ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1569

แม้ว่าเผิงลี่เหิงจะเป็นคนร้าย แต่เพราะมนุษยธรรม อย่างไรก็ต้องช่วยเขา

แม้แต่นักโทษประหารที่โรคหัวใจกำเริบยังต้องช่วยเขาปั๊มหัวใจ เพื่อมารับโทษประหารเลย

อย่าว่าแต่แบบเผิงลี่เหิง

เผิงลี่เหิงเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ช่วงเวลาการช่วยนั้นไม่รู้นานเท่าไร เพราะเหล็กบนตัวเขานั้นเยอะเกินไป

ที่โชคดีคือ แท่งเหล็กเฉียดจุดสำคัญเขาทั้งหมด

แต่ที่โชคร้ายคือ หากจะช่วยเขาก็ต้องตัดแท่งเหล็ก ซึ่งแรงสะเทือนนั้นอาจคร่าชีวิตเขาได้ในทันที

การช่วยเหลือยาวนานถึงหกชั่วโมง จนมาถึงแท่งสุดท้าย

ที่ยิ่งกว่านั้นคือเผิงลี่เหิงสามารถรับรู้ได้ทุกขั้นตอน เขาถูกทรมานไปหกชั่วโมง

บางครั้งเขาก็คิดให้เขาตายไปเลยเถอะ

แต่บางครั้งเขาก็อยากตะโกนว่าเจ็บ เขาไม่อยากตาย

ในที่สุด เหลือเพียงเหล็กแท่งนั้นที่ทะลวงจากฝ่าเท้าเขาไปถึงสมอง เขาถูกคนพยุงไว้ เพียงแค่ตัดแท่งเหล็กแท่งสุดท้ายได้ เขาก็จะถูกส่งไปช่วยเหลือที่โรงพยาลแล้ว

ใครจะรู้เวลานี่เอง ไม่รู้ใครส่งเสียงตะโกนทีหนึ่ง

เผิงลี่เหิงได้กลิ่นน้ำมันเครื่องที่แรงมากๆ…

เสียงที่ดังขึ้นข้างหูราวกับระเบิดภายใต้ความสงบ “รถจะระเบิดแล้ว รีบหนีไป!”

ตู้ม

ใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน ต่อให้เจ้าหน้าที่อยากจะช่วยเผิงลี่เหิงก็ช่วยไม่ทันแล้ว

พยาบาลหลายคนยังปลิวออกไปเพราะคลื่นความร้อนของระเบิด หญิงสาวหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกลางแสงไฟครั้งสุดท้าย

“ไปตายให้หมด! ตายให้หมด!!”

เธอใช้ไออาฆาตที่รวบรวมครั้งสุดท้ายระเบิดรถ

เผิงลี่เหิงเบิกตาโพล่ง เสียงโอดครวญของเขากังวานไปทั่วอุโมงค์ ทำคนขนลุกสุดๆ…

ผีสกปรกเล่าเรื่องราวการตายของตนเองจนหมดไป

“ฉันตายแบบนี้ไง” เขาพูดไป พร้อมลำตัวสั่นคลอนไป “รถระเบิด จากนั้นไฟลุกโชนอย่างแรง!”

“ฉันยังถูกเสียบคาอยู่ในรถเลย…”

ไฟแรง รถคับแคบ และเขาที่ถูกผึ่งอยู่ในนั้น

เหมือนกำลังอยู่ในเตาปิ้งย่างจริงๆ เลย

รถดับเพลิงอยู่ข้างๆ เมื่อไฟแรงถูกดับ เขาก็สุกไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ตายแล้วแต่ยังไม่ตายทั้งหมด

สุดท้ายเมื่อส่งเขาไปที่โรงพยาบาล ผิวหนังของเขาต่างกำลังยุ่ยเฉา

พวกเขาช่วยชีวิตเขาถึงสามวัน เนื้อหนังเขาแค่แตะก็ลอกออกทันที หนำซ้ำยังต้องหาวิธีเอาแท่งเหล็กจากในร่างของเขาออกมาอีก เนื้อหนังกึ่งสุกนั้นติดกับแท่งเหล็กแน่น…

หนอง การติดเชื้อและความเจ็บปวดจากการถูกแผดเผาคือสิ่งที่ทำร้ายเขามากที่สุด

“ตอนนี้ท่านก็จับตัวฉันได้แล้ว ฉันยอมแก้ตัว ให้ฉันทำงานเป็นหมูเป็นหมาข้างกายท่านก็ได้…”

จี้ฉางหัวเราะเย็น “แกยอม แต่ฉันไม่ยอม”

“อีกอย่าง แกขอร้องผิดคน”

ซู่เป่ายังคงนั่งอยู่ที่เดิม เพียงแต่เธอเกยตา อาภรณ์บนร่างกลายเป็นชุดพญายมเรียบร้อย

ไอข่มเหงของพญายมสาดเทเข้าไป สีหน้าของผีสกปรกเปลี่ยนไปทันที

ธะ…เธอคือพญายมงั้นเหรอ!

โต๊ะเก้าอี้ที่ธรรมดา กลายเป็นบัลลังค์สูงส่งและโต๊ะตัวใหญ่โตในตำหนักพญายม

เธอเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่น ก็สามารถทำให้ผีสกปรกส่งเสียงอออกมาไม่ได้

ผีสกปรกคิดจะขอร้อง แต่คอของเขาราวกับถูกบีบเอาไว้

“ก็จริง ไม่น่าแค่ให้เขาจบเรื่องโดยวิญญาณสลาย” ซู่เป่าพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “งั้นก็ตามกฎเลย ไปนรกสิบแปดขุมก่อน สุดท้ายค่อยสลายวิญญาณ”

ผีสกปรก “!!!”

เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาในทันที!

แต่เสียใจแล้วมันมีประโยชน์อะไร

สุดท้ายเขาก็ถูกส่งไปนรกสิบแปดขุมอยู่ดี เมื่อถึงที่นี่ เขาจึงเพิ่งรู้ว่าผลกรรมที่เขาได้รับก่อนตายนั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่แม้แต่นิด…

แต่เขาไม่มีโอกาสอ้อนวอนแล้ว หลังผ่านนรกสิบแปดขุมก็ถูกซู่เป่าสะบัดมือปัดวิญญาณสลายทันที