ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1597

ซู่เป่าดีดนิ้ว

พอพูดจบ มู่กุยฝานก็ผลักประตูเดินเข้ามา

"ที่เรียกมานี่ขอให้มีธุระนะ..." เขาเหมือนจะแอบกัดฟันเล็กน้อย เขาจ้องซูอีเฉิน "อย่าบอกว่าคุณคิดถึงผมนะ"

ซูอีเฉินเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าไว้ เอนตัวผิงราวระเบียงอย่างเกียจคร้านแล้วพูดว่า "ซู่เป่าเป็นเรียกคุณมา"

มู่กุยฝานทำเสียงฟึดฟัด

เขาไม่รู้หรือไงว่าซู่เป่าเรียกเขามา? คนที่สามารถทำให้จักรพรรดิเฟิงตูหายตัวได้ในฟิ่วเดียว ก็มีแต่เจ้าวิถีสวรรค์เท่านั้นแหละ

แต่เขาทำใจตําหนิซู่เป่าไม่ได้ก็เลยไปพาลใส่ซูอีเฉินแทน

ซูอีเฉินสีหน้าเย็นชา สายตาเผยแววดูถูกอย่างไม่ปิดบัง "แข็งกร้าวขนาดนี้เลยเหรอ? คืนเงินมาสิ"

อารมณ์อยากฆ่าคนของมู่กุยฝานหายไปทันที เขายิ้มแล้วพูดว่า "ครอบครัวเดียวกันแท้ ๆ จะพูดเรื่องเงินทำไม?"

ทุกคน "..."

สมกับเป็นมู่กุยฝาน หน้าหนาหน้าบางปรับเปลี่ยนได้ตามใจชอบ เอามากันกระสุนก็คงได้มั้ง

ซู่เป่าเหล่ตา "พ่อคะ หนูเรียกพ่อมาเองแหละ พ่อไม่คิดถึงหนูเหรอ นานขนาดนี้ไม่เห็นพ่อมาเยี่ยมหนูเลย"

มู่กุยฝาน "หือ? นานแล้วเหรอ?"

หลังจากการสอบเข้ามัธยมปลายจนถึงปัจจุบัน ที่ยมโลกเพิ่งผ่านไปไม่กี่วันเท่านั้นเอง!

มู่กุยฝานนั่งลงฟังซู่เป่าเล่าเรื่องอันเดรลให้ฟัง และในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

พี่ชายของอันเดรลเขารู้จัก อันเดอรี่ไง!

คนหนึ่งโหดคนหนึ่งโง่ พี่น้องสองคนนี้ยังคงหยาบคายและไร้ยางอายไม่เปลี่ยน

พูดไม่ออกเลย ให้จักรพรรดิเฟิงตูอย่างเขาไปกันไอ้บ้านี่เนี่ยนะ

"รู้แบบนี้แต่แรก น่าก็หักคอเขาซะตั้งแต่ตอนนั้น" มู่กุยฝานกรอกกาแฟหนึ่งแก้ว

แล้วส่งเสียง "อืม?" กาแฟนี้ซู่เป่าเป็นคนชงแน่นอน 'เมล็ดกาแฟ' ที่ใช้ถ้าเดาไม่ผิดคือยาไวไม่เห็นฝุ่น

น้ำที่ใช่ชงกาแฟน่าจะเป็นน้ำแร่จิตวิญญาณ

ดังนั้นมู่กุยฝานจึงดื่มไปหลายแก้ว

**

หลังจากภรรยาของอันเดรลเสียชีวิต เรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที

[เกิดอุบัติเหตุที่เกาะหนีกวง ภรรยาชาวต่างชาติคนหนึ่งผลัดตกลงมาระหว่างกระโดดบันจี้จัมพ์ ภรรยาของเขาตกหน้าผาริมทะเลเสียชีวิต]

[ได้ยินว่าตอนที่เอาศพขึ้นจากน้ำ ศพแช่จนซีดหมดแล้ว]

[ฉันอยู่ในที่เกิดเหตุ ล็อคของเข็มขัดนิรภัยหลุด!]

[ไม่มั้ง... น่ากลัวเกินไปแล้ว ดีนะที่ฉันไม่มีเงินเลยไม่ได้ไป]

[ตั๋วใบหนึ่งตั้ง 5999 มาตรการรักษาความปลอดภัยเป็นแบบนี้เนี่ยนะ?!]

ประเด็นเกาะหนีกวงกลายเป็นที่ถกเถียงกันอย่างกว้างขวางในอินเทอร์เน็ต เมื่อได้ข่าวว่านักการทูตของประเทศสหรัฐอเมริกามาแล้วถามถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็ยิ่งด่าตระกูลซูหนักขึ้น

ดันมาเกิดเรื่องในช่วงเวลาแบบนี้ นี่มันสร้างปัญหาให้กับประเทศชัด ๆ

**

อันเดรลนั่งอยู่ในห้องประชุม เขาสวมสูทที่ตัดเย็บพอดีตัว เค้นถามด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า

"มาตรการรักษาความปลอดภัยเกาะหนีกวงของคุณแย่มาก ภรรยาของผมต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี้ คุณซู ผมบอกคุณเลยนะว่า เรื่องนี้คุณต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นผมจะไม่ยอมเลิกรา"

ซูอีเฉินนั่งอยู่ตรงข้ามเขา มองเขาด้วยสายตาเย็นชาและพูดเบา ๆ ว่า "ภรรยาคุณอันเดรลเสียชีวิตอย่างไร ผมว่าคุณอันเดรลน่าจะรู้ดีกว่าใครนะครับ"

หัวใจอัลเดรลกระตุกวูบ หรือว่าซูอีเฉินจะรู้อะไร？

แต่เขาสังเกตอย่างละเอียดก่อนลงมือแล้วว่ากล้องวงจรปิดไม่สามารถถ่ายภาพเขาได้!

"คุณซูพูดแบบนี้หมายความว่าไง คุณสงสัยผมเหรอ?!" อันเดรลสีหน้าตึงเครียด

ซูอีเฉินยิ้มมุมปาก น้ำเสียงของเขาสุขุมเยือกเย็น "ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณตั้งใจกอดภรรยาของคุณจากข้างหลังเพื่อใช้ตัวของคุณบังกล้องวงจรปิดที่อยู่ด้านหลังใช่ไหม!"

อันเดรลประหลาดใจไม่คิดว่าเขาจะเดาได้

แต่แล้วจะยังไง? ยังไงพวกเขาก็ไม่มีหลักฐาน

เขาแกล้งทำเป็นโกรธแล้วพูดว่า "คุณซูคุณจะชั่วช้าเกินไปแล้ว ผมต้องเสียภรรยาไป ผมเสียใจขนาดนี้แล้ว คุณยังใส่ร้ายว่าผมฆ่าภรรยาตัวเองอีก! คุณมีหลักฐานอะไรหรือไง?"

เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอก้าวขึ้นไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วสะบัดมือตบหน้าหานหานเลยทันที!

หานหานกระปรี่กระเป่าขึ้นทันที!

ตีกันเหรอ?

นี่มันงานถนัดเธอเลย!

หานหานคว้ามือของจูลี่ไว้อย่างรวดเร็ว และจับเธอทุ่มผ่านไหล่ลงไปอย่างแรง

จูลี่ล้มลงกับพื้นอย่างแรงหน้าทิ่มดิน ทรายเข้าปากไปเป็นกำมือ

"เธอ นี่เธอกล้าดีไงมาทำฉัน..." เธอโกรธจนตัวสั่น "หาที่ตายซะแล้ว...!"

จูลี่ก็เป็นคนห้าวหาญ ตอนอยู่อเมริกาเธอเป็นอาเจ๊ขาใหญ่ในโรงเรียนที่ทุกคนกลัว

กