ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1580

ซู่เป่ากลืนไอศกรีมรสหวานเข้าไปในปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดี นักพรตเย่”

ใช่แล้ว นักพรตคนนี้คือนักพรตน้อยที่ไล่ตามซู่เป่าและตามหาเธอเมื่อตอนที่เธอยังเด็กคนนั้น เย่อวี่ซิน

นักพรตน้อยในตอนนั้น ตอนนี้อายุสามสิบแล้ว

ซู่เป่าจำเขาได้จึงทักไป

โดยไม่คาดคิด อีกฝ่ายก็วิ่งปรู๊ดคุกเข่าลง เลื่อนตัวไปข้างหน้าเธออย่างนุ่มนวล และกอดต้นขาของเธอไว้

“อาจารย์น้อย! อาจารย์! ผมตามหาอาจารย์อย่างยากลำบาก!!!”

ซู่เป่า “???”

พ่อแม่หลายคนที่ยังไม่ลงมาชั้นล่าง “???”

ทุกคนในตระกูลซู “...”

คุณเป็นนักพรต วิ่งปรู๊ดมาแบบนี้ มันเหมาะสมหรือ

-

ฮวาจวิ้นเหย้าตกลงมาตาย

หัวกระแทกพื้น ตกลงมาเหมือนเป็นผัก บอกว่าตายเพราะยังไม่ตายสนิท

วิญญาณของเขาล่องลอยออกไปนอกร่าง จ้องมองแม่ของตัวเองที่ร้องไห้และกอดเขาอย่างว่างเปล่า ขอร้องให้เขารีบกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“เขาจะตายไหม” เย่อวี่ซินเดินตามหลังซู่เป่าอย่างใกล้ชิด และถามเมื่อมองดูวิญญาณของฮวาจวิ้นเหย้า

ซู่เป่ากล่าว “มีเพียงยมบาลเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้”

เย่อวี่ซินถอนหายใจ “ก็ถูก”

ยมบาลต้องการให้เขาตายตอนยามสาม แต่เขาก็ไม่รอดยามห้าได้!

กระโดดลงมาจากชั้นห้า แล้วเอาหัวลงพื้นก่อน

จากประสบการณ์ ก็จะต้องเสียชีวิตแน่

ฮวาจวิ้นเหย้าถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างฉุกเฉิน แม่ของเขาร้องไห้อย่างโศกเศร้า ด้านนอกห้องฉุกเฉิน เธอถึงกับคว้าไหล่ของซู่เป่าด้วยมือทั้งสองข้าง ร้องไห้อย่างเจ็บปวดและถามอย่างโกรธเคืองจนตาแทบถลนว่า

“เธอพอใจหรือยัง!”

ซู่เป่า “?”

ซูอิ๋งเอ่อร์ดึงแม่ของจวิ้นเหย้าออกไปและจ้องมอง ราวกับจางเฟยที่กำลังเตรียมสับคนที่มีชีวิตด้วยมือเปล่า

แม่ของจวิ้นเหย้าสะอื้นและไม่กล้าขยับตัวสักพัก

นายหญิงซูค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเธอและพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่เคยเห็นแม่คนไหนที่ล้มเหลวในการเลี้ยงลูกแบบคุณมาก่อน”

แม่ของจวิ้นเหย้าร้องไห้ “คุณมีดีอะไรมาพูดแบบนี้กับฉัน!”

นายหญิงซูเลิกคิ้ว “แน่นอนว่ามี ฉันเลี้ยงดูลูกชายแปดคน ลูกสาวหนึ่งคน หลานชายห้าคน หลานสาวหนึ่งคน และหลานสาวอีกหนึ่งคน”

“ลูกชายคนโตของฉันได้เป็นซีอีโอของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุด ลูกชายคนที่สองเป็นนักออกแบบชื่อดัง ลูกชายคนที่สามเป็นกัปตัน ลูกชายคนที่สี่เป็นนักแสดง ลูกชายคนที่ห้าเป็นหัวหน้าแผนกวิศวกรรม ลูกชายคนที่หกเป็นบุคลากรด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีชั้นนำของประเทศ ลูกชายคนที่เจ็ดเป็นวีรบุรุษของประเทศชาติ และลูกชายคนที่แปดเป็นนักวิชาการที่อายุน้อยที่สุดในประเทศ”

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้า “…”

นายหญิงซูยังคงนับทีละคน “ตอนนี้หลานชายคนโตก็มีอำนาจมาก หลานชายคนที่สองได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมืองจิง ไม่ต้องพูดถึงหลานชายคนที่สามสี่และห้า แม้ว่าหลานชายคนโตจะเรียนไม่เก่ง แต่เขาก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่น ฉันหัวเราะอย่างมีความสุขทุกวัน และหลานสาวของฉันก็เก่งขึ้นอีก ทำคะแนนสูงสุดในการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายในเมืองจิงได้!”

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้า “…”

“คุณรู้ไหมว่าทำไมลูกชายของคุณถึงสอบได้ไม่ดี!”

“คุณคิดอะไรของคุณ หนึ่งสัปดาห์ก่อนสอบเข้าโรงเรียนมัธยมถึงไปจ้องมองลูกชายของตัวเองราวกับผีและทำให้ลูกชายของตัวเองตกใจกลัว?”

“วันก่อนสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย ใครเขายืนข้างเตียงลูกชายเหมือนผีและบังคับให้เขาต้องนอนกัน?”

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้าโดนด่าจนพูดไม่ออก

ไม่เคยมีใครด่าเธอแบบนี้มาก่อน

เคยมีคนพูดว่าการศึกษาของเธอซับซ้อนเกินไปและลูก ๆ ของเธอทนไม่ไหว

เธอแค่คิดว่าพวกเขาอิจฉาเธอ!

อิจฉาเธอที่เลี้ยงลูกชายเก่งขนาดนี้!

อิจฉาที่เธอสามารถยืนหยัดได้และมีความสามารถที่สูงขนาดนี้!

แต่เบื้องหน้าคือ 'รุ่นพี่' ที่เลี้ยงดูลูกชาย หลานชาย และหลานสาวที่ยอดเยี่ยมมากมาย...

เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่ลูกชายของเธอพูด: เขาปวดหัวและปวดท้องระหว่างสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย...

เวียนหัว...

เธอจำได้อีกครั้งในคืนก่อนสอบเข้าโรงเรียนมัธยม เมื่อเธอเอนตัวไปหาลูกชายอย่างเงียบ ๆ กลางดึกและโบกมือต่อหน้าเขาเพื่อตรวจสอบว่าเขาหลับอยู่หรือไม่...

มันจะเป็นเพราะเธอได้อย่างไร

เธอเสียสละมามากมายและให้ไปตั้งมากมาย ทำไมผลร้ายทั้งหมดจึงเกิดขึ้นจากเธอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้...