ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1568

เผิงลี่เหิงถลึงตา มองดูร่างกายตนเองที่ถูกแท่งเหล็กแทงกับตา

แท่งเหล็กนี้เขาคุ้นเคยมากเลย เป็นแท่งเหล็กที่เขาพบบ่อยๆ เมื่อทำงานก่อสร้าง

วินาทีที่รถถูกชน แท่งเหล็กหลายสิบแท่งแทงทะลุรถขนส่งผู้ร้าย ผู้ร้ายในรถต่างถูกแทงตาย

บางคนถูกเสียบคาทีนั่ง บางคนกระเด็นออกไป บางคนถูกเสียบติดกับประตู

ร่างบางร่างถูกแท่งเหล็กแทงหลายแท่ง และคาอยู่กลางอากาศภายในรถ…

ที่พิลึกคือ แท่งเหล็กนั้นหลบตำรวจทุกคนบนรถ กระทั่งขนขับและคนขับข้างรถยังไม่ได้ ทั้งๆ ที่มีเหล็กตั้งมากมายที่แทงเข้ามาทางเบื้องหน้าของรถ แต่กลับหลบพวกเขาได้อย่างแม่นยำ

คนขับตกใจแทบตาย เหล็กเจ็ดแปดแท่งเสียบอยู่ใต้รักแร้ เอว คอและใบหน้า ข้างคนขับก็แทบไม่ต่างกัน ล็อคพวกเขาไว้อย่างแน่น ขยับร่างไม่ได้แต่นิด

ยังมีเหล็กอีกหลายแท่งที่เสียบไปยังด้านหลัง เสียบจนรถด้านหลังกลายเป็นเม่น

ในใจคนขับหนาวเหน็บถึงขีดสุด เห็นแบบนี้แล้ว คนด้านหลังจะมีชีวิตต่อได้งั้นเหรอ

เขาไม่ห่วงคนร้ายด้านหลังแต่นิด กระทำความผิดที่น่าโกรธเคืองขนาดนี้ลงไป ตายไปน่ะสิดี

แต่ในรถยังมีเพื่อนร่วมงานของเขาอยู่…

“พวกนายยังไหวใช่ไหว”

ข้างคนขับถือวิทยุสื่อสารและเอ่ยเรียกอย่างร้อนรน

ในวิทยุมีเสียงเพื่อนร่วมงานส่งมา “พวกเราไม่เป็นไร! แต่คนร้ายถูกแท่งเหล็กแทงทะลุหมดเลย…”

เผิงลี่เหิงได้ยินเพียงเสียงไฟฟ้าซ่าๆ ของวิทยุ และเสียงลนลานของตำรวจ “โทรหาศูนย์ โทรหาศูนย์…”

เลือดสดหยดลงติ๋งๆ

คนร้ายทั้งห้า เลือดไหลราวกับหลังคาบ้านที่น้ำรั่วเมื่อฝนตก ‘น้ำฝน‘ หยดเป๊าะแปะไม่หยุด

ไม่นานนักในเลือดในรถก็กองเป็นสายน้ำ

เผิงลี่เหิงและคนร้ายอีกคนหนึ่งคือคนที่ถูกแขวนไว้กลางอากาศ เขาเห็นเพียงเพื่อนร่วมงานด้านหน้าของเขาเริ่มกระตุก

เหมือนภาพฆ่าไก่ ที่จะเริ่มกระตุกหลังถูกปล่อยเลือดจนหมด

เผิงลี่เหิงผวา และเสียใจจนถึงขีดสุด

เขายังไม่ตาย เขาสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่ามีเหล็กแท่งหนึ่งแทงจากฝ่าเท้าเขาขึ้นไป ทะลุต้นขา หน้าท้อง ปอด จากนั้นผ่านสมอง

เสียบผ่านร่างเขาทั้งร่าง แต่เขากลับยังไม่ตาย

นอกจากเหล็กแท่งนี้แล้ว ยังมีเหล็กแนวนอนอีกเจ็ดแปดแท่งที่แทงตัดกันในร่างเขา

เผิงลี่เหิงราวกับถูกผึ่งบนเตาย่างกลางอากาศ

ดวงตาของเขาหมุนกรอก เขาเห็นเพื่อนร่วมงานของเขาก็ต่างถูกแทงทะลวงราวกับเม่น นอกจากคนตรงหน้าเมื่อกี้ อีกสองคนก็เริ่มกระตุกแล้ว

เผิงลี่เหิงคิดอย่างอดไม่ได้ เมื่อเลือดเขาไหลหมด เขาก็จะเป็นแบบนั้นใช่ไหม…

การสั่นคลอนของรถยังไม่หยุดลง เคร้ง ไม่รู้ว่าอะไรกระแทกโดนรถ และแรงสะเทือนนี้ ทำคนร้ายในรถตายคาที่ทันที

เผิงลี่เหิงเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาสามารถรู้สึกถึงแท่งเหล็กที่กำลังเสียดสีปอดของเขา หรือแม้แต่สมองขาวโพลนของเขา

เด็กหญิงหัวเราะแปลกทีหนึ่ง

จู่ๆ เผิงลี่เหิงก็นึกถึงคืนนั้น เธอก็ขอร้องเขาแบบนี้

เธอเห็นเขาที่อายุพอๆ กับเธอ คิดว่าอายุที่ใกล้เคียงกันจะทำให้เขาเห็นใจเธอ

ดังนั้นเธอจึงขอร้องเขา [ขอร้องล่ะ ช่วยฉันที…]

[ขอร้องล่ะ…]

ฉากนี้มัน ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

แต่คืนนั้นเขาทำยังไงกันนะ

คนอื่นเอาแต่ระบาย

เขาไม่เพียงแค่ระบาย แต่เขายัง…

เผิงลี่เสียนอ้อนวอนด้วยน้ำตาที่ไหลริน ”ฉะ-ฉันผิดไปแล้ว…ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ปล่อยฉันไปเถอะ…”

ผีสาวมองเขาอย่างดุร้ายหนึ่งพร้อมเอ่ย “ไม่มีทาง”

เธอเองก็รู้ว่าไออาฆาตของเธอนั้นไม่พอสำหรับการกีดขวางการช่วยเหลือแล้ว

และไม่มากกอที่จะทำให้รถสั่นคลอนอีกหนึ่งครั้งด้วย!

ได้แต่มองดูรถฉุกเฉิน รถดับเพลิงที่ทยอยมาถึง…