ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1582

เย่อวี่ซินงงงวยเป็นอย่างมากมาก

“อะไรคือการปล่อยวางอารมณ์ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและเคารพโชคชะตาของผู้อื่น หมายความว่าอย่าช่วยเหลือคนอื่นเหรอ”

ซู่เป่ามองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ

เด็กนี่โง่จริง ๆ เลย

“ประโยคก่อนหน้านั้นที่ฉันพูดไปเธอไม่ได้ฟังเลยหรือไง!” ซู่เป่าพูดว่า “สำหรับคนบางคน เรื่องบางเรื่อง เราต้องปล่อยวางอารมณ์ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและเคารพชะตากรรมของผู้อื่น”

“คนบางคน เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่ทั้งหมด ไม่ได้หมายความว่าอย่าช่วยเหลือคนอื่น”

ความสามารถในการตีความนี้ก็เกินเยี่ยวยาจริง ๆ

เย่อวี่ซินพูดว่า “อ๋อ ๆ ๆ แต่เราจะไม่กําจัดหัวผีบนหัวของผู้หญิงคนนี้เลยเหรอ?”

ซู่เป่าพูดช้า ๆ ว่า “เราจะกําจัดมัน แต่จะไม่มีวันกำจัดมันได้สิ้นซาก หัวผีโตมาได้ขนาดนี้ แสดงว่าฮวาจ้าวลี่พึ่งพาหัวผีเพื่ออยู่รอด”

ไม่ใช่หัวผีที่ส่งอิทธิพลต่อพฤติกรรมของเขา แต่เพราะเขามีพฤติกรรมดังกล่าว และมันก็ค่อย ๆ หล่อเลี้ยงหัวผีมาเรื่อย ๆ

เย่อวี่ซินถามด้วยความไม่เข้าใจอีกว่า “อะไรคือการพึ่งพาหัวผีเพื่ออยู่รอด...”

จะมีคนพึ่งพาไปพิฆาตในการอยู่รอดได้ไง?

ซู่เป่าถอนหายใจ เธอมองเย่อวี่ซินและพูดอย่างจริงจัง “งั้นก็ยกตัวอย่างเรื่องของเขากับลูกชายของเขาแล้วกัน”

“เธอสังเกตุเห็นไหมว่าหลังจากรู้เขาว่าลูกชายของเธอจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ความคิดแรกของเขาคือโทษสวรรค์ แม้จะร้องไห้เสียใจหนักมาก แต่กลับไม่ได้คิดไตร่ตรองการกระทำของตัวเองเลย”

“ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาล เขาเป็นกังวลมาก แต่หลังจากรวบรวมเงินบริจาคจากในเน็ตได้แล้ว เขาก็ไม่กังวลกับเรื่องนี้แล้ว หลังจากสบายใจแล้วสิ่งแรกที่เขาทำไม่ใช่การไตร่ตรองพิจารณาตัวเอง แต่ไปเปิดดูกระดาษข้อสอบสอบเข้ามัธยมปลายของลูกชายเธอ ดูว่าทำไมลูกชายของเขาถึงตอบข้อสอบผิด”

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง คุณค่าของชีวิตของเขาสะท้อนออกมาในค่านิยมที่ว่า 'ลูกชายมีอนาคตที่ดี' ทั้งหมด การคาดหวังว่าลูกชายจะมีอนาคตที่ดีไม่ใช่เรื่องผิด แต่ฮวาจวิ้นเหย้าก็สอบได้ดีอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่พอใจ เขายังอยากบังคับให้ลูกชายเดินหน้าต่อไปอีก โดยไม่สนว่าในกระบวนการนี้ลูกชายของเขาจะเป็นจะตายยังไง”

“ถ้าตายก็ร้องไห้ฟูมฟาย ความโศกเศร้านั้นคือโศกเศร้าจริง ๆ แต่ถ้าไม่ตายก็ต้องลุกขึ้นมาเดินหน้าต่อไปอีก”

“เขาหยุดไม่ได้ ไม่ว่าสุดท้ายฮวาจวิ้นเหย้าจะทำได้ดีแค่ไหน เขาก็ยังจะมองหาเป้าหมายใหม่ให้ลูกอีกจนกว่าเขาจะตาย”

เย่อวี่ซิน “อ๋อ...”

