ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1591

พอมองไปรอบๆ ณ ทางน้ำพุเหลือง

เจียงจวินและโส่วว่างเดินคู่กันไปตามทาง ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีลมเย็นๆ พัดมา

เจียงจวิน “โฮ่งๆ？”（เกิดอะไรขึ้น รู้สึกครึ้มๆ ยังไงไม่รู้）

โส่วว่าง “โฮ่งๆ”（ก็อยู่ในโลกหลังความตายจะไม่ให้มืดครึ้มได้ยังไงเล่า？）

เจียงจวิน “โฮ่งๆๆ！”（พูดก็พูดเถอะแต่สุนัขอย่างเราก็ต้องมาเดินอยู่ในทางน้ำพุเหลืองด้วยเหรอ？ ทำไมไม่เห็นเจอใครเลยสักคน？）

โส่วว่างแสดงท่าทีไปว่ามันก็เพิ่งจะตายเป็นครั้งแรกเหมือนกัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นตัวมันเองก็ไม่ได้รู้…

เสวียนหลิงพาสุนัขทั้งสองตัวไปพร้องเอ่ยว่า “นี่ไม่ใช่ทางน้ำพุเหลืองที่คนเขาเดินกัน แต่เป็นทางน้ำพุเหลืองของพวกเจ้าต่างหาก”

โส่วว่างและเจียงจวิน ╭(′•o•′)╮╭(′•o•′)╮

“！！”

นี่แมวพูดได้ด้วยเหรอ！

เสวียนหลิงเดินนำอยู่ข้างหน้าพวกมันพร้อมแผ่ซ่านอำนาจบารมีและความสุขุม ไปในตัว “รีบไปกันเถอะ…”

โดยทั่วไปแล้ว พวกมันสองตัวน่าจะถูกส่งไปที่ดินแดนไร้อารยะ ณ โลกหลังความตาย

แต่พญายมเคยบอกไว้ว่าพวกมันจะมี ‘ชีวิต’ ที่ดีในชาติหน้า

เพราะฉะนั้นมันก็เลยต้องพาพวกมันสองตัวไปรายงานตัวที่ยมโลกก่อน…

ทันใดนั้นจู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างบินผ่านไป

เจียงจวินและโส่วว่างตกใจ เสวียนหลิงหยุดเดินแล้วหรี่ตามอง…

ทันใดนั้นเอง ข้างหลังสุนัขสองตัวก็มีแสงสีเขียวเหมือนเปลวไฟพุ่งออกมา…

เจียงจวินหันหน้าไปก็เจอเข้ากับหน้าสุนัขที่กำลังหวาดกลัวแนบอยู่ที่หลังมัน！

“โฮ่งๆๆ”（ผี！）（เสียงแตก）

เสวียนหลิงหายตัวไปไวปานสายฟ้า และไปปรากฏตัวขึ้นหลังสุนัขสองตัวทันที！

บาปหนักของมนุษย์คือการกลายเป็นสัตว์เดรัจฉาน แต่สัตว์เดรัจฉานตายแล้วสามารถไปเกิดใหม่เป็นคนนั้นกลับมีน้อยมาก ดังนั้นก็อาจจะมีวิญญาณร้ายซ่อนตัวอยู่บนทางน้ำพุเหลืองและพยายามจะยึดวิญญาณของสัตว์เหล่านั้นที่กำลังจะไปเกิดใหม่เป็นคน

วิญญาณร้ายตัวไหนที่กล้ามาปรากฏตัวต่อหน้ามันที่กำลังคุมวิญญาณสัตว์อยู่！

ในเวลานี้เองจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงวอนตีนของใครบางคนดังขึ้น “ฮ่าๆๆ！ ดูพวกแกสิ ขี้ขลาดชะมัดเลย ขี้ขลาดยิ่งกว่านกตัวน้อยๆ เสียอีก！”

เสี่ยวอู่ปรากฏตัว สยายปีกสองข้างแล้วบินไปบินมาระหว่างเจียงจวินและโส่วว่าง ราวกับกำลังโอบไหล่

เจียงจวินและโส่วว่าง “…”

มันทำหน้าได้ใจ “เห็นกันไหมล่ะ？ ว่าเสี่ยวอู่ของพวกแกเก่งขนาดไหน ขนาดเหล่าลิ่วก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นฉัน！”

สายตาของเสวียนหลิงเริ่มเย็นชาขึ้นมา เสียงกรงเล็บจากอุ้งเท้าของมันดังขึ้นราวกับดาบที่ถูกดึงออกจากฝัก

เสี่ยวอู่ยังทำตัววอนบาทาไม่กลัวตายอีก "ทุกคนเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน！ ถึงจะตายแล้วแต่ก็รอฉันหน่อยไม่ได้หรือไง？ ก้าๆ ความหมายของฉันก็คือ รอฉันกลับมาฝึกพวกแก”

“พวกแกรู้จักคำพูดนั้นไหม？”

เจียงจวิน “โฮ่ง”

โส่วว่าง “โฮ่ง？”

เสี่ยวอู่ทำหน้าได้ใจ “พวกเราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน แล้วฉันจะทิ้งพวกไปแกไปได้ไงล่ะ？”

“…”

เสี่ยวอู่ “แล้วก็ยังมีอีกประโยคที่ว่าอะไรนะ？”

เจียงจวินและโส่วว่างมองไปที่เสวียนหลิง

นายหญิงซูออกมาตามหาซู่เป่า พอเห็นซู่เป่านั่งเงียบๆ โหนชิงช้าอยู่ตรงนั้น เธอก็เข้าไปนั่งเป็นเพื่อนเธออยู่พักหนึ่ง

“เป็นอะไรหรือเปล่า？” นายหญิงซูกอดซู่เป่าด้วยความรัก

ซู่เป่าเงยหน้าถาม “คุณยาย ก่อนหน้านี้ที่ลุงเจ็ดจากไป ยายเสียใจแค่ไหนหรอคะ？”

พอนึกถึงอนาคตหากคุณตาคุณยาย หรือแม้กระทั่งพวกลุงใหญ่ ลุงรอง ลุงสามแล้ว

จู่ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา รู้สึกเหมือนหัวใจถูกกดทับจนแทบจะหายใจไม่ออก

ได้เป็นเจ้าวิถีสวรรค์แล้วดีจริงๆ เหรอ？

ได้เห็นคนในครอบครัว คนรัก รวมถึงเพื่อนของตัวเองจากไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้…จนสุดท้ายเหลือแค่เธอคนเดียว และอยู่ตัวคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวในโลกมนุษย์เป็นเวลาหลายล้านปี

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว

เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหล่ตัวเอง นายหญิงซูโอบไหล่เธอไว้พร้อมกับแตะไหล่เธอเบาๆ “เจ้าเด็กโง่…”

เสียงเบาๆของนายหญิงซู “ตอนจากกันก็คงจะเสียใจ แต่เมื่อพบกันใหม่ก็คงมีความสุขมากๆ เช่นกัน”

“งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แต่ก็มีวันที่อาจจะรวมตัวใหม่ได้นี่นา！”

ซู่เป่ากอดเธอไว้และพึมพำว่า “คุณยาย…หนูไม่อยากอยู่ห่างจากพวกยายเลย”

นายหญิงซูค่อยๆ ตบที่ไหล่เธอเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ สองยายหลานนั่งโอบไหล่กันอยู่บนชิงช้า

“ไม่มีทางอยู่ห่างกันหรอก” นายหญิงซูเอ่ย “พวกยายไม่มีวันจากไปไหนหรอก”

แต่ถ้าเกิดว่ามีวันนั้นขึ้นมาจริงๆ เธอจะหาทางอยู่ที่นี่ต่อเอง

ขนาดเหล่าชียังทำได้ แล้วคนเป็นแม่อย่างเธอจะทำไม่ได้ได้อย่างไรเล่า

เธอเป็นถึงแม่ดีเด่นเลยนะ เพราะเธอยังอยากจะอยู่ข้างๆ ลูกของตัวเอง ยังไงเธอก็จะต้องหาวิธีได้อยู่แล้ว