ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1586

เรื่องของฮวาจวิ้นเหย้าทำให้คนที่สอบได้ที่หนึ่งอย่างซู่เป่าดังไปด้วย

แต่สาเหตุที่เธอดังดันเป็นเพราะความสวยของเธอ

เธอเข้ากล้องแค่แวบเดียว แต่ก็มีชาวเน็ตมือไวแคปหน้าจอไส้ทันแล้วไปค้นหาบนอินเทอร์เน็ตอย่างบ้าคลั่ง

ซู่เป่าไม่ได้โพสต์รูปเซลฟี่อีกแล้ว แต่ชาวเน็ตก็ยังหารูปถ่ายจบการศึกษาที่ซู่เป่าถ่ายหลังจากสอบเข้ามัธยมปลายเสร็จ

และภาพจากกล้องของเพื่อนนักเรียนที่แอบถ่ายหรือบังเอิญถ่ายติด

ซู่เป่ากลายเป็นรักแรกแห่งชาติและลูกสาวแห่งชาติในโลกออนไลน์

ในโรงแรมระดับซูเปอร์ห้าดาวนานาชาติแห่งหนึ่ง เด็กหญิงผิวขาวผมสีชาคนหนึ่งกําลังปัดหน้าจอโทรศัพท์มือถือและหัวเราะเยาะซู่เป่าที่อยู่ในคลิปวิดีโอ

แม้ว่าเด็กหญิงจะมีเอกลักษณ์ของคนจีน แต่ถ้าดูดี ๆ ก็จะเห็นว่าโครงหน้าของเธอลึก ดูออกว่าได้ไม่ยากว่าเป็นลูกครึ่ง

"จูลี่ ดูอะไรอยู่?" หญิงงามคนหนึ่งเดินเข้ามากอดไหล่เธอ

เด็กหญิงหัวเราะเยาะพลางตอบว่า "กําลังดูเด็กสาวแห่งชาติของจีนน่ะสิ ตลกจริง ๆ ประเทศจีนก็คือประเทศจีน ผู้หญิงแบบนี้ก็เป็นเด็กสาวแห่งชาติได้แล้ว"

ดวงตาของเธอเผยให้เห็นถึงความเย่อหยิ่งที่ติดตัวมาแต่กำเนิด แม้ว่าเธอจะยอมรับว่าซู่เป่าสวย แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่เทียบเธอไม่ติด

เธอเป็นเด็กสาวที่มีเชื้อสายอเมริกันอันสูงส่ง นอกจากความสวยแล้ว เธอยังเกิดมาสูงส่งอีกด้วย คุณหนูตระกูลร่ำรวยชาวจีนเมื่อเทียบกับเธอแล้วก็ยังถือว่าเป็นชนชั้นต่ำอยู่ดี

หญิงงามพูดโดยไม่สนใจว่า "แค่คุณหนูของบริษัทเล็ก ๆ เท่านั้น พ่อของคุณมาที่ประเทศจีนครั้งนี้เพื่อซื้อบริษัทซูชื่อกรุ๊ป ถึงตอนนั้นเด็กสาวชาติคนนี้ก็ไม่เหลือค่าอะไรแล้ว"

เด็กสาวปิดไอแพดแล้วพูดว่า "อีกนานแน่ไหนกว่าแดดดี้จะซื้อเสร็จ เรามาที่นี่ตั้งเกือบครึ่งปีแล้ว อยู่ที่นี่อึดอัดจะแย่ อากาศในประเทศจีนก็เหม็น!"

หญิงงามพูดเอาใจว่า "ทนอีกหน่อยนะ ถ้าหนูเบื่อเราไปเยี่ยมคุณตาคุณยายอีกรอบก็ได้นะเอาไหม?"

ใครจะรู้ว่าเด็กสาวจะพูดด้วยความดูแคลนว่า "หนูไม่ไป มีคุณยายคุณตาแบบนี้ยอมไม่ดีเสียดีกว่า ที่พักอยู่ก็ทั้งสกปรกทั้งเหม็น แถมยังต้มซุปกระเพาะหมูให้หนูกินอีก"

พอนึกถึงเธอก็ยังรู้สึกคลื่นไส้อยู่เลย จะอ้วก มนุษย์ไหนจะไปกินกระเพาะหมู คนจีนเถื่อนจริง ๆ

ที่อเมริกาเขากินกันแต่อกไก่ปีกไก่น่องไก่ ส่วนหัวไก่และตีนไก่ก็ทิ้งหมด ยิ่งเครื่องในยิ่งไม่ต้องพูดถึง!

