ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1595

อันเดรลมองดูโรงแรมอันหรูหราซึ่งก็ดูไม่ด้อยไปกว่าของอเมริกาเลย จู่ๆ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจยังไงบอกไม่ถูก

ประเทศของเขาต่างหากที่เป็นอันดับหนึ่งของโลก โรงแรมที่นี่ควรจะห่างชั้นกว่าของพวกเขามากถึงจะถูก

แต่เมื่อเขาคิดว่าเกาะนี้จะกลายเป็นของตัวเองในอนาคต เขาก็รู้สึกว่าไม่เป็นไร

“แดดดี้คะ หนูอยากไปเที่ยวปราสาท!"

จูลี่ที่อาบน้ำเสร็จแล้วรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เธอก็เลยอยากไปชมปราสาทกุหลาบเดี๋ยวนี้เลย

อันเดรลก็กำลังหาจังหวะอยู่พอดี เขาเลยพยักหน้าตอบรับไป "ได้สิ เดี๋ยวเราไปด้วยกัน"

คุณนายเหม่ยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เพราะตอนที่ว่ายน้ำข้ามทะเลมา เครื่องสำอางของเธอได้เละไปหมดแล้ว แถมยังโชคไม่ดีที่พกมาแค่กระเป๋าถือเล็กๆ ไม่มีอุปกรณ์แต่งหน้าอะไรเอามาด้วย

“ฉันอยากไปเดินช้อปปิ้ง…” เธอกลัวว่าอันเดรลจะไม่พอใจเลยรีบพูดเสริมไปว่า “พวกเรามากันกะทันหันมากเลยไม่ได้เอาเสื้อผ้าอะไรมาด้วยเลย ฉันอยากจะไปซื้อเสื้อผ้าให้พวกคุณสองพ่อลูกด้วย”

อันเดรลพยักหน้า “ได้สิ งั้นคุณก็ไปเถอะ”

คุณนายเหม่ยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่พอนึกถึงที่ตอนนี้ตัวเองกำลังหน้าสดอยู่นั้นก็รีบจากไปทันที เพราะสิ่งเดียวที่เธอสามารถใช้ดึงดูดอันเดรลคือใบหน้าและรูปร่างของเธอ

อันเดรลพาจูลี่ไปที่ปราสาทชวนฝัน

ปราสาทชวนฝันอยู่ข้างๆ กับโรงแรมนี้เอง เพราะตัวปราสาทเองก็เป็นโรงแรมด้วยเหมือนกัน

จูลี่ที่เมื่อกี้ยังคิดแค่ว่าอยากจะรีบเปิดห้องแล้วอาบน้ำ พอตอนนี้เห็นว่าปราสาทสามารถเข้าพักได้ เธอก็เลยพูดขึ้นมาทันทีว่า "แดดดี้ หนูอยากพักที่นี่!"

เธอมองไปที่ยอดปราสาท ดวงตาเป็นประกาย: "หนูอยากพักห้องชั้นบนสุด"

ปราสาทดูไม่สูงเท่าโรงแรมหรูข้างๆ เพราะมีเพียงแค่หกชั้น

แต่กลับมีดอกกุหลาบอีเดนสีชมพูที่เลื้อยไต่ขึ้นไป และบานสะพรั่งเต็มกำแพงปราสาท

แถมระเบียงห้องชั้นบนสุดก็ยังปลูกดอกกุหลาบไว้เต็มไปหมดอีกด้วย แถมยังเข้ากับดอกกุหลาบอีเดนสีชมพูที่เลื้อยไต่ขึ้นไปอย่างลงตัว

"โอ้พระเจ้า ปลูกได้ยังไงเนี่ย" อันเดรลถึงกับตะลึง

ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายความงดงามตรงหน้านี้ได้แล้ว มันเหมือนอยู่ในแดนสวรรค์ชัดๆ

แม้แต่คนสวนมือหนึ่งของตระกูลฉายก็คงไม่สามารถทำให้ดอกกุหลาบบานสะพรั่งได้ขนาดนี้

สิ่งที่อันเดรลไม่เข้าใจที่สุดคือ รอบๆ ปราสาทกุหลาบยังมีเมฆสีม่วงอ่อนๆ ลอยล่องอยู่ด้วย ทำให้ปราสาททั้งหลังดูเหมือนอยู่ในสวรรค์

"เมฆสีม่วงนี้สร้างขึ้นมาได้ยังไงกัน..." อันเดรลจ้องมองไปที่เมฆสีม่วง

เทคโนโลยีของซูซื่อกรุ๊ปล้ำสมัยถึงขั้นนี้แล้วหรือ?

จูลี่รีบไปที่แผนกต้อนรับทันที เธอเอ่ยปากขอจองห้องชั้นบนสุด

พนักงานตอบว่า "ขอโทษค่ะ ห้องชั้นบนสุดไม่เปิดให้บริการค่ะ"

จูลี่ที่กำลังตั้งตารอ แต่สุดท้ายกลับได้ยินว่าห้องไม่เปิดให้บริการ

"ทำไมถึงไม่เปิดให้บริการ โรงแรมก็ต้องเปิดให้แขกเข้าพักไม่ใช่หรือไง? พวกคนจีนนี่อะไรกัน เป็นแบบนี้กันหมดเลย ต้องการเงินใช่ไหม อยากได้เท่าไหร่ก็พูดมาเลย!"

จูลี่มองดูด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม คิดว่านี่มันพวกคนบ้านนอกชัดๆ เอาแต่แบมือขอเงินอยู่ได้

แผนกต้อนรับยังคงรักษามารยาทที่ดีงามไว้ "ขอโทษค่ะ ห้องชั้นบนสุดไม่ได้เปิดให้บริการจริงๆ นะคะ เพราะเป็นที่พักของคุณหนูและคุณชายของตระกูลซูค่ะ"

ถึงแม้ว่าจูลี่จะดูถูกคนบ้านนอกพวกนี้ที่ชอบเอาแต่เรียกร้องเงิน แต่ห้าล้านสำหรับเธอแล้วก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

เธอเอามือคลำหากระเป๋า แต่ก็พบว่า...

ในกระเป๋าไม่มีบัตร

อันเดรลตั้งใจจะรูดบัตรจ่ายเงิน แต่ก็พบว่า...เขาเองก็ไม่มีบัตรเช่นกัน

โทรศัพท์ก็เปียกน้ำยังเปิดเครื่องไม่ติด

จู่ๆ ก็ไม่มีเงินจะจ่ายซะงั้น

“หม่ามี๊มีบัตร…” จูลี่เอ่ย

แต่หม่ามี๊ของเธอออกไปช้อปปิ้งนานแล้ว โทรศัพท์ก็เปียกน้ำเลยเรียกให้เธอมารูดบัตรให้ไม่ได้

สุภาพสตรีคนหนึ่งหัวเราะเยาะ "เอ้า? ไม่มีเงินงั้นเหรอ? ไม่มีเงินแล้วยังมีหน้ามาพูดจาใหญ่โตอีก!"

ส่วนสุภาพสตรีอีกคนก็จับแขนของเพื่อนเธอไว้พร้อมปิดปากหัวเราะ: "สมกับเป็นคนบ้านนอกจริงๆ"

จูลี่โมโห "พูดจาให้มันดีๆ หน่อย! พวกเราเป็นคนอเมริกานะ!"

เธอโมโหมาก ทำไมผู้หญิงสองคนนี้ถึงกล้าหัวเราะเยาะเธอ ควรจะทำตัวเป็นมิตรและอ่อนโยนรวมถึงยกคีย์การ์ดให้เธอไม่ใช่หรือไง?

เธอเคยเห็นคนจีนตามท้องถนนที่พอเห็นชาวต่างชาติก็มักจะยิ้มแย้มและให้ความช่วยเหลืออย่างอบอุ่น

แต่ผู้หญิงสองคนนี้ช่างไร้มารยาทเสียจริง