ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1579

ฮวาจวิ้นเหย้าร้องไห้และตะโกนอย่างสติแตก

“แม่เป็นแบบนี้ตลอด ควบคุมผมทุกอย่าง”

“โรงเรียนเลิกกี่โมง ต้องกลับบ้านกี่โมง ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง แค่กลับบ้านช้าไปหนึ่งนาทีแม่ก็โกรธแล้ว”

“แม้แต่ตอนที่ผมไปเข้าห้องน้ำไม่กี่นาที แม่ยังจับเวลาให้ผมต้องเข้าให้เสร็จภายในสิบนาทีและเช็คดูว่าผมขี้ไหมอีก”

คนอื่น ๆ เมื่อได้ยิน “!!!”

ไอศกรีมในมือของซู่เป่าตกลง

โชคดีที่ยังไม่ได้แกะห่อ เธอจึงหยิบมันขึ้นมาใหม่...

ชาวเน็ตในห้องถ่ายทอดสดต้าวีต่างเดือดดาล

[โอ้พระเจ้า! น่ากลัวมาก! จะขี้กี่โมง ขี้นานกี่นาทีนี่ไม่เท่าไร! แต่ยังจะเช็คว่าขี้ไม่ขี้อีกเหรอ]

[แล้วถ้าไม่ได้ขี้ล่ะ?]

แล้วก็ได้ยินฮวาจวิ้นเหย้าพูดขึ้นมาพอดีว่า “ถ้าไม่ขี้ออกมา แม่ก็โกรธ...”

ทุกคน “...”

ชาวเน็ต “...”

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้าร้องไห้และวิงวอน “เอาล่ะ ๆ ๆ แม้ว่าแม่จะผิด แต่แม่แค่ป้องกันไม่ให้ลูกแพ้ตั้งแต่จุดสตาร์ท! ลูกลงมาก่อนดีกว่าไหม ต่อไปนี้แม่จะไม่เข้มงวดกับลูกขนาดนี้อีกแล้ว...”

ฮวาจวิ้นเหย้าส่ายหัว “แม่บอกว่าแม่หย่าเพื่อผม! แม่บอกว่าแม่ไม่ไปทำงานเพราะผม! ตอนทำงานลาหยุดบ่อยจนถูกเจ้านายดุก็เพราะผม!”

“ผมบอกว่าผมไม่ต้องการการให้ของแม่แบบนี้ ไม่ต้องการการเสียสละของแม่แบบนี้ แต่แม่ก็ไม่ฟัง!”

แม่ของจวิ้นเหย้าน้ำตาไหลอาบแก้ม “ลูกคือลูกแม่...แม่รักลูก...แม่...ยอมให้ได้ทุกอย่างเพื่อลูกจริง ๆ แม่เต็มใจทำเอง! ลูกลงมาเถอะ!”

ฮวาจวิ้นเหย้าส่ายหัวและร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “ผมอยากจะพูดเรื่องนี้มานานแล้ว แม่เอาแต่พูดว่าทำเพื่อผม จริง ๆ แล้วแม่ก็แค่รู้สึกซาบซึ้งตัวเองก็แค่นั้น!”

“อีกอย่าง ผมจะสอบเข้าโรงเรียนมัธยมได้ไม่ดีก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่น!” ในที่สุดฮวาจวิ้นเหย้าก็ยอมรับอย่างกล้าหาญ “แต่เป็นเพราะผมทำข้อสอบได้ไม่ดีเอง!”

“หนึ่งสัปดาห์ก่อนสอบเข้าโรงเรียนมัธยม ทุกคนพยายามผ่อนคลาย แล้วแม่ล่ะ แม่ตามผมไปโรงเรียนแล้วใช้กล้องส่องทางไกลมองผมจากอาคารฝั่งตรงข้าม!”

“ผมเงยหน้าขึ้นมองเป็นครั้งคราว และเห็นดวงตาคู่หนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลังระเบียงทางเดิน จ้องมองมาที่ผมเงียบ ๆ!”

“จริง ๆ แล้วผมสบายดี แต่แม่ทำให้ผมหวาดระแวงและประสาทเสีย วันก่อนสอบ แม่ก็ให้ผมเข้านอนตอนสามทุ่ม!”

“นอน! สามทุ่มต้องนอน! แม่มายืนข้างเตียงมองผมและให้ผมนอน!”

ฮวาจวิ้นเหย้าร้องไห้ไปหัวเราะไป และในที่สุดก็ตะโกนด้วยความสิ้นหวัง

“ชาติหน้าผมไม่อยากเกิดเป็นลูกของแม่อีกแล้ว!”

หลังจากพูดจบ เขาก็กระโดดลงมาจากอาคารด้วยความเด็ดเดี่ยว!

เสียงกรีดร้องของแม่เขาดังสนั่น และก่อนที่ใครจะได้โต้ตอบอะไร มันก็สายเกินไปแล้ว

ฮวาจวิ้นเหย้ากระโดดลงไปอย่างกะทันหันและเร็วเกินไป

ปลายนิ้วของซู่เป่าขยับเล็กน้อย แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ

เขาจะไม่กระโดดลงจากตึกอย่างแน่นอน

เธอไม่เอาไหนเลย!

แม่ของจวิ้นเหย้ายังคงไม่คิดว่าการสั่งสอนอย่างเข้มงวดของเธอจะทำร้ายลูกชายของตัวเอง

เธอรู้สึกว่าการโจมตีของลูกชายในวันนี้มันแรงเกินไป ความงามสว่างไสวร่ำรวยที่สุดของตระกูลซูนั้นไปกระตุ้นลูกชายของเธอ

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และเมื่อเธอวิ่งลงมาถึงชั้นล่าง ไอพิฆาตในร่างกายของเธอก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

ซู่เป่ามองดูและพูดอะไรไม่ออก

นักพรตก็เห็นเช่นกัน และพูดกับตัวเองด้วยความงุนงง “ไอพิฆาตที่ยังมีชีวิต? จะมีไอพิฆาตจากคนที่มีชีวิตอยู่ได้อย่างไร...มันไม่ถูกต้อง!”

หากคนที่มีชีวิตมีไอพิฆาต ก็ถือว่าเขาได้ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้าที่อยู่ตรงหน้ายังมีชีวิตอยู่ ที่ตัวเธอไม่มีผี แต่มีไอพิฆาตที่เหมือนกับผีร้ายได้อย่างไร

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งพูดอย่างสงบ “นั่นเป็นเพราะเธอมีหัวผี”

นักพรตหันกลับมาอย่างรวดเร็ว

เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา ค่อย ๆ ฉีกซองไอติมออกแล้วกัดไปหนึ่งคำ

ปฏิกิริยาแรกของเขาคือ...แปลก ดูเหมือนเธอจะถือไอศกรีมนั้นมาเป็นเวลานาน และไอศกรีมก็ไม่ละลายในวันที่อากาศร้อนขนาดนี้...

“คุณคือ...” นักพรตสับสน และนึกถึงจุดสำคัญทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง “คุณคือ!!!”