ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1588

ท่าทางของซู่เป่าเย็นชาแต่ก็ทุ่มลึกเห็นแล้วน่าตกใจอย่างอธิบายไม่ได้

เอนเดรลก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เป็นไงพอเห็นซูเป่ามีความรู้สึกเหมือนพระเจ้ายืนมาอยู่ตรงหน้าเขาเลย!

สองสามีภรรยาสมองว่างเปล่าไปสองวินาที

แต่ทั้งสองก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว พอรู้ตัวว่าตัวเองถูกเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ว่าเอาจนพูดไม่ออกก็โกรธขึ้นมาทันที

"ตระกูลซูนี่อบรมกันมาดีจังเลยนะ!" หญิงงามเยาะเย้ยถากถาง "เด็ก ๆ ไม่มีมารยาทกันสักคน พูดแทรกผู้ใหญ่แถมยังไร้มารยาท"

ซู่เป่ายิ้มน้อย ๆ "เด็ก ๆ อย่างพวกเราเคารพผู้ใหญ่มาก แต่เงื่อนไขคืออีกฝ่ายต้องเป็นผู้ใหญ่ก่อน"

"พวกคุณนับว่าเป็นผู้ใหย่เหรอ?"

ซู่เป่ามองทั้งสองคนหัวจรดเท้า "ผู้ใหญ่หมายถึงพ่อแม่ลุงป้า ปู่ย่าตายาย ฯลฯ รวถึงเพื่อนของผู้ใหญ่ก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่"

"พวกคุณกับตระกูลซูของเราไม่ใช่ญาติติโกโหติกาอะไรกัน และไม่ใช่เพื่อนของญาติผู้ใหญ่บ้านเราด้วย อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งไกลจะมาหาพ่อที่บ้านเราเหรอ?"

อังเดรลตกตะลึงอ้าปากค้าง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าดูแล้วก็ยังอายุไม่เท่าไหร่ ไม่คิดว่าจะปากคอเลาะร้ายขนาดนี้ พูดจาแต่ละคำทำคนโมโหแทบตาย

เธอบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อมาหาพ่อ!

เขามาที่นี่เพื่อซื้อกลุ่มซู ไม่ใช่มาหาพ่อ

ให้ตายสิ เดี๋ยวพอเขาซื้อซูชื่อกรุ๊ปได้แล้ว เขาจะส่งทุกคนในตระกูลซูไปพบพระเจ้า

อันเดรลพูดด้วยความโกรธเคืองว่า "เธอจะเสียมารยาทเกินไปแล้ว พวกคุณปฏิบัติต่อแขกที่มาเยี่ยมที่บ้านแบบนี้เหรอ?"

ซู่เป่าปากยิ้มแต่ตาไม่ยิ้ม เธอพูดว่า "คุณพูดผิดอีกแล้ว สำหรับเราแล้วญาติและเพื่อนญาติที่มาเยี่ยมคือแขก เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานคือแขก แม้แต่คนที่เดินผ่านมาเวะขอน้ำกินสักแก้วก็เป็นแขก"

"เงื่อนไขคือพวกเขามาด้วยเจตนาดี"

"แล้วพวกคุณล่ะ? เชิดหน้าเข้ามา ทำเหมือนบ้านเราเป็นสวนสาธารณะ แถมยังหน้าด้านมาใช่ให้พี่ใหญ่ของฉันพาพวกคุณไปเยี่ยมชมบ้านอีก"

ซู่เป่าหุบยิ้มแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "ที่แท้คนประเทศของพวกคุณก็เป็นพวกหน้าด้านแบบนี้เองเหรอ อ้างว่ามาเยี่ยมแต่กลับบุกเข้าไปในบ้านคนอื่นตามอำเภอใจ ทำเหมือนบ้านคนอื่นเป็นถิ่นของตัวเอง เดี๋ยวอีกหน่อยก็หยิบจับตามอำเภอใจสินะ?"

"ต้องขอโทษด้วยนะ! พวกคุณมาผิดที่แล้วล่ะ!"

ปากเล็ก ๆ ของซู่เป่าพูดไม่ได้หยุด จูลี่ยังจะเถียงแต่ก็ไม่มีช่องให้แทรกเลย

ฟังจนจบโมโหแทบตาย โมโหจนลืมเถียงกลับไปเลย ได้แต่จ้องมองซู่เป่าอย่างโกรธเคือง

อันเดรลหน้าอกกระเพื่อม โอ้ พระเจ้า เขาสาบานได้เลยว่าในโลกกว้างใหญ่ใบนี้ ยังไม่เคยมีใครชี้หน้าด่าเขาแบบนี้มาก่อน！

"พวกคุณ..." อันเดรลมองไปที่ซูอีเฉินด้วยสีหน้าโกรธเคืองเขาพูดด้วยความโมโหว่า "ผู้ปกครองจะไม่ว่าอะไรหน่อยเหรอ ไม่ว่ายังไงพวกเราก็เป็นแขก เรามาแสดงความยินดีกับคุณหนูซูนะ"

นายหญิงซูจิบน้ำแล้วยิ้มตาปี๋พูดว่า “ว้าย พวกคุณคุยกันเสร็จแล้วเหรอ ดูท่าทางจะคุยกันสนุกสนานเชียวนะ"

ลุงเนี่ยเดินเข้ามาและทำท่าทางเชอญอย่างสุภาพว่า "เชิญครับคุณแอนเดรล"

อันเดรลสะบัดหน้าออกไป หญิงงามมองคนตระกูลซูอย่างชั่วร้ายและพูดอย่างเย็นชาว่า "พวกไม่เห็นน้ำใจคนอื่น ต่อไปพวกคุณจะต้องร้องไห้"

หานหานก็ปากไวเธอพูดขึ้นมาทันที “ไม่ต้องลำบากคุณหรอก เราไม่เสียใจแน่ คนที่ต้องร้องไห้คือพวกคุณนั่นแหละ”

นี่มันบ่าอะไรนี่ อยากมาซื้อกิจการบริษัทเรา เข่าซื้อกิจการไม่สำเร็จก็มาใช่วิธีต่ำ ๆ มาว่าร้ายเราเสีย ๆ หาย ๆ?!

เดินทางมาไกลเพื่อหวังจะสานความสัมพันธ์ แต่ยังมาทำท่าทางสูงส่ง ทำเหมือนเราต้องเป็นคนไปขอร้องพวกเขาอย่างนั้นแหละ ถุย!! ไปให้ไกลยิ่งดี"

"คุณ!" หญิงงามโกรธจนตัวสั่น เดินเหยียบรองเท้าส้นสะบัดสะบิ้งออกไป

แต่จูลี่เจ้าหญิงผู้สูงส่งกลับยังไม่ไป

เธอมองซูเหอเหวินและพูดว่า "พูดตามตรง ฉันชอบคุณมาก คุณทั้งหล่อทั้งเก่งมาก ไม่เลว ใช่ได้เลย น่าเสียดายที่คุณมีครอบครัวที่หยาบคายและไร้เหตุผลเช่นนี้"

"มิฉะนั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะกลับไปบอกผู้ใหญ่ในตระกูลว่าให้รับคุณเข้าตระกูลไฉของเรา ต่อไปคุณก็สามารถช่วยทำงานให้ตระกูลไฉของเราได้"

ซูเหอเหวิน "..."

ทุกคนในตระกูลซู "..."

สีหน้าของเธอไม่เหมือนล้อเล่นหรือแกล้งล้อเลียน ดูเหมือนรู้สึกการที่ว่าซูเหอเหวินได้ไปทำงานให้บ้านเธอนั่นเป็นเกียรติที่ซูเหอเหวินจริง ๆ...