ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1567

บนรถมีเผิงลี่เหิงและผู้ร้ายคนอื่นๆ ที่กำลังเดินทาง

มือทั้งสองของเผิงลี่เหิงสวมกุญแจมือ จดจ้องไปที่เท้าของตัวเองอย่างเบื่อหน่าย

ตอนนี้เขากลับรู้สึกสบายใจมากกว่า ทำงานตากลมตากแดดมาหลายปีขนาดนี้ เปลี่ยนที่หน่อยก็ดี

เพราะสำหรับเขาแล้ว กินและนอนที่ไหนไม่ใช่การใช้ชีวิตกัน

ถ้าทำงานด้านในหรือทำงานในที่ก่อสร้าง ไม่ต่างกันมากนัก

หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์นี้ไม่ได้ เขากระทั่งอยากฮัมเพลง…เมื่อผลพิพากษาถูกตัดสิน ในใจเขาไม่มีความคิดถึงและความลนลานแต่อย่างใด

ไม่เหมือนอีกสองคนที่สีหน้าตึงเครียด พวกเขาย่อมไม่เหมือนอยู่แล้ว ในบ้านพวกเขามีลูกมีเมีย ขังพวกเขาสิบถึงยี่สิบปี ไม่ได้เจอหน้าลูกเมีย อาจส่งกระทบต่อลูก ต้องหน้าเครียดสิ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เผิงลี่เหิงยิ่งรู้สึกดีใจเข้าไปใหญ่ มีความสุขบนความทุกข์คนอื่นก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง ซึ่งทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

เผิงลี่เหิงหันหน้าไป แอบหยีฟันยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ แต่แล้วในกระจกกลับสะท้อนเป็นใบหน้าที่ซีดขาดใบหนึ่ง

ใบหน้าของหญิงสาวที่สวยมาก คุ้นเคยมากแต่ไม่ควรปรากฏที่นี่!

เผิงลี่เหิงเซไปด้านหลัง ร้องตกใจทีหนึ่ง

“อ๊าก…”

คนด้านข้างก็ตกใจ เดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เขาเอ่ยด่า “ตะโกนบ้าอะไร”

ตำรวจที่คุมตัวพวกเขาเอ่ยเสียงเย็น “เงียบๆ หน่อย!”

เผิงลี่เหิงมองกระจกรถอย่างตกตะลึง

รถขับไปทางนอกเมือง ในบริเวณที่เปลี่ยวร้าง อาจขับผ่านอุโมงค์หลายแห่ง

เมื่อกี้รถเลี้ยวเข้าอุโมงค์ รอบด้านมีแต่ความมืดบนกระจกรถจึงสะท้อนเป็นใบหน้า แต่ตอนนี้รถขับออกจากอุโมงค์แล้ว สามารถเห็นพุ่มไม้ในแวบผ่านนอกหน้าต่าง แต่กลับไม่เห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น

เผิงลี่เสียนกลืนน้ำลาย พร้อมพูด “ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร…”

เขาเริ่มนั่งไม่เป็นสุข แต่ไม่ได้รู้สึกสบายใจเท่าเดิมแล้ว

ฟู่ว

รถขับเข้าอุโมงค์ รอบด้านมืดลงอีกครั้ง เผิงลี่เหิงคอเกร็งไม่กล้าหันหน้า

เขากลัวว่าในกระจกจะสะท้อนใบหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้น

อุโมงค์เส้นนี้ก็สั้นมาก รอบด้านเงียบสงัดเป็นที่สุด เขาไม่เห็นฉากแบบเมื่อครู่

เผิงลี่เหิงแอบถอนหายใจ หรือว่าเขาจะมองผิด

รถขับออกมาจากนอกอุโมงค์ รอบด้านทอแสงอีกครั้ง เผิงลี่เหิงจึงวางใจลงในที่สุด

แต่แล้วเมื่อขับไปอีกระยะหนึ่ง ด้านหน้าก็คืออุโมงค์ที่ยาวที่สุดแล้ว

รอบด้านมืดลงอีกครั้ง ผ่านไปนานก็ยังไม่ได้ขับออกไป ไม่รู้ทำไมเผิงลี่เหิงจึงรู้สึกไม่ดีอีกแล้ว

เวลานี้เอง จู่ๆ รถก็ลดความเร็วลง มันค่อยๆ ช้าลง ไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้น

เวลาที่จะอยู่ในอุโมงค์นานมากยิ่งขึ้น เผิงลี่เหิงเงยหน้า มองผ่านกรงในรถไปทางนอกหน้าต่างอย่างหงุดหงิด

เวลานี้เอง เขาเห็นเสื้อสีแดงผืนหนึ่งลอยอยู่บนคอของเขา…

เผิงลี่เหิงชะงัก

เขาจ้องเขม็งไปที่กระจกรถตรงข้ามของตน เขาสามารถเห็นผีสาวตนนั้นเงยหน้าได้อย่างชัดเจน พร้อมส่งยิ้มหึๆ ให้เขา ดวงตาของมันเหลือบขึ้น น่ากลัวเป็นอย่างมาก

เธออยู่ด้านหลังเขา!

เผิงลี่เหิงไม่กล้าหันหลัง แต่คอของเขาควบคุมไม่ได้ เขาบิดอย่างแข็งทื่อ…

ใสที่สุด เขาก็หันหน้าไปได้ และสบตาเข้ากับผีสาวข้างๆ ที่แนบติดเขา

เขาและเธออยู่ใกล้กันมาก

จนเผิงซื่อเหิงสามารถรับรู้ถึงความเหน็บหนาวจากศพของเธอ…เย็นเหมือนความรู้สึกของปูนวันนั้น ที่เขาเทลงไปในสิ่งปลูกสร้าง

ไม่เพียงเท่านี้ เขายังได้กลิ่นคาวเลือดที่หนักมากๆ

“สะ-ไสหัวไป!” เผิงลี่เหิงหลับตาตะโกนเสียงดัง

หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า “นี่เพิ่งถึงไหนเอง…พวกแกทำฉันตาย ตายอนาถาเช่นนั้น…”

เสียงของเธอราวกับทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ จู่ๆ เธอก็กรีดร้อง “พวกแกจงไปตายให้หมด! พวกแกจงไปตายให้หมด!!”

เวลานี้เองความเร็วของรถเพิ่มขึ้น เหมือนเพราะเหตุจากรถคันหน้า รถจึงกลับเป็นความเร็วปกติอีกครั้ง

ต่อมาก็มีเสียงเอี๊ยด และเสียงปึ้งตามมาติดๆ

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รถพ่วงด้านหน้าจู่ๆ ก็เบรก ตำรวจขับรถขนส่งผู้ร้ายเองก็ไม่รู้ทำไม เมื่อเขาเหยียบเบรกมันราวกับกำลังเหยียบคันเร่ง จนเขาชนไปที่รถพ่วงด้านหน้าอย่างแรง!

บนรถพ่วงนั้นขนแท่งเหล็กเต็มรถ

แต่เพราะการชนรุนแรง ทำให้เหล็กหลุด แทงทะลวงผ่านรถขนส่งผู้ร้ายราวกับธนูหมื่นดอกที่ยิงพุ่งเข้ามาพร้อมกัน…