ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1589

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกเหนือกว่าแบบไม่มีเหตุผลจูลี่ ซูเหอเหวินก็แค่พูดอย่างเย็นชาไม่กี่คำว่า

“ไสหัวไป!”

ไม่คิดว่าจูลี่จะไม่โกรธ แต่ยิ้มแก้มปริพูดว่า “เย็นชาดีจริง ๆ ฉันชอบคุณยิ่งกว่าเดิมอีก”

เธอก้าวขั้นหน้ามาสองก้าว อยากจะจับชายเสื้อของซูเหอเหวิน ถึงจะอายุรุ่นเดียวกับซู่เป่าแต่การทำตัวกลับอิสระเสรีแบบอเมริกัน

น่าเสียดายที่ซูเหอเหวินไม่รับน้ำใจ เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว แม่แต่เส้นผมก็ไม่ยอมให้เธอสัมผัส

จูลี่ถอนมือกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ เธอจ้องมองซูเหอเหวินสายตามุ่งมั่นที่จะเอาชนะ

"ฉันจะต้องได้คุณมาครอง" เธอพูด "วันใดที่คุณรู้ว่าตระกูลที่อยู่เบื้องหลังฉันนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน เมื่อใดที่คุณพบว่าฉันมีเสน่ห์และน่าหลงไหลแค่ไหน คุณต้องหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น"

ทุกคนในตระกูลซู "..."

บังเอิญว่าเจียงจวินที่อยู่หน้าประตูไม่รู้ว่ามันไปกินอะไรผิดมา มันส่งเสียง “แหวะ~” ขึ้นมาพอดี

จูลี่หันหลังกลับด้วยความหงุดหงิด เธอจ้องมองสุนัขด้วยสายตาดุดัน

เจียงจวินจึงเงยหน้าขึ้นพอเห็นหน้าจูลี่มันก็ 'แหวะ' อีกครั้ง

จูลี่อยากเตะมันสักป๊าบ แต่ก็น่าจะรู้ว่าสุนัขจะกัดคนได้ ดังนั้นในที่สุดได้แต่เดินเหยียบรองเท้าส้นสูงตามหลังพ่อแม่ของเธอไป

ในรถ อันเดรลยิ่งคิดยิ่งโมโห

หญิงงามก็โมโหเหมือนกัน ตั้งแต่เธอได้เป็นญาติกับตระกูลไฉ แม้ว่าจะยังไม่ได้รับทะเบียนสมรสกับอันเดรลก็ตาม...

แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอเป็นสุภาพสตรีชั้นสูงที่ได้รับการยอมรับทั่วโลกมานานแล้ว

เมื่อกี้พวกคุณนายที่บ้านตระกูลซูรวมถึงนายหญิงซู ไม่ได้แม้แต่จะยืนขึ้น กลับนั่งคุยกับเธออยู่แบบนั้น!

"แดดดี๊ เราจะปล่อยไปแบบนี้เหรอ" จูลี่พูดว่า "ครอบครัวเกินไปจริง ๆ ทั้งหยิ่งและหยาบคาย!"

อันเดรลพูดว่า "ตอนแรกก็ยังอยากจะวนไปวนมาอีกสักหน่อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนไม่จําเป็นแล้ว พ่อจะให้พี่ชายพ่อมาจัดการเลย"

หญิงงามเบิกตาขึ้นเล็กน้อย

พี่ชายของอันเดรล เขาเป็นคนของกองทัพ...

มีอำนาจ

หญิงงามยิ้ม ทีนี้แหละ ตระกูลซูไม่ตกลงขายกิจการใช่ไหม?

ถ้าอย่างนั้นก็ขู่เลย ถึงตอนนั้นพอเบื้องบนรู้ว่าเป็นตระกูลซูเป็นคนสร้างความวุ่นวาย จะต้องมากล่อมตระกูลซูแน่นอน

เธอจะไม่เชื่อว่าพวกตระกูลซูจะไม่ยอม!

จูลี่พูดว่า "ใช่ ให้ uncle มาคุยกับพวกเขา ถ้าไม่ตกลงก็ให้พวกเขาเห็นฤทธิ์ของเรา"

เมื่อถึงตอนนั้นซูเหอเหวินก็จะตกต่ำ แล้วเจ้าหญิงผู้มีเกียรติสูงส่งคนนี้ก็จะปรากฏตัวต่อหน้าเขาและยื่นมือให้เขา

เขาคงทราบซึ้งจนแทบจะอยากจูบปลายเท้าของเธอเลยมั้ง

อันเดรลปล่อยข่าวนี้ออกไป

หลังจากโทรศัพท์ไปหลายสาย เขาก็วางสายด้วยความพอใจ

"เดี๋ยวอีกไม่นานตระกูลซูก็จะได้รับข่าว เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาจะเสียใจกับสิ่งที่ทำในวันนี้และต้องตื่นตระหนก"

คนที่อยู่อยู่อีกน่านน้ำจึงกังวล เบื้องบนก็ข่มขู่ เบื้องล่างก็ส่งเฟิงโถวมาซื้อซูชื่อ

"พวกคุณก็ไม่ต้องกังวล พวกเขาไม่มีทางทำสำเร็จหรอก"

ซูอีเฉินพยักหน้า

พวกผู้ใหญ่นั่งคุยกันในห้องนั่งเล่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เด็ก ๆ กลับไปล้อมกันอยู่ที่หน้าประตู

อย่าว่าแต่จะตกใจเลย แต่ละคนต่างมองเจียงจวินด้วยความเป็นห่วง

ครอบครัวอันเดรลไม่คิดเลยว่าตระกูลซูเป็นห่วงสุนัขของตัวเอง แต่ไม่กังวลเกี่ยวไม้เด้ดของเขาเลย

"เจียงจวิน แกเป็นอะไรไป..." ซู่เป่าลูบหัวเจียงจวิน "ไม่สบายเหรอ"

หานหานถอนหายใจ "เจียงจวินอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีเกือบยี่สิบปีแล้วมั้ง"

ซึ่งถ้าเทียบเท่ากับอายุขัยมนุษย์มันก็อายุร้อยปีแล้ว

มันแก่แล้ว

เจียงจวินนอนอยู่บนฝ่ามือของซู่เป่า มันเอาหน้าแนบเธอไว้และเงยหน้ามองเธอด้วยความอาลัยอาวรณ์

"เจียงจวิน..." ซู่เป่าเม้มปากนั่งยอง ๆ อยู่เงียบ ๆ มองดูมันนอนแนบฝ่ามือของตัวเองแล้วค่อย ๆ ลมตัวลงนอนแผ่ยืดแขนขา

ดวงตาคู่นั้นมองเธอด้วยความอาลัย แล้วก็หันไปมองนายหญิงซู มองทุกคนในตระกูลซู

มันมองอย่างลึกซึ้งราวกับว่าจะจดจำทุกคนในครอบครัวทั้งหมดเข้าไปในจิตวิญญาณ...