หญิงงามได้แต่พูดว่า "โอเค..."

ในเวลานี้มีผู้ชายอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา เขามีรูปร่างสูงโปร่งผมสีบลอนด์ตาสีฟ้าหน้าตาหล่อเหลา

"จูลี่ ที่รัก เก็บของเตรียมตัวไปเยี่ยมเยียนบ้านตระกูลซูหน่อย" ชายคนนั้นพูด

จูลี่ร้อง 'ห๊ะ?' แล้วก็พูดอ้อน ๆ ว่า “ทําไมต้องไปบ้านซูด้วย พ่อยังซื้อซูชื่อกรุ๊ปไม่ได้เหรอคะ หนูอยากกลับประเทศแล้ว"

ผู้ชายบีบจมูกเธออย่างรักใคร่ "ไม่นานแล้วล่ะ ชาวจีนเป็นคนใจแข็งไม่ยอมใครง่าย ๆ แต่ไม่ว่าจะใจแข็งแค่ไหนเมื่อต้องเผชิญกับภัยพิบัติก็เท่านั้นแหละ

"แล้วทําไมเราต้องไปเยี่ยมพวกเขาด้วย..." จูลี่บ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ

ในความคิดของเธอการเดินทางมาประเทศจีนครั้งนี้น่าจะสิ้นสุดลงโดยเร็วถึงจะถูก

เพียงแค่พวกเขามาประเทศจีน ซูชื่อกรุ๊ปก็น่าจะกระดิกหางมาหาและลงนามในข้อตกลงการเข้าซื้อกิจการกับพ่อของเธอแล้วสิ

ครอบครัวของพวกเขาไปไหน ก็เป็นแบบนี้ตลอด

ไม่คิดว่าตระกูลซูจะไม่รับน้ำใจ

ธุรกิจครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีประวัติศาตร์แค่ร้อยกว่าปี ครอบครัวก็ไม่ได้ใหญ่โตมีกันแค่สิบกว่าคนเท่านั้น

คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกล้าปฏิเสธการเข้าซื้อกิจการของพ่อเธอ

"แต่ตระกูลซือของนาย... หรือตัวนายเองซืออี้หรัน ลุงห้าลองคิดดูสิว่าเกี่ยวอะไรกัน? ทําไมนายถึงโผล่มากับเขาด้วยล่ะ?"

ซืออี้หรันสงบนิ่ง เขายิ้มแล้วตอบว่า "ลุงห้านี่ก็ตลกนะครับ เราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน"

ซูอิ๋งเอ่อร์ "..."

ตอนแรกแค่อยากแกล้งเจ้าเด็กนี่สักหน่อย ดูว่าเขาจะรับมืออย่างไร

ไม่คิดว่าจะถูกเขาเล่นเอาซะไปไม่เป็น

"ใครเป็นครอบครัวเดียวกับนาย!" ซูอิ๋งเอ่อร์ตาถลึง

แม้ว่าในใจจะยอมรับเด็กคนนี้แล้ว และก็ชื่นชมเขามาก คิดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถเผชิญหน้ากับความกดดันจากผู้ใหญ่ตั้งหลายคนได้โดยสีหน้าไม่เปลี่ยนเลย

แต่ก็ยังไม่สามารถยอมรับออกหน้าได้ว่า 'ไอ้หนุ่มนายนี่ใช่ได้เลย'！

ซืออี้หรันยิ้มอย่างอ่อนโยน "ลุงห้าก็เรียกตัวเองว่าลุงห้าแล้ว เราก็ต้องเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้วสิครับ"

ซูอิ๋งเอ่อร์ "..."

ซูอีเฉินเงยหน้าขึ้นเหลือบมองซูอิ๋งเอ่อร์

ทั้งที่อ่อนแต่ก็ชอบไปแกล้งหยอกซืออี้หรัน

แล้วก็ไม่เคยชนะสักครั้ง แต่ก็ยังชอบเสนอหน้าเข้าไป

และในตอนนี้เองอาเนี่ยก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนและพูดว่า "คุณครับ... คนจาก SR เฟิงโถวมาครับ"