ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1584

ฮวาจวิ้นเหย้าถูกพ่อของเขาพาตัวไป ฮวาจ้าวลี่ออกตามหาเขาทั่วทุกที่

แต่สุดท้ายก็ไม่เจอ

พ่อจวิ้นเหย้าย้ายตำแหน่งงานใหม่เพื่อลูก หัวหน้างานของเขาก็ทราบถึงความเปลี่ยนแปลงภายในครอบครัวเขาจึงเก็บการโยกย้ายของเขาเป็นความลับ

ฮวาจ้าวลี่ยังเคยฟ้องพ่อจวิ้นเหย้าขึ้นศาลในข้อหาของการลักพาตัวเด็ก แต่สุดท้ายก็ไม่ราบรื่น

เขาอยากใช้ปู่ย่าของจวิ้นเหย้ามาขู่ แต่น่าเสียดายคนแก่ทั้งสองคนก็ย้ายออกจากบ้านเกิดไปแล้วเหมือนกัน

หลังจากกลับบ้านซู่เป่าก็ทำนายดวงชะตาให้ฮวาจวิ้นเหย้า แม้ว่าชีวิตนี้จะธรรมดา แต่อย่างน้อยก็มีชีวิตที่มีความสุขสบายใจ

ส่วนฮวาจ้าวลี่ก็ขายบ้านที่ได้มาตอนหย่าร้าง วิ่งว่อนตามหาฮวาจวิ้นเหย้าไปทั่ว และร้องไห้ขอความเห็นใจในอินเทอร์เน็ต ขอให้ชาวเน็ตทั้งหลายช่วยเขาตามหาลูกชาย

น่าเสียดายที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคาดหวัง

ส่วนนักพรตเต๋าเย่อวี่ซิน หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยหาซู่เป่าเจออีกเลย

เขามีจิตใจดี และยังคงเดินทางไปทำสิ่งขับไล่สิ่งชั่วร้ายและจับผีทั่วทุกมุมโลก

**

หานหานเอามือเท้าคางเลื่อนดูคอมเมนต์บนอินเทอร์เน็ตพลางพูดว่า “เขาเก่งมากเลยนะเนี่ย เปลี่ยนชะตากรรมของทั้งครอบครัวด้วยตัวคนเดียว”

ลูกถูกบังคับให้ไป ต้องออกห่างจากเส้นทางที่ได้เข้าเรียนโรงเรียนมัธยมดีๆ

อดีตสามีถูกบีบให้ต้องย้ายตำแหน่งงาน

คนแก่สองคนถูกบังคับให้ต้องย้ายไปจากบ้านเกิด...

จุ๊ ๆ สุดยอดเลย

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเกมพลางพูดว่า “พี่หานหาน หนูสอบเข้ามัธยมปลายเสร็จแล้วนะ! ปีหน้าพี่ก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ยังไม่ไปทำการบ้านอีกเหรอ?”

หานหาน “...”

ขอบคุณมากมั้ง

“เธอเองก็ยังเล่นโทรศัพท์อยู่เลย ทำไมไม่ทำการบ้านล่ะ!” หานหานไม่พอใจ

ซู่เป่ายิ้มตาปิด “หนูสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายได้ที่หนึ่ง”

หานหาน “...”

ก็แค่ที่หนึ่งเองไม่ใช่หรือไง?

เดี๋ยวก่อนเถอะ เธอก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ที่หนึ่งเหมือนกัน!

หานหานโยนโทรศัพท์ทิ้งไป “ฉันจะไปทำการบ้านแล้ว!”

ซู่เป่าอดไม่ได้ต้องแอบขำ จากนั้นก็เข้าเกมได้พอดี

พอออนไลน์ปุ๊ปก็มีคนแปลกหน้ามาทักมาว่า [ซู่เป่า]

ซู่เป่าร้องเอ๊ะ เธอจ้องมองชื่อไอดีนั้น

ซื่ออู้–ซู่

“?”

ซู่เป่าตอบกลับ: [พี่อี้หรันเหรอ?]

ซืออู้-ซู่: [ใช่ สมกับเป็นเธอ]

ซู่เป่า: [...]

เดาง่ายใช่ไหมล่ะ?

เสียแรงที่เขาอุตส่าห์คิดชื่อไอดีนี้ออกมาได้ พินอิน s-u——ซู่

เดี๋ยวนะ เขาใช้ชื่อเธอเป็นชื่อไอดีเหรอ?

ในขณะนี้ซืออี้หรันกำลังมองโทรศัพท์ของตัวเองอยู่เงียบ ๆ

ไม่มีการตอบรับจากฝ่ายตรงข้าม

เสี่ยวต๋านักรบชาวเผือกที่ตั้งรับอยู่แนวหน้าแอบยื่นหนวดออกมาเงียบ ๆ

ในเขณะนี้จักรพรรดิชิงหัวกำลังหงุดหงิดใจ

[ไม่น่าตั้งชื่อนี้เลย ชื่อนี้ตรงเกินไป]

ไม่นานนักนายท่านซู ซูอีเฉิน ซูอิ๋งเอ่อร์กับซูจื่อหลิน ซูจินม่อก็ลงมาชั้นล่าง หลังจากซูเยว่เฟยกลับมาให้กำลังใตซู่เป่าในการสอบเข้ามัธยมปลายเสร็จแล้ว ก็ต้องกลับไปทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยเหมือนเดิม

ซูอี้เซินกับซูลั่วก็ไปทำงาน

ในชีวิตประจำวันของตระกูลซู คนที่อยู่ประจำก็ยังอยู่ประจำ ส่วนคนที่อยู่ในโหมดแขกรับเชิญนั้นก็ไม่แน่

ซู่เป่ากําลังเล่นอะไรอยู่เหรอ?” ซูอิ๋งเอ่อร์เอาแขนพาดไว้พนักเก้าอี้ด้านหลังเธอ ก้มมองลงไปด้วยความสนใจ

พบว่าเธอกําลังฉีด “ยาฆ่าแมลง” อยู่...

ซูอีเฉินมองโทรศัพท์ของเธอแวบหนึ่ง “อยากให้ลุงใหญ่เปลี่ยนโทรศัพท์ที่มีประสิทธิภาพดีกว่านี้ให้ไหม? แบบสำหรับเล่นเกมโดยเฉพาะ”

ซูจินม่อผลักเขาออกไป “ถ้าจะพูดเรื่องนี้ อุปกรณ์ของลุงคนอื่น ๆ จะสู้ของลุงหกได้อย่างไร?”

เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องหนึ่งออกมา “เอานี่! โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นโทรศัพท์ที่ทันสมัยที่สุดในประเทศ ติดตั้งระบบเสวียนหวง 9999s ประสิทธิภาพเต็มสุดยอด!”

ซูอิ๋งเอ่อร์หัวเราะเยาะ “พอแล้วน่า พี่จิ่นม่อ!”

ซูจินม่อ “...”

หลังจากจบเกมซู่เป่าก็เงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างงง ๆ ว่า “ห๊ะ อะไรเหรอ?”

ลุงทั้งหลาย “...”

นี่พวกเขาพูดไปตั้งเยอะ ยัยหนูนี่ไม่ได้ยินเลยเหรอ!

นายหญิงซูพูดว่า “พอแล้ว หยุดเล่นได้แล้ว ถ้ายังเล่นอีกจะกลายเป็นวัยรุ่นติดอินเทอร์เน็ตเอา!”

ซู่เป่าตอบว่า “ค่ะคุณยาย!”

นายหญิงซูสายตายิ้มแย้ม โธ่เอ๊ย เด็กดีขนาดนี้เด็กบ้านไหนนะ?

อ๋อ!

ที่แท้ก็บ้านท่านเอง!

และในตอนนี้เอง กลับได้ยินเสียงซืออี้หรันดังมาจากในเกม:

[ซู่เป่า ยังเล่นอีกไหม?]