ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1581

ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก

แม่ฮวาจวิ้นเหย้ารีบวิ่งเข้าไป เธอเอ่ยถามทั้งยังร้องไห้ “หมอคะ ลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”

หมอบอกว่า “คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไม่ฟื้น คุณต้องเตรียมใจไว้หน่อยนะ”

แม่ฮวาจวิ้นเหย้ากังวล “แล้วเมื่อไหร่เขาจะฟื้นคะ?”

หมอส่ายหัว “เรื่องนี้ก็บอกไม่ได้ ถ้าให้ดีที่สุดควรต้องฟื้นภายในสามวัน หรือไม่ก็ภายในหนึ่งสัปดาห์ ไม่งั้นอาจจะไม่ฟื้นไปตลอด”

แม่ฮวาจวิ้นเหย้าเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางใจ “หมายความว่ายังไงคะ!”

หมอถอนหายใจ เดิมทีหมอก็ไม่อยากพูดตรงขนาดนั้น แต่เขาบังเอิญเห็นฉากความวุ่นวายนี้ก่อนที่เด็กจะถูกส่งมากู้ชีพดังนั้นจึงทำใจเข็งและพูดออกไปตรง ๆ ว่า “หมายความว่าเขาอาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา...”

กระโดดลงมาจากชั้น 5 แถมเอาศีรษะลงอีก

แค่รอดชีวิตมาได้ก็ปาฏิหาริย์แล้ว

แม่ฮวาจวิ้นเหย้าเดินโซเซถอยหลังแล้วล้มตัวลงนั่งบนพื้น เธอร้องไห้พลางส่ายหัวซ้ำไปซ้ำมา “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้...”

หลังจากเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ร้องไห้โฮ “ลูกชายที่น่าสงสารของแม่! ทำไมสวรรค์ถึงไม่ยุติธรรมแบบนี้!”

หมอถอนหายใจ หมอเซ็นชื่อในใบรายการจำนวนมากก่อนจะบอกว่า “ตอนนี้ต้องย้ายไปสังเกตอาการในห้องไอซียูสักสองสามวัน จนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีภาวะอันตรายอื่น ๆ จึงจะย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไปได้”

“คุณไปชำระ เงินก่อนเถอะ”

แม่จวิ้นเหย้ารับใบรายการมาอย่างงง ๆ สุดท้ายเมื่ออ่านดู...

เจ็ดหมื่น!!

บวกกับค่าค่าใช้จ่ายที่เข้าห้องไอซียูก็ปาเข้าไปแสนกว่าแล้ว

ในหัวของแม่จวิ้นเหย้าอื้ออึงไปหมด ตอนนี้หัวสมองของเธอว่างเปล่า

แสน... เธอจะไปเอาเงินตั้งแสนมาจากไหน?

เงินเก็บทั้งหมด ด้วยความหัวร้อน... เธอเอาไปซื้อยอดวิวหมดแล้ว

เมื่อกี้ก็ไม่ได้นึกถึงเงินแสนก้อนนี้ แต่ตอนนี้นึกออกแล้ว เธอรู้สึกราวกับโดนตัดชิ้นเนื้อหัวใจออกไปชิ้นหนึ่ง!

นี่เธอเสียเปล่าไปลงทุนกับติ๊กต๊อกทำไมตั้งแสน!

ตระกูลซูนี่สมควรตายจริง ๆ ทำไมพวกเขาไม่บอกตั้งแต่ก่อนหน้านี้ว่าพวกเขาจะซื้อยอดวิวเอง ทำให้ต้องเอาเงินเก็บมาใช้จนหมด!

แม่จวิ้นเหย้าร้องไห้อย่างหนัก เธอร้องไห้อย่างสิ้นหวังและโศกเศร้ายิ่งขึ้น

เย่อวี่ซินที่อยู่ข้าง ๆ มองไปที่ซู่เป่า “เจ้าชายนิทราเหรอ... แล้วเขาจะฟื้นไหม?”

ซู่เป่าสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เพียงแต่พูดเรียบ ๆ ว่า “ลองทายดูสิ”

เย่อวี่ซิน “...”