เหมือนจะเข้าใจแล้ว แต่ก็เหมือนว่าจะยังไม่เข้าใจอยู่ดี

ซู่เป่า “...”

ดีนะที่เธอไม่ได้รับเจ้านี่เป็นศิษย์

ไม่อย่างนั้นคงต้องร้อนใจตายพอดี

เธอพูดด้วยคําพูดที่ตรงไปตรงมาและเข้าใจง่ายที่สุด “คนเราดำรงชีวิตด้วยการสูดหายใจเอาอากาศเข้าไป ฮวาจ้าวลี่มีชีวิตอยู่ด้วยการสูดหายใจเอา 'ไอพิฆาต' เข้าไป เขามีชีวิตอยู่ได้ด้วยการบังคับข่มขู่ลูกชาย หากวันใดไม่ได้ควบคุมลูกชาย หรือลูกชายหลุดออกจากการควบคุมของตัวเองเขาก็จะเป็นบ้า พูดแบบนี้เข้าใจไหม”

ซู่เป่าจะไม่เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพื่อช่วยฮวาจ้าวลี่

ใครเป็นแม่พระ ใครจะเอาชะตากรรมตัวเองไปเสี่ยงเพื่อช่วยเขาก็เชิญ เธอจะไม่ห้าม

เย่อวี่ซินไล่ตามซู่เป่ามา “เอาหัวผีออกจากหัวเขาก่อนดีกว่า...”

ซู่เป่าชะงักและหันกลับไปมองเขา “เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? เนื่องจากเขาเองที่เป็นผู้ครอบงำหัวผี ดังนั้นการกําจัดหัวผีจะส่งผลกระทบได้สองทางคือ หนึ่งหัวผีจะค่อย ๆ งอกขึ้นมาใหม่ แต่ถ้าไม่มีหัวผีแล้ว เขาจะรู้สึกเคว้งคว้างอย่างกะทันหันและไอพิฆาตก็จะเติบโตอย่างบ้าคลั่ง”

เย่อวี่ซิน “?”

ซู่เป่ากุมขมับ “ก็เหมือนกับเวลาเราลดน้ำหนัก เราต้องการอดอาหาร จู่ ๆ ก็ไม่กินข้าวสามวัน สามวันต่อมาเราก็จะหิวมากจนเหมือนจะตาย สัญชาตญาณจะผลักดันให้เรากินอย่างบ้าคลั่ง แน่นอนว่าเราอาจกินอย่างช้า ๆ ก็ได้...”

เย่อวี่ซินมองไปรอบ ๆ อย่างงง ๆ แต่จะปล่อยเขาไปแบบนี้เลยเหรอ?

ซู่เป่าบอกว่าจะไปก็ไปเลย คนตระกูลซูออกตามเธอไป

เย่อวี่ซินลังเล เขามองครอบครัวของฮวาจวิ้นเหย้าที่ยังทะเลาะกันอยู่ เขาลืมที่ซู่เป่าเคยบอกว่า 'ยังมีโอกาสพลิกผัน' ไปแล้ว

เขากัดฟันเดินเข้าไปใกล้ อาศัยจังหวะที่พวกเขาไม่ทันสังเกตตัดหัวผีออกจากหัวของฮวาจ้าวลี่ แล้วใช้ยันต์ฆ่าหัวผี

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น กลับเห็นฮวาจ้าวลี่ที่ไม่มีหัวผีแล้วจู่ ๆ ก็มีไอพิฆาตขึ้นมาข้างหลังอย่างหนาแน่น เขากรีดร้องเหมือนเป็นบ้า แล้วอ้าปากกัดคอของพ่อของฮวาจวิ้นเหย้า...

“ถ้าคุณเอาลูกไป! เราต้องตายกันไปข้าง!!!”