล่าเปลี่ยวเหงาใจแค่ไหน โดยเฉพาะสาว ๆ ที่มีเงินหน่อยก็ยิ่งชอบเล่นแบบนี้

แต่ปรากฎว่าซู่เป่าไม่สนใจเขา!

หยวนโหมวเหรินยิ่งคิดยิ่งโมโห!

เขาส่งข้อความมาอีกว่า: [ตอบสิ]

[ทำไม แกล้งทำเย็นชาเลียนแบบคนอื่นเขาเหรอ?]

[ยังอาบน้ำไม่เสร็จเหรอ? จะอาบให้ขาวขนาดไหนเชียว]

[พี่ส่งรูปเซลฟี่ให้แล้วนะ เพื่อความแฟร์ เธอต้องถ่ายรูปส่งให้พี่ด้วยสิใช่ไหม อิ ๆ ขอดูรูปหน้าสดหน่อยได้ไหม?]