ซู่เป่ามองวิญญาณของฮวาจวิ้นเหย้าอยู่เงียบ ๆ

ในบันทึกเป็นตาย วันนี้เป็นเวลาตายครั้งแรกของเขา

เวลาตายครั้งที่สอง ต้องดูว่าเขาเองจะเลือกอย่างไร จะมีชีวิตต่อไปหรือไม่

ในตอนนี้เขากำลังมองแม่ตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวดและดิ้นรน

ซู่เป่าดูออกว่าที่จริงแล้วเขาไม่ได้อยากตาย

เขาทนมีชีวิตอยู่อย่างหดหู่และสิ้นหวังมาตั้งหลายปี แสดงว่าเดิมทีเขายังอยากมีชีวิตอยู่

อาจจะคิดว่าเดี๋ยวพอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็จะได้โบยบิน หรืออาจจะคิดว่าอดทนจนตอนที่ออกไปทำงานได้แล้วก็จะหลุดพ้นจากการควบคุมของแม่ได้

แต่วันนี้การที่แม่เขาโวยวายใหญ่โต กลับกลายเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทับเขาให้ล้มลง

ตอนนี้ต่อให้เขาไม่อยากตาย แต่พอเห็นแม่ตัวเองเป็นแบบนี้ก็คงไม่กล้าอยู่ต่อแล้วมั้ง

“ยังมีจุดพลิกผัน” ซู่เป่าพูดเบา ๆ ว่า “รอไปก่อน”

นักพรตตัวน้อย “ห๊ะ?”

รอไปก่อนก็คือสามวัน

แม่ฮวาจวิ้นเหย้าน้ำตานองหน้าทุกวัน เธอขอร้องให้ลูกชายของเธอฟื้นขึ้นมา บอกว่าเธอจะไม่บังคับเขาอีกแล้ว

แม่จวิ้นเหย้าร้องไห้ เหมือนฟ้าถล่มดินทลาย ลูกชายคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ถ้าไม่มีลูกอยู่แล้วเธอจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร

“คุณมันสมควรตาย คุณโขมยลูกชายฉัน!”

“อย่าลืมนะว่าสิทธิในการเลี้ยงดูอยู่กับฉัน คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย!”

พ่อจวิ้นเหย้าตะโกนด่าว่า “ลูกของกูทำไมกูจะเอาไปไม่ได้ ผิดกฎหมายแม่มึงสิ ไม่เอาไปเก็บไว้ให้มึงทำร้ายเหรอ?”

“ผมบอกคุณไว้เลยนะว่า ต่อให้ลูกจะตายก็ต้องตายที่บ้านเว่ย!”

แม่จวิ้นเหย้าเกลียดแค้นมาก

เขาทำแบบนี้ก็เท่ากับทำลายชีวิตลูกชาย

ผู้ชายที่พูดจาหยาบคาย ไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัยอย่างเขา

ถ้าลูกไปอยู่กับเขาแล้วจะไปมีอนาคตที่ดีได้ไง?!

ไอพิฆาตบนตัวแม่จวิ้นเหย้าหนาหหนักยิ่งขึ้น...

เย่อวี่ซินเริ่มร้อนใจ “ท่านอาจารย์ตัวน้อย เราเอาหัวผีบนหัวของเธอออกได้หรือยัง?”

ซู่เป่าถามเขากลับว่า “เธอรู้ไหมว่าหัวผีงอกออกมาได้อย่างไร? และจะกําจัดมันอย่างไร?”

เย่อวี่ซินอึ้ง เกาหัวและพูด “ไม่รู้...”

ซู่เป่า “บางคน เรื่องบางเรื่อง... เธอจำไว้ให้ดีนะ เราต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางและความเคารพ”

เย่อวี่ซินหยิบสมุดเล่มเล็ก ๆ ออกมา พยักหน้าเหมือนนักเรียนที่ตั้งใจครูสอน “อืม ๆ ๆ”

เขามองซู่เป่าอย่างกระตือรือร้น ในขณะที่เธอกำลังคิดว่าซู่เป่าจะสอนความรู้ที่เจ๋งมากให้เธอ...

กลับได้ยินซู่ป่าบอกว่า “ปล่อยวางอารมณ์ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและเคารพชะตากรรมของผู้อื่น”

เย่อวี่ซิน “...”

“??”