ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1593

ราคาตั๋ว 5,999 หยวนต่อคน ครอบครัวของอันเดรลมีสามคน แต่กลับฟาดเงินจ่ายไปแค่ 10,000 หยวนเท่านั้น…

แต่ว่าตอนที่จ่ายเงินหนึ่งหมื่นหยวนนั้นไป เขายังทำหน้าหยิ่งผยองเหมือนกำลังให้ทิป 'ที่เหลือก็ทิป เอาไปใช้เถอะ' อย่างถือตัว

แต่ที่คาดไม่ถึงคือเงินไม่พอ

ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการตบหน้าตัวเอง อันเดรลหน้าแดงไปหมด นาทีนี้รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นตัวตลก

โทษไกด์คนเมื่อกี้นั่นแหละที่ตอนแนะนําไม่บอกราคาตั๋วให้ชัดเจน นี่เขาต้องตั้งใจให้เป็นแบบนี้แน่ๆ！

เขาสาบานกับพระเจ้าเลยว่า เขาจะหาโอกาสจัดการไกด์คนนั้นให้ได้！

นักท่องเที่ยวคนอื่นๆ หัวเราะเยาะและพลางตรวจตั๋วขึ้นเกาะไปด้วย ถึงขั้นที่ว่ามีหลายคนที่แอบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอด้วย

คุณนายเหม่ยกัดฟันด้วยความโมโห "ชาวบ้านจากประเทศจีนพวกนี้ก็ช่างไร้มารยาทจริงๆ ฮัลโหล ใครอนุญาตให้พวกคุณถ่ายรูปเราไม่ทราบ？！”

เธอไม่อยากเสียชื่อเพราะเรื่องแบบนี้ น่าขายหน้าจะตาย…

แต่ถ้าเธอไม่ถามอะไรก็ดีอยู่แล้ว แต่พอเธอถามขึ้นมา คนที่ถ่ายคลิปพวกนั้นก็ตอบกลับมาทันทีว่า

"ใครถ่ายคุณไม่ทราบ？ ผมถ่ายวิวอยู่ต่างหาก ใครจะมาถ่ายคุณ？ เลิกหลงตัวเองเถอะ คุณก็ไม่ได้มีเงินทองประดับอะไรมากมายนี่”

"ก็จริงนี่ ผมยังคิดอยู่เลยว่าคุณมาบังวิวถ่ายรูปของผม ช่วยขยับไปด้านข้างหน่อยได้ไหม？”

คุณนายเหม่ยถึงกับหน้าเสีย แต่เธอไม่มีวันยอมง่ายๆ หรอก แค่คนอื่นมาบอกให้เธอหลีกไป แล้งเธอจะหลีกให้งั้นเหรอ เชอะ แบบนี้เธอจะเป็นตัวอะไรล่ะ

พอเห็นว่าทุกคนขึ้นเกาะกันไปหมดแล้ว แต่ครอบครัวอันเดรลทั้งสามคนยังคงอยู่ที่ท่าเรืออยู่

แต่ก็ยังมีบางคนที่ยังไม่ไป และกำลังยืน 'ถ่ายภาพทิวทัศน์' อยู่ตรงนั้น

จูลี่กระทืบเท้า "พ่อ รีบๆ คิดหาวิธีหน่อยสิ หนูอยากไปที่ปราสาทนั้น！”

อันเดรลเอ่ย "ไม่รีบ..."

ในใจของเขารู้สึกไม่พอใจและไม่ยอมรับอย่างมาก เดิมทีเขาก็ยังคิดว่าหลังจากขึ้นเกาะมาแล้ว จะเจอกับหนูและแมลงสาบในโรงแรมอะไรทำนองนั้น

แล้วค่อยหาทางทำให้ตัวเองเกิดอุบัติเหตุในสวนสนุก เช่นทำท่าจะล้มแล้วแกล้งทำเป็นกระดูกหักอะไรแบบนั้น

พอถึงตอนนั้น ด้วยการช่วยเหลืออย่างแข็งขันจากพี่ชายของเขา พวกเขาก็จะต้องขายเกาะหนีกวงให้เขาในราคาถูกมากเหมือนให้ฟรีเพื่อเป็นการชดใช้ค่าเสียหาย ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้ก็อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ ถ้าจัดการไม่ดีก็อาจจะกลายเป็นปัญหาระหว่างประเทศได้เลย และเชื่อว่าประเทศจีนจะไม่ทำให้พี่ชายของเขาไม่พอใจกับเพียงเพราะธุรกิจส่วนตัว!

และตระกูลซู? สำหรับธุรกิจขนาดใหญ่อย่างตระกูลซูแล้ว เกาะหนีกวงแห่งนี้ก็ถือเป็นธุรกิจที่ไม่เลวเลย ถ้าต้องการให้พวกเขานํามาเป็นค่าชดเชย พวกเขาก็คงจะไม่ปฏิเสธ

นี่หมายความว่าอย่างไร? ถ้าต้องการซื้อกิจการทั้งหมดของตระกูลซู ก็เป็นไปได้ที่พวกเขาอาจจะต่อต้านเพราะมันเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าเป็นแค่ธุรกิจส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ ล่ะ?

การจะกลืนตระกูลซูในคราวเดียวนั้นไม่สามารถทําได้อยู่แล้ว งั้นก็เริ่มจากธุรกิจที่อยู่ชายขอบที่สุดของซูซื่อก่อน แล้วค่อยๆ กลืนกินซูซื่อไปทีละนิด!

อันเดรลรู้สึกว่าแผนของเขาช่างสมบูรณ์แบบมากจริงๆ

"จูลี่ หนูชอบปราสาทและดอกกุหลาบนั้นมากใช่ไหม？ เชื่อพ่อสิ ภายในสองวันนี้ แดดดี้จะยกเกาะนี้ให้หนูเป็นของขวัญวันเกิดครบรอบ 16 ปี！”

อันเดรลเงยหน้าขึ้นมองเกาะหนีกวงราวกับความฝัน ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความมุ่งมั่นที่จะได้มาซึ่งมัน

จูลี่ถึงกับเซอร์ไพรส์ “จริงเหรอ？”

เธอยังไม่เคยมีเกาะเป็นของตัวเองเลย！

ในครอบครัวมีพี่สาวที่เป็นทายาทสายตรงอยู่คนหนึ่ง พ่อของเธอก็เคยซื้อเกาะส่วนตัวเป็นของขวัญให้เธออยู่เหมือนกัน ทำเอาเธออิจฉามากๆ

ตอนนี้แดดดี้บอกว่าสามารถยึดเกาะมาให้เธอได้ภายในสองวัน แปลว่ายังไงก็สำเร็จแน่นอน พ่อของเธอไม่เคยให้สัญญาในสิ่งที่ทำไม่ได้

ดังนั้นตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป จูลี่เลยมองเกาะหนีกวงด้วยความชื่นชม ทุกที่ที่เธอมองเห็นนั้นดีไปหมดทุกอย่าง เพราะตอนนี้เธอถือว่าเกาะหนีกวงเป็นของเธอแล้ว

แต่พอมองไปที่นักท่องเที่ยวที่กำลังเที่ยวเล่นอยู่บนเกาะอีกครั้งก็รู้สึกว่าพวกเขาทำให้เกาะของเธอแปดเปื้อน！

คุณนายเหม่ยก็บ่นเช่นกัน "เสื้อผ้าฉันเปียกไปหมด แถมหน้าที่แต่งมาก็เละหมด…”

อันเดรลก็รู้สึกอัดอั้นตันใจมากเช่นกัน แต่เขาไม่อยากพูดรุนแรงกับลูกสาวตัวเอง ดังนั้นเขาเลยเลือกที่จะด่าคุณนายเหม่ย

"นี่คุณกำลังสงสัยในตัวผมเหรอ？ ผมจะทําอะไร ต้องให้คุณมาชี้สั่งสอนหรือไง？”

คุณนายเหม่ยไม่กล้าบ่นอิดออด

เธอพยายามเอาใจอันเดรล ถึงจะคลอดลูกสาวให้เขาได้ แต่เธอกลับไม่ได้รับทะเบียนสมรส

ถ้าอันเดรลไล่เธอออกไป เธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย

**

"ซู่เป่า มองอะไรอยู่น่ะ？" ซูอีเฉินเปิดประตูเข้าไปเห็นซู่เป่ากำลังยืนมองอะไรอยู่ที่ระเบียง

ชั้นบนสุดของปราสาทคือห้องพักที่มีวิวสวยและหรูหราที่สุด สามารถมองเห็นวิวทะเลได้ทั่วห้อง

ชั้นนี้มีเพียงคนในตระกูลซูเท่านั้นที่สามารถอยู่ได้ ซูอีเฉินตั้งใจเก็บห้องนี้ไว้และไม่เปิดให้คนภายนอกใช้

ซู่เป่าชี้ไปที่ชายหาด "ลุงใหญ่ หนูกําลังดูอะไรที่น่าสนใจอยู่"

ซูอีเฉินมองไปตามที่เธอบอก ก็เห็นแต่แนวปะการังที่อยู่ในริมทะเลอันกว้างใหญ่

"อะไรเหรอ?" เขายิ้มอย่างอบอุ่นและเบิกตากว้างมองอย่างละเอียด "วันนี้ท้องฟ้าครึ้มจัง วิวไม่ค่อยดีเลย..."

ซูอีเฉินถึงกับชะงัก

หืม？

สามจุดเล็กๆ ในทะเลนั้นคืออะไร？