ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1587

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว “SR คราวนี้ใครมาล่ะ?”

อาเนี่ยมีสีหน้ากังวล "อันเดรลญาติสายรองตระกูลไฉ่มาด้วยตัวเองครับ และก็พาภรรยาและลูกสาวมาด้วย บอกว่าได้ยินว่าคุณซู่เป่าสอบได้ที่หนึ่งเลยตั้งใจมาแสดงความยินดี"

สีหน้าของซูอีเฉินตึงเครียด

ตระกูลซูยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะแข็งกร้าวกับครอบครัวนี้ได้ ในส่วนของเรื่องส่วนรวมเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับปัญหาด้านความปลอดภัยของประเทศในบางด้าน

ในส่วนของเรื่องส่วยตัว ซูเหอเหวินกำลังเตรียมตัวจะเข้ารับช่วงต่อซูชื่อกรุ๊ป จะดึงดูดคู่แข่งและอันตรายมาให้เขาในช่วงเวลานี้ไม่ได้

อันเดรลมาพร้อมกับภรรยาและลูกสาวของเขาซึ่งมีลักษณะเป็นการมาเยี่ยมเยียนและการผูกมิตรเป็นการส่วนตัว จะไล่เขาไปเลยตรง ๆ ไม่ได้

"ผมออกไปรับเอง" ซูอีเฉินยืนขึ้นและพูดเรียบ ๆ ว่า "เสี่ยวเหวิน ไปกับพ่อ"

พอดีเลย จะได้พาซูเหอเหวินไปลองเจอประสบการณ์จริง

ตระกูลซูของพวกเขาไม่ได้เก่งที่สุดในโลก แต่ก็ไม่กลัวว่าตระกูลใดจากอเมริกาที่อยู่กันคนละซีกโซกจะมาข่มขู่!

ซู่เป่านั่งอยู่ไม่ไกลจากซืออี้หรัน กําลังเล่นเกมกับซูจื่อซีอยู่

เธอเห็นลุงใหญ่กับพี่ใหญ่ลุกขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วเดินออกไปข้างนอก

เธอมองด้วยความสงสัยและถามว่า "ใครมา?"

ซูอิ๋งเอ่อร์สีหน้าเย็นชา เขาประชดว่า "คนที่ทั้งไร้ยางอายทั้งหยิ่งผยองน่ะสิ"

ซู่เป่ากดเล่นเกมง่าย ๆ ไม่กี่ทีก็ตีป้อมศัตรูแตก จากนั้นก็ปิดโทรศัพท์

ไม่นานก็เห็นลุงใหญ่และพี่ใหญ่เข้ามาพร้อมครอบครัวครอบครัวหนึ่งที่มีกันสามคน

ผู้ชายผมบลอนด์ตาสีฟ้า ในสายตาของซู่เป่าก็พอจะถือว่าหล่อได้มั้ง ส่วนภรรยาเป็นชาวจีน

มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ระหว่างทั้งสอง อายุประมาณสิบห้าสิบหกปี

เธอหันหน้าไปทางพ่อ หน้าตาเย่อหยิ่งอย่างไรบอกไม่ถูก

แต่สายตากลับมองซู่เหอเหวินบ่อยครั้ง

ซู่เหอเหวินขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขามองเธออย่างเย็นชา

ถึงจะถูกจับได้แต่หญิงสาวก็ไม่กลัวแต่กลับยิ้ม จากนั้นก็จ้องมองซูเหอเหวินอย่างพิจารณาโดยไม่เกรงใจ

"เชิญทางนี้ครับ" ซูอีเฉินมียิ้มแบบห่างเหิน สุภาพแต่ไม่เป็นกันเอง เขาพูดเรียบ ๆ ว่า "ห้องรับแขกอยู่ทางนี้"

อันเดรลก็เป็นสุภาพบุรุษมาก เขายิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องไปห้องรับแขกก็ได้มั้งครับ! คุณซูวันนี้เราแค่มาเยี่ยมในฐานะเพื่อน ตั้งใจมาแสดงความยินดีกับคุณหนูซูที่สอบได้ที่หนึ่ง ไม่ได้มาคุยธุรกิจ"

หญิงงามก็พูดว่า "ใช่ค่ะ ไม่ต้องไปห้องรับแขกหรอก เรานั่งแถวนี้ก็ได้"

ซูอีเฉินกล่าวว่า "อย่างนี้นี่เอง แต่วันนี้คนที่อยู่ที่นี่มีแต่คนในครอบครัวและญาติพี่น้องของเราเอง พวกคุณนั่งตรงนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่"

อันเดรลก็ช่างต่อปากต่อคำ เขาจึงพูดช้า ๆ ว่า "คุณซูพูดอะไรแบบนั้นครับ แล้วในอนาคตเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ต้องเกรงใจ"

ไปบ้านคนอื่นแต่กลับทำเหมือนไปบ้านตัวเอง ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าบ้าน

ซูอีเฉินยิ้มแห้งๆ "กินข้าวกินมั่ว ๆ ได้ แต่จะพูดอะไรมั่ว ๆ ไม่ได้ เรากับคุณแอนเดรลอยู่ห่างกันตั้งหลายมหาสมุทร ต่อให้นับย้อนขึ้นไปสิบแปดรุ่นก็ไม่ใช่บรรพบุรุษคนเดียวกันอยู่ดี อย่างไรก็ไม่ใช่ครอบครัวเดียวอยู่ดี"

"ในประเทศจีนของเรา การเที่ยวนับบรรพบุรุษสุ่มสี่สุ่มห้าจะถูกแช่งชักหักกระดูก คุณแอนเดรลประเทศคุณไม่เป็นเหรอ?"

ความหมายของประโยคนี้ก็คือ อย่ามานับญาติมั่วซั่ว เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณเลยแม้แต่น้อย!

ซูอีเฉินเลิกคิ้วและพูดเบา ๆ ว่า "ขอโทษครับ ลูกชายของผมเป็นคุณชายใหญ่คนเคยตัว เป็นคนตรงไปตรงมา พูดจาไม่น่าฟังไปหน่อย แต่ไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ แกยังเด็กน่ะครับ คุณแอนเดรลกับคุณนายคงไม่ถือสาใช่ไหมครับ?"

แอนเดรล "..."

ภรรยาอันเดรล "..."

ความโกรธแค้นถูกระงับไว้ในลำคอ

โดยเฉพาะภรรยาแอนเดรล ตั้งแต่เธอได้กรีนการ์ดอเมริกา ก็เป็นผู้สูงส่งไปแล้ว ไม่เคยมีใครทำให้ต้องโกรธแบบนี้ก่อน

เธอพูดอย่างเย็นชาว่า "คุณซู คุณก็อย่ามาเลียนแบบฉันสิ เอาคําพูดของฉันมาย้อนฉันกลับเหรอ? ฉันสามารถพูดแบบนี้กับลูกสาวของฉันได้ เพราะลูกสาวของฉันเป็นเจ้าหญิงที่มีเกียรติ ลูกชายของคุณไม่ใช่ ลูกชายของคุณเป็นเพียงสามัญชนเท่านั้น"

ในที่สุดเผยโฉมหน้าความเย่อหยิ่งคิดว่าตัวเองสูงส่งออกมาแล้ว

ซูอีเฉินกําลังจะสวนกลับไปแบบนิ่ง แต่กลับได้ยินหนึ่งพูดขึ้นมาช้า ๆ ว่า

"มีเกียรติสูงส่งขนาดนี้แล้วมาบ้านเราทำไม?"

"ขอโทษด้วยนะ เจ้าหญิงที่มีเกียรติสูงส่งของพวกคุณ อยู่ที่นี่ก็เป็นแค่สามัญชนคนหนึ่ง"

ซู่เป่ายืนขึ้นและเดินเข้ามาช้า ๆ สายตามีความเย็นชาดุดัน

"อยากเป็นกษัตริย์ผู้สูงส่งก็ไสหัวกลับไปถิ่นตัวเองนู้น ที่นี่เราเป็นประเทศสังคมนิยม ไม่ใช่ที่ที่พวกคุณอยากกร่างก็กร่างได้!"

หึ ๆ เจ้าหญิงผู้ทรงเกียรติเหรอ?

เธอเป็นเจ้าวิถีสวรรค์ เธอยังไม่พูดเลย

จะมาเทียบเกียรติกับเธอเหรอ