ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1590

และในช่วงบ่ายวันนี้เองในที่สุดเจียงจวินก็เดินทางไปดาวหมา

ใบหน้าของมันแนบติดอยู่กับฝ่ามือของซู่เป่า นอนหลับอย่างพึงพอใจ มันสิ้นอายุขัยแล้ว

พอเจียงจวินตาย เสวียนหลิงก็รีบกลับมา

มันยืนอยู่ตรงหน้าเจียงจวิน ก้มลงมองมันแล้วร้องเหมียว

เสวียนหลิงคือหางเสือดาว ทูตคุมวิญญาณสัตว์บก มันมีลางสังหรณ์ว่าอายุขัยของเจียงจวินใกล้จะสิ้นสุดแล้วจึงรีบกลับมา มาถึงก็เห็นวิญญาณลูกสุนัขตัวหนึ่งลอยออกจากร่างเจียงจวินพอดี

นั่นคือเจียงจวินตอนเด็ก ๆ ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ถูกทอดทิ้ง นั่นน่าจะเป็นช่วงเวลาที่มันมีความสุขที่สุดมั้ง

ลูกสุนัขยังปรับตัวไม่ได้ที่ตัวเองลอยได้ มันมองอุ้งเท้าของตัวเองด้วยความประหลาดใจ แล้วมองไปที่ซู่เป่าอีกที

ซู่เป่าลูบหัวมันและพูดว่า "เด็กดี ไปกับเสวียนหลิงเถอะ"

ลูกสุนัขกลับหยุดและนั่งยอง ๆ ต่อหน้าซู่เป่ากะทันหัน

ถ้าไปแล้วก็คือไปเกิดเหรอ ก็จะไม่ได้เจอครอบครัวที่มันรักมากขนาดนี้อีกแล้วใช่ไหม

ซู่เป่าเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยนว่า "ยมโลกมีกฎเกณฑ์ของยมโลก ชีวิตของแกจบลงแล้ว ชาติหน้าแกจะมีชีวิตที่ดี ได้เวลาไปเกิดแล้ว"

ลูกสุนัขเต็มทำหน้าอาลัยอาวรณ์ ไม่ยอมไป

แต่มันไม่ไปไม่ได้

วิญญาณของสัตว์นั้นอ่อนแอกว่าวิญญาณมนุษย์มาก ผีเร่ร่อนสามารถเตร่อยู่ในโลกมนุษย์ได้หลายปีหรือสิบกว่าปี ถ้าฝึกฝนจนเป็นผีร้ายก็จะเตร่อยู่ในโลกมนุษย์ได้หลายร้อยปี

วิญญาณของแมวสุนัขนกสามารถอยู่ในโลกมนุษย์ได้อยากมากก็แค่ไม่กี่วันหรือไม่กี่เดือน

เสวียนหลิงหมอบลง มันนอนเลียอุ้งเท้าของตัวเองอยู่บนพื้น

หลังจากลูกสุนัขวิ่งไปรอบ ๆ คฤหาสน์ตระกูลซูอีกสองสามรอบและไปคลอเคลียที่ขาของทุกคนแล้ว มันก็หยุดรออย่างเงียบ ๆ และส่งเสียงครอก ๆ ในลําคอ

ซูเหอเหวินจ้องมองวิญญาณลูกสุนัข ทันใดนั้นก็ถามว่า “เสวียนหลิงมารับเจียงจวินไปเหรอ?”

ซู่เป่าพยักหน้า "ใช่ค่ะ"

ซูเหอเหวินเห็นลูกสุนัขเดินไปหาเสวียนหลิงอย่างเชื่อฟัง แต่เสวียนหลิงยังคงนอนหมอบอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น

"แล้วทําไมมันยังไม่พามันไปล่ะ" ซูเหอเหวินแปลกใจ

เขาเพิ่งรู้นี่แหละว่าแม้แต่สัตว์เลี้ยงในบ้าน แมวที่ถูกซู่เป่าเก็บกลับจากข้างทางยังจะเป็นยมทูตจากยมโลกเลย

พี่ชายคนโตอย่างเขาเหมือนจะได้แต่เฝ้าอยู่ที่โลกมนุษย์เท่านั้น

จู่ ๆ หานหานก็ตะโกนว่า "พี่ใหญ่ นี่พี่ก็เห็นด้วยเหรอ ทําไมหนูมองไม่เห็นล่ะ"

สวรรค์ไม่ยุติธรรมเลย เราต่างก็เคยเห็นผีกันทั้งนั้นทำไมตาของเธอถึงเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งเห็นผีได้น้อยลง

แต่พี่ใหญ่เห็นได้ พี่รองเห็นได้ พี่สามก็ยังเห็นได้

แม้แต่เสี่ยวสวินสวินที่เคยเด็กที่สุดในบ้าน เด็กที่ยังใส่ผ้าอ้อมอยู่ก็ยังเห็นได้

มีแต่เธอที่ไม่เห็น นี่ดูถูกยัยหานหัวโตเหรอ?

เมื่อถูกหานหานขัดจังหวะ ซูเหอเหวินได้สติกลับและปล่อยวางอย่างรวดเร็ว

เฝ้าอยู่บนโลกมนุษย์ก็ดีเหมือนกัน อย่างไรเสียก็ยังมีน้องสาวโง่ ๆ คนนี้ให้ต้องดูแล

รอจนคนที่ถูกกอดขาลูบหัวมัน มันจึงวิ่งไปหาคนต่อไปอย่างพึงพอใจ มันกอดขาของคนทั้งครอบครัวและในที่สุดก็มาถึงหน้านายหญิงซู

มันนั่งยอง ๆ ต่อหน้านายหญิงซูและมองท่านตาเป็นประกาย

นายหญิงซูลูบหัวมันอย่างอาลัย พลางบ่นว่า “ลาก่อนนะโส่วว่าง”

"แกกับเจียงจวินนี่ก็จริง ๆ เลยนะ ปกติเจียงจวินมีชีวิตชีวาส่วนแกจะเงียบ ๆ วันนี้ดันกลับกันเสียได้..."

"ระหว่างทางต้องเชื่อฟังเขานะ ควรไปทำอะไรก็ไป รู้หรือยัง?"

"โส่วว่างไม่ดื้อนะ!"

โส่วว่างฟังนายหญิงซูพร่ำบ่น มันค่อยๆ หมอบลง เหยียดแขนเหยียดขา มันนอนแบบสบาย ๆ เอาหัวหนุนบนเท้าของซู่เป่า

มันนอนแผ่ให้เห็นหน้าท้อง มันเงยหน้าขึ้นและกัดชายกระโปรงของซู่เป่า แทะเล่นอย่างซุกซนและค่อย ๆ แน่นนิ่งไป

มันหลับตาเหมือนกําลังยิ้ม กรงเล็บทั้งสองยังจับชายกระโปรงของซู่เป่าอยู่

ซู่เป่าสัมลูบหัวมัน "โส่วว่าง ลาก่อน"

วิญญาณของโส่วว่างลอยออกมา เป็นลักษณะตอนที่มันเพิ่งมาถึงที่บ้านตระกูลซูได้ไม่นาน

เสวียนหลิงจึงลุกยืนขึ้น พาเจียงจวินและโส่วว่างออกไปอย่างช้า ๆ พวกมันค่อย ๆ จางหายไปเหมือนมีหมอกหนาปกคลุม

โส่วว่างและเจียงจวินหันกลับมามองเป็นครั้งสุดท้าย สิ้นสุดลงตรงนี้แล้วคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

ลาก่อนนะ

ชาตินี้ได้มีคนในครอบครัวมากมายขนาดนี้ พวกมันพอใจมากแล้ว