ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1556

ในขณะที่ทั้งคู่เข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่ผีหลายใจกำลังใจสั่นรัว

จู่ ๆ ตาก็เบลอ...

ผีหลายใจหายแวบไป

เซี่ยงเปิ่นซู "???"

เธอไม่ชอบเขา... จริง ๆ เหรอเนี่ย?

ชายหนุ่มหลุบตาลงเล็กน้อย ขนตาที่เปียกอยู่แล้วชื้นขึ้นกว่าเดิม เขายืนอยู่ในสระน้ำและมองเสื้อผ้าของตัวเองที่ลอยอยู่ในน้ำอย่างงง ๆ

ในขณะเดียวกัน ผีหลายใจก็กลับคืนสู่ตำแหน่งกะทันหัน เธอกลับมาอยู่ตำหนักพญายมแล้ว "???"

ผีขี้ขลาดเงยหน้าขึ้นมองเธอ "เอ่อนี่... พี่...?"

ผีหลายใจเผลอมองมือตัวเองไม่รู้ตัว "อ๋อ... ไม่เป็นไร พอดีเมื่อกี้ตกลงไปในสระน้ำ"

ผีขี้ขลาดสงสัย "แล้วจู่ ๆ กลับมาได้ไงเนี่ย?"

เธอไปฝึกหายตัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่??

เป็นไปไม่ได้หรอก มันคือทักษะที่ซู่เป่าที่รักเท่านั้นถึงจะทำได้

ผีหลายใจก็พูดขึ้นมาดีว่า "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดี ๆ ก็หายตัวฟิ่วกลับมา"

ในใจของเธอบอกไม่ถูกว่าเสียดาย ทำใจไม่ได้หรือโล่งใจกันแน่

เมื่อนึกถึงผู้ชายที่เปียกโชกไปด้วยสระน้ำจนมองเห็นเนื้อหนังภายใต้เสื้อผ้าได้แล้วก็...

นึกถึงสิ่งที่เขาพูดด้วยความน้อยใจว่า "พี่ไม่อยากรับผิดชอบผมเหรอ?"

ผีหลายใจรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นผีขี้ขลาดยิ้มหวาน เธอก็รีบถามทันทีว่า "ยิ้มอะไร!"

ผีขี้ขลาดอมยิ้มมุมปาก เสียงอ่อนโยนเสียงหวานจนคนฟังแทบละลาย "ไม่มีอะไร... แต่ใต้เท้าจี้ก็หายฟิ่วไปเมื่อกี้"

"แล้วพี่ก็กลับมาดังฟิ่วเหมือนเหมือนกัน"

"ซู่เป่าต้องมีธุระอะไรเลยเรียกใต้เท้าจี้ไป"

"แล้วเธอคงเป็นห่วงว่าผมอยู่คนเดียวจะทำไม่ไหว เลยดึงพี่กลับมา"

ที่รักของเขาใจดีที่สุดเลย!

ผีขี้ขลาดเป็นเหมือนสามีผู้อ่อนโยนที่อยู่บ้านทำงานบ้าน แค่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับซู่เป่านิดหน่อยก็มีความสุขมากแล้ว

ผีหลายใจมุมปากกระตุกแล้วกระตุกอีก เธอพูดเบา ๆ ว่า "มันจะอะไรขนาดนั้น?"

ผีขี้ขลาดฮัมเพลงและเขียนในสมุดไปพลางพูดว่า "ยุ่งอะไรด้วย"

**

ซู่เป่ามาถึงภูเขาอีกลูกหนึ่งและเห็นสมบัติที่พี่อี้หรันทิ้งไว้เมื่อชาติที่แล้ว

เธอรู้สึกบออุ่นในใจ เธอก็ไม่ได้รีบร้อนเอาของไป แต่สร้างม่านพลัง ‘ล็อค’ สถานที่แห่งนี้ไว้

หลังจากที่เธอกลายเป็นเจ้าวิถีสวรรค์คนใหม่ โลกมนุษย์ก็ดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงไป

ไอเทพในโลกมีสัญญาณของการฟื้นตัวบ้างเล็กน้อย

บางทีในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า อายุขัยของมนุษย์อาจยาวนานขึ้นและสุขภาพร่างกายอาจจะแข็งแรงขึ้น

จะไม่หน้ามืดตาลายเพราะก้มเก็บของ ไม่หูอื้อเพราะก้มหยิบของ...

ส่วนจะมีผู้บำเพ็ญเพียรที่ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันอย่างจิ่งจั้นอีกหรือไม่นั้นพูดยาก

ในขณะนี้ซู่เป่าไม่สามารถคาดการณ์การเปลี่ยนแปลงในอนาคตได้เลย

**

วันรุ่งขึ้นซู่เป่าไปโรงเรียนตามปกติ

แต่เธอมีดวงตาแห่งกาลเวลา เธอหรี่ตาจ้องมองที่คําว่า ‘เรียกคืน’ และในไม่ช้าก็เห็นข้อความที่ฝั่งตรงข้ามส่งมาเมื่อวานนี้

[เชี่ยเอ๊ย จะเสแสร้งไปถึงไหน?]

[จะแสร้งทำเป็นเห็นชาทำเชี่ยไรวะ? แต่งตัวสวยแบบนี้ก็แต่งให้ผู้ชายดูไม่ใช่เหรอ? แล้วจะมาเสแสร้งทำไมอีก]

หลังจากที่ทั้งสองข้อความถูกเรียกคืนกลับไปแล้วตามมาด้วย

[ขอโทษนะ เมื่อกี้อารมณ์ไม่ดีเพราะแมวทำอาหารที่พี่สั่งมาคว่ำ]

แต่ข้อความนี้ก็ถูกเรียกคืนไปเหมือนกัน

หลังจากนั้นก็ทักมาสวัสดีตอนเช้า กินข้าวหรือยัง ทำอะไรอยู่ และก็มีวิดีโอคอลมาด้วยหลายรอบ

แล้วพูดจาวกไปวนมาอ้างเหตุผลโน้นนี่ไปเรื่อย ทำนองว่าตอนนี้เธอยังเด็ก อย่าคุยกับคนอื่นมั่วๆ นะ คนอื่นเขาหวังร้ายทั้งนั้น

ซู่เป่าหัวเราะเยาะและเริ่มค้นหาแอปเหงาว่ามันคือแอปอะไร

แต่ที่แปลกคือค้นหาแอปนี้ในแอปสโตร์ไม่เจอ

ซู่เป่าก็เลยไปหาพี่ชาย

ซูเหอเวิ่นถามว่า "หาแอปนี้... น้องจะดาวน์โหลดเหรอ?"

เขาตบหน้าอก "วางใจได้ พี่หาเจอทุกอย่างแหละ!"

หลังจากนั้นไม่นาน

"เอ่อ เดี๋ยวก่อนนะ ไม่นานหรอก..."

ไม่คิดว่าจะหน้าแตกเร็วขนาดนี้...

ซูเหอเวิ่นเริ่มร้อนใจ เขาแค่ไปอยู่ในยมโลกมาไม่กี่ปีเท่านั้น ก็มีกลับมาอยู่บ้างนะ

ทำไมสิ่งนี้ถึงตกเทรนด์เทคโนโลยีไปขนาดนี้???