ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1555

จี้ฉางมองทิวทัศน์ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่รู้ว่าซู่เป่าทำให้พื้นที่ตรงนี้คงสภาพฤดูใบไม้ผลิอยู่ที่เดียวได้อย่างไร

มีดอกท้อเรียงรายตลอดทางทอดยาวไปถึงทะเลสาบ

ไม่รู้ว่าช่วงเวลาออกดอกของดอกท้อและดอกสาลี่มาชนกันได้อย่างไร ดอกท้อสดใสบานสะพรั่ง ดอกสาลี่ขาวโพลนดุจหิมะ

ดอกท้อครึ่งหนึ่งหิมะครึ่งหนึ่ง เมื่อลมพัดมา กลีบดอกสาลี่และดอกท้อก็ลอยตามลมไปพร้อมกัน แล้วไปร่วง

ลงในทะเลสาบสีเขียวมรกต

"ทุกครั้งที่หิมะตกก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่" ซู่เป่ายิ้มยกมือขึ้นแล้วกลีบดอกสาลี่ก็ปลิวว่อนเต็มท้องฟ้าเหมือนเกล็ดหิมะ

"หนูเลยเปลี่ยนเกล็ดหิมะเป็นกลีบดอกสาลี่แทน เป็นไงบ้างคะ ท่านอาจารย์ชอบไหม?"

จี้ฉางมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน "อืม"

ใช่ ตอนนี้เธอเป็นเจ้าวิถีสวรรค์ บางทีทิวทัศน์นี้อาจเป็นเพียงสิ่งที่เธอแค่กระดิกนิ้วไม่กี่ทีก็สร้างเสร็จ

แต่เขาชอบมันมาก สำหรับเขาแล้วมันมีค่ามาก

เรือลำเล็กลอยอยู่บนผิวน้ำในทะเลสาบอย่างสงบ น้ำในทะเลสาบใสมากทำให้เรือดูเหมือนลอยอยู่กลางอากาศ

ซู่เป่าถามว่า "ท่านอาจารย์จะไปที่นั่นไหม?"

จี้ฉางพยักหน้าโดยไม่มีเงื่อนไข "ไปสิ"

ซู่เป่าจับมือท่านอาจารย์และบินไปที่ทะเลสาบ

ชุดยาวสีขาวของจี้ฉางลอยพลิ้วแล้วทั้งสองก็ลงมาอยู่ในเรือลำเล็กอย่างมั่นคง

บนผิวทะเลสาบค่อย ๆ มีหมอกที่เหมือนไอเซียนลอยขึ้นมา ในช่วงเวลาที่กลีบดอกไม้ก็ร่วงโรยลงมา ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังอยู่บนสวรรค์เลย

"นี่คือเมฆเซียนที่ล้อมรอบพระราชวังตอนที่หนูไปถึง ‘พระราชวังสวรรค์’ ครั้งแรก" ซู่เป่ามองทะเลสาบแล้วพูดว่า "ทะเลสาบทั้งทะเลสาบนี้มีแต่ไอเซียน หนูมอบให้ท่านอาจารย์"

ซู่เป่าเหลียวหลังยิ้มให้จี้ฉาง "เพื่อที่ท่านอาจารย์จะได้ไม่ต้องไปห้อยอยู่บนต้นไม้ให้ลําบาก"

ไอเซียนได้ผลดีกว่าการห้อยอยู่บนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

แม้ว่าท่านอาจารย์จะเป็นผี แต่ก็กลับมีท่าทางราวเทพเซียน ไอแห่งเทพเซียนนี้จึงเหมาะกับเขามากที่สุด

"ต่อไปท่านอาจารย์ต้องได้กลายเป็นเซียนที่มีไอเซียนปกคลุมแน่นอน" ซู่เป่าพูดติดตลก

จี้ฉางมองรอยยิ้มของเธอแล้วก็เจ็บปวดใจเล็กน้อย

ที่แท้เธอก็จำได้เสมอว่าเขายังอยู่ที่เดิม... แต่ตัวเธอเองก็ยากลำบากมาตลอดทาง

เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต... จี้ฉางก็ตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเขาได้สติกลับมาอีกครั้งก็เห็นว่าซู่เป่าก็กำลังมองทะเลสาปอย่างเหม่อลอยเหมือนกัน

เขาถามว่า "ทะเลสาบแห่งนี้คือสิ่งที่จักรพรรดิชิงหัวทิ้งไว้ให้เจ้าหรือ?"

ซู่เป่าส่ายหัว "ไม่ใช่หรอก หุบเขาทั้งหมดนี้หนูเป็นคนบุกเบิกเอง เก็บไว้ให้ท่านอาจารย์"

เธอชี้ไปที่ภูเขาที่สูงกว่าเล็กน้อยที่อยู่ห่างออกไปไกล ๆ "ที่นั่นต่างหากที่จักรพรรดิชิงหัวทิ้งไว้ให้"

แถมยังฝังดินไว้ด้วยต่างหาก เหมือนว่าพี่อี้หรันจะชอบเอาของไปฝังดินมาก

ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ซู่เป่าก็นึกถึงภาพที่สุนัขตัวเล็ก ๆ น่ารักกำลังขุดดินเอาซ่อนสมบัติอันเป็นที่รักซ่อนไว้ใต้ดิน เสร็จแล้วก็ขุ้ยดินมากลบฝังมันไว้

คิดแล้วก็กลั้นขำไม่ไหวหัวเราะออกมา

จี้ฉางเหลียวมองเธอ "เป็นอะไร คิดอะไรถึงได้มีความสุขขนาดนั้น"

ซู่เป่าส่ายหัว "ไม่มีอะไรหรอก"

จี้ฉางทำเสียงเชอะ

ผีหลายใจได้สติกลับมาแล้วก็สำลัก

เซี่ยงเปิ่นซูหลุบตาลงต่ำ สายตาของเขาเผยให้เห็นแววโศกเศร้าเล็กน้อย เขาพูดเศร้า ๆ ว่า "แล้วพี่อยากให้ใครมาช่วยเหรอ?"

ผีหลายใจ "ห๊ะ... เอ่อ?"

เดี๋ยวเขาเปลี่ยนมุขใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

จากมุขทะลึ่งกลายเป็นมุขจีบ??

แต่ว่าท่าทางโศกเศร้าของเซี่ยงเปิ่นซูก็ดูไม่เหมือนแกล้งทำ ผมสีดำสนิทที่เปียกติดอยู่ที่ข้างแก้ม ขนตาก็มีหยดน้ำติดอยู่

เหมือนพระรองที่ทำยังไงนางเอกก็ไม่ชายตามอง เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

มือของผีหลายใจเผลอไปลูบแก้มเขาโดยไม่รู้ตัว เธอจับหน้าเขาไว้ อดสงสารไม่ได้...

เซี่ยงเปิ่นซูเงยหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ

ในใจของผีหลายใจ: ให้ตาย... แบบนี้ใครจะไปต้านทานไหว!

เขาเอาจริงเหรอเนี่ย?

วินาทีนี้ผีหลายใจกลับใจสั่นขึ้นมากะทันหัน ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแซวสักหน่อย แต่ตอนนี้กลับอยากปัดให้พ้นตัวโดยเร็ว

ไม่คิดว่าจู่ ๆ เซียงเปิ่นซูจะจับมือเธอไปแปะบนใบหน้าแล้วจ้องเธอตาไม่กระพริบ

ผีหลายใจเอ๋อ

"พี่ครับ..." เซี่ยงเปิ่นซูเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ "พี่ไม่อยากรับผิดชอบผมเหรอ"

ผีหลายใจ "!!!"

ขยับไม่ได้... ปฏิเสธไม่ได้เลย!