ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1583

ไอพิฆาตห่อหุ้มฮวาจ้าวลี่ ทำให้ดวงตาของเธอเปล่งแสงสีเขียวออกมา

ท่ากระโจนกัดคนของเธอเหมือนอย่างกับผี ดูไม่เป็นผู้เป็นคนเลย!

เย่อวี่ซินไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรแล้ว เขาผลักประตูแล้ววิ่งเข้าไปแกะปากของฮวาจ้าวลี่

ฮวาจ้าวลี่กัดสะเปะสะปะไปทั่ว เย่อวี่ซินช่วยพ่อจวิ้นเหย้าไว้ แต่ตัวเขาเองถูกกัด แขนเขาถูกกัดเนื้อหลุดออกมา

เขาเจ็บจนเหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นมา!

ในระหว่างความวุ่นวาย เขาแปะยันต์เข้าไปที่หลังของฮวาจ้าวลี่อย่างต่อเนื่องหลายแผ่น ยันต์เผาไหม้และหายเข้าไปในร่างกายของฮวาจ้าวลี่ทันที นี่ถึงพอจะควบคุมเขาไว้ได้บ้าง

และในขณะนี้เองฮวาจวิ้นเหย้าผู้ที่ถูกแย่งชิงซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงรถเข็นฟื้นขึ้นมาพอดี

“หยุด... หยุดแย่งกันได้แล้ว...”

ฮวาจวิ้นเหย้าเห็นพ่อกับแม่ของเขาต่อสู้และกัดกัน คนจิตใจดีอย่างเขาทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

เขามีแม่แบบนี้ เขาไม่รอดชีวิตเลย

แต่เขาก็ไม่อยากเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน

ถ้าต้องตัดสินใจ ก็คงมีแค่เขาเท่านั้นที่สามารถตัดสินใจได้...

ฮวาจ้าวหลี่ที่กำลังบ้าคลั่งไม่สังเกตุเห็นว่าฮวาจวิ้นเหย้าฟื้นแล้ว กลับเป็นคุณย่าของจวิ้นเหย้าที่ร้องไห้ด้วยความดีใจ “จวิ้นเหย้า จวิ้นเหย้าฟื้นแล้วเหรอลูก!”

ฮวาจ้าวลี่ชะงัก จากนั้นก็รีบกระโจนเข้าไปเอามือประคองหน้าเขาไว้แล้วร้องไห้พูดว่า “ลูกแม่ ลูกชายสุดที่รักของแม่ ลูกฟื้นแล้ว ในที่สุดลูกก็ฟื้น...”

ฟื้นแล้วก็ดี เขาต้องรีบแย่งตัวลูกชายกลับมาแล้วให้พักฟื้นร่างกายให้หายดีสัก 1 เดือน

โรงเรียนมัธยมโรงเรียนดังที่เดิมตอนนี้ไม่สามารถเข้าเรียนได้แล้ว การซ้ำชั้นก็ไม่ง่ายขนาดนั้น รีบพักฟื้นให้แข็งแรงก่อนแล้วค่อยดูว่ามีวิธีอื่นอีกไหม

นี่เป็นช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อของลูกชาย มีเขาคอยประคับประคองอยู่ทั้งคน เขาจะไม่ปล่อยให้ลูกตามเพื่อนไม่ทันแน่

ฮวาจวิ้นเหย้ามองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าแม่ของตัวเองกําลังคิดอะไรอยู่

เขายังอ่อนแรงอยู่ พูดจากระท่อนกระแท่นเสียงก็เบา

“ตอนที่พ่อกับแม่เพิ่งหย่ากัน พ่อกลัวว่าตัวเองจะดูแลผมไม่ดีเลยให้ผมไปอยู่กับแม่...”

“ปู่กับย่าก็แก่แล้ว พ่อกลัวว่าถ้าผมอยู่กับปู่ย่า ไม่มีแม่อยู่ด้วยจะไม่ดี...”

“ดังนั้นแม่ก็เลยพาผมไป แล้วยังไม่ให้ผมเจอปู่กับย่าด้วย นาน ๆ ทีพ่อจะมาหาผมสักที แม่ก็ยังคอยกดนาฬิกาจับเวลา...”

ฮวาจ้าวลี่ร้องไห้ “แม่ทำเพื่อลูกนะลูก...”

ฮวาจวิ้นเหย้าสีหน้าไร้อารมณ์ เขาพูดว่า “ผมไม่ต้องการให้แม่ทำเพื่อผมแล้ว”

“ผมไม่ชอบแม่ ผมเกลียดแม่ ผมจะไม่อยู่กับแม่อีกแล้ว”

“คราวนี้... ผมจะไปกับพ่อ”

ฮวาจ้าวลี่เหมือนถูกฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ เขาพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “ลูกว่าไงนะ! ลูก... ลูก...”

“แม่ทุ่มเทเพื่อลูกมากมายขนาดนั้น แต่ลูกกลับคิดจะทิ้งแม่ไปก็ทิ้งเนี่ยนะ?”

ฮวาจวิ้นเหย้าไม่อยากฟังเขาพูดแบบนี้อีกแล้ว

เขาหลั่งน้ำตาอยู่เงียบ ๆ และมองไปที่พ่อของเขา

พ่อจวิ้นเหย้ารู้สึกเจ็บแปลบที่ใจอย่างรุนแรง เขาเข็นเตียงรถเข็นของลูกชายพุ่งตรงออกไปข้างนอกโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“ไป ลูก พ่อจะพาลูกไปเอง!”

ล้อรถเข็นส่งเสียงดังครืน ๆ และในที่สุดปู่ย่าของจวิ้นเหย้าก็รั้งฮวาจ้าวลี่ไว้ไม่ไหว ฮวาจ้าวลี่กรีดร้องพลางไล่ตามพวกเขาไป

“ลูกพ่อ... พ่อบอกลูกก่อนนะว่ามาอยู่กับพ่อลูกจะลําบากมาก...”

“พ่อต้องทำงานกลางทะเลตลอดทั้งปี ปู่ย่าของลูกก็แก่แล้ว พ่อก็กลัวแม่ของลูกจะไปหาลูกอีก”

“เลยต้องพาลูกไปด้วย ถึงตอนนั้นลูกคงต้องอยู่กับพ่อที่แท่นขุดเจาะน้ำมันกลางทะเล วันๆ เห็นแต่ทะเลที่น่าเบื่อ”

“เมืองแถวริมชายฝั่งมีโรงเรียนอยู่ รอพ่อหาคอนเน็กชันปิดบังที่อยู่ของลูกได้แล้ว ลูกค่อยจะไปโรงเรียนนะ... แต่เมื่อถึงเวลานั้นลูกอาจจะต้องดูแลตัวเองเป็นส่วนใหญ่ พ่อจะกลับมาได้เฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น...”

ฮวาจวิ้นเหย้าพยักหน้าว่า “ครับ...”

เขาไม่กังวล แต่กลับรู้สึกมีความหวังและมีความสุขมากกว่า

พ่อจวิ้นเหย้าก้มลงมองเขาน้ำตาคลอเบ้า “แบบนี้ลูกยังอยากไปกับพ่ออีกเหรอ?”

ฮวาจวิ้นเหย้าขยับริมฝีปากพูดว่า “อยากครับ”

สองพ่อลูกร้องไห้

ชีวิตบางทีก็ไม่มีทางเลือก ถ้าวางงานในมือลง เขาก็เลี้ยงลูกไม่ได้

ถ้าอุ้มลูกที่ยื่นมือมาหา เขาก็ไม่ทำงานหาเลี้ยงชีพได้

เมื่อก่อนตอนลูกยังเล็ก เขาก็รู้ว่าแม่ของลูกเข้มงวดกับลูกมาก แต่ตอนนั้นยังไม่ถึงขนาดนี้

ไม่คิดว่าจะผิดซ้ำแล้วซ้ำไม่ได้ดูแลลูกเท่าไหร่ แล้วพ่อเขาอย่างเขาจะผ่านเกณฑ์ไปได้สักเท่าไหร่เชียว

เขาไม่ใช่พ่อที่มีคุณสมบัติผ่านเกณฑ์ แต่เขาแค่อยากให้ลูกชายมีชีวิตที่มีความสุข สอบเข้าโรงเรียนดังๆ ไม่ได้ก็ช่าง ขอแค่ลูกชายเขามีความสุขและปลอดภัยเขาก็ว่าดีแล้ว

**

ตอนนี้จบแค่นี้ ขอประกาศอย่างจริงจังตรงนี้นะคะว่า ในตอนนี้ที่ซู่เป่าพูดว่า [เราต้องปล่อยวางอารมณ์ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและเคารพชะตากรรมของผู้อื่น] โปรดอย่าอย่าลืมประโยคที่เธอพูดก่อนหน้า บางคนจับเอาแต่ประโยคนี้มาตีความ แต่ประโยคข้างหน้าที่ซู่เป่าพูดก่อนหน้านั้นว่า [สำหรับคนบางคน เรื่องบางเรื่อง ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางและเคารพ] กลับไม่สนใจ! สําหรับคนบางคน เรื่องบางเรื่อง (เช่นอย่าง แม่จวิ้นเหย้าในตอนนี้ คนประเภทที่ไม่มีทางกลับใจ ให้ตายก็ไม่ยอมรับผิดและยังคงทำร้ายลูกชายของตัวเองต่อไป รวมถึงคนที่ทำบาปใหญ่หลวง ชั่วร้ายเลวทราม ไม่แยกแยะถูกผิด แต่ก็ไม่เฉพาะคนหรือเรื่องประเภทนี้เท่านั้นที่จะต้องจําไว้ว่า “เราต้องปล่อยวางอารมณ์ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและเคารพชะตากรรมของผู้อื่น!” มีคนเอาประโยคนี้มาเป็นประเด็นหาว่าฉันสอนอะไรไม่ดีให้ผู้อ่าน ฉันไม่ยอมรับผิดโดยไม่ได้ทำหรอกนะ อ่านบทความไม่อ่านให้ครบทุกด้าน เลือกมาแค่บางส่วนแบบนี้ ใครก็ทนไม่ไหวหรอก!)