ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 158

ซูเหอเหวินโกรธมากเขารีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมั่วไปหมด

ซูจื่อซีถุยออกมา ก่อนพูดด้วยความโกรธ “ซูเหอเวิ่น นายตั้งใจใช่ไหม!?”

ซูเหอเวิ่นไม่มีกะใจสนใจพวกเขา ตัวเขาเองกลัวจนหนังหัวชาไปหมดแล้ว “บะ ๆ ๆ ๆ... บ้าเอ้ย!”

ทำไมต้องเป็นเขาที่เห็นผีตลอดเลย?

ซู่เป่าจับมือซูเสี่ยวอวี้ไว้ข้างหนึ่งและจับมือแม่ของเธอไว้อีกข้างหนึ่งเธอพูดว่า “พี่คะนั่งสิ กินข้าวกัน!”

จากนั้นเขาก็ตักข้าวเพิ่มอีกชามหนึ่ง คีบกับข้าวมากมายใส่ลงไป แล้วไปขอธูปจากลุงของพ่อบ้านมาดอกหนึ่งปักไว้ข้างๆ

คนตระกูลซูจ้องมองไปที่ซู่เป่าด้วยความตกใจ

“ซู่เป่าหนู...”

ซู่เป่าปักตะเกียบลงไปกลางถ้วยข้าวแล้วอธิบายว่า “จุดธูปแล้วปักตะเกียบไว้ในข้าว แบบนี้แม่จะได้กินข้าวได้”

นายหญิงซูเป็นกังวลมากกว่าเดิม

เจ้าตัวเล็กไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน!

ต่อให้คิดถึงแม่ขนาดไหนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้...

นายหญิงซูคิดไม่ตก ท่านแอบหยิกมือนายท่านซูบอกใบ้ให้เขาช่วยคิดหาวิธี

นายท่านซู “เธอหยิกฉันทำไม?”

นายหญิงซู “...”

คนทั้งบ้านเหมือนอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา

มีเพียงซูอีเฉินเท่านั้นที่คีบปีกไก่ทอดรสเผ็ดของโปรดที่ซูจิ่นอวี้ไม่สามารถกินได้วางลงในชาม

ซูจิ่นอวี้มองไปที่ปีกไก่ทอดแล้วก็หันไปมองซูอีเฉิน นายหญิงซู นายท่านซู ซูอิ๋งเอ่อร์...

มันเป็นความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ถูก เธอน้ำตาคลอเบ้า

“ขอบคุณ” เธอพูดเบา ๆ

ซู่เป่าตบเก้าอี้ข้าง ๆ เธอ “แม่มานั่งตรงนี้!”

เจ้าตัวเล็กมีความสุขมาก วันนี้ทั้งคุณตาคุณยาย พ่อกับแม่ พวกลุงกับพี่ ๆ ก็อยู่กันครบ

คุณปู่เต่ากับเสี่ยวอู่ก็อยู่ด้วย แถมยังมีเพื่อนใหมอีก

มีความสุขจังเลย!

ซู่เป่าร้องอั้มแล้วกัดน่องไก่คำใหญ่อย่างมีความสุข

ซูเสี่ยวอวี้หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วเธอก็รู้สึกเศร้าในใจอีกครั้ง

ซู่เป่าคงคิดถึงแม่ของเธอมากจริงๆ... ครอบครัวของเธอดูแลเธออย่างระมัดระวัง ไม่ได้บอกความจริงเธอ

ดูแบบนี้แล้วตระกูลซูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลย นี่ฉันให้ความคิดต่ำช้ากับคนที่สูงส่งสินะ

ทุกคนต่างคนต่างกิน

มีเพียงซูเหอเวิ่นเท่านั้นที่นั่งหลังตรงแข็งทื่อไม่กล้าขยับ เขารู้สึกได้ว่ามีผีกลุ่มหนึ่งล้อมรอบตัวเขาอยู่ เขาแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว...

หลังอาหารเย็น

ซู่เป่ากับหานหานเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่น ถัดจากพวกเขาคือซูเสี่ยวอวี้ซึ่งกำลังนั่งยอง ๆ ถักผมให้ตุ๊กตาบาร์บี้อยู่

การกินข้าวด้วยกันเป็นวิธีกระชับความสัมพันธ์ที่เร็วที่สุดจริง ๆ ด้วย ซูเสี่ยวอวี้ไม่กลัวอีกต่อไป แถมยังพยายามเล่นเป็นเพื่อนซู่เป่ากับหานหานให้มากที่สุดด้วย

“ซู่เป่าขึ้นมาข้างบนสิ ลุงมีอะไรจะพูดกับหนู” ซูอีเฉินเดินผ่านไป

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “โอเคค่ะ!”

จี้ฉางบอกว่า “ให้แม่ของเจ้ามากับเจ้าด้วย... แล้วก็อย่าเพิ่งให้ซูเสี่ยวอวี้ไป”

ซูเสี่ยวอวี้ถูกซูจิ่นอวี้อาศัยร่างจึงมีไอแห่งโชคติดตัวอยู่

ผีที่อยู่ตรงหน้าล้วนมุ่งหวังไอแห่งโชคที่ว่านี้

ไอแห่งโชคเหล่านี้มีค่ากับผีพวกนี้ ไอแห่งโชคเหล่านี้เดิมเป็นของซูจิ่นอวี้ หากผีพวกนี้สามารถแบ่งแสงสีทองเหล่านี้ไปได้ เวลาไปเกิดใหม่ในชาติหน้าก็จะมีชะตาที่ไม่เลวนัก

ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงจ้องไปที่ซูเสี่ยวอวี้

ต้องรอให้พ้นคืนนี้ไปก่อนถึงจะปล่อยให้เธอออกไปได้ มิฉะนั้นจะถือเป็นการไม่รับผิดชอบต่อซูเสี่ยวอวี้

ซู่เป่าพยักหน้าและพูดกับซูเสี่ยวอวี้ “พี่ค่ะ อย่าเพิ่งไปเลยนะคะ คืนนี้ค้างที่นี้นะ”

ซูเสี่ยวอวี้ “... ห๊ะ?”

อาเนี่ยได้ยินดังนั้น ก็รีบไปจัดเตรียมห้องนอนแขกให้ซูเสี่ยวอวี้ทันที

บังเอิญซูจื่อหลินมาเรียกหานหานให้ไปคัดลายมือพอดี หานหานเลยรีบเข้าไปกอดแขนซูเสี่ยวอวี้ ก้าวเท้าได้ก็ออกวิ่งหนีไปทันที

“พี่ค่ะไปเร็ว หานหานจะพาไปที่ห้องเอง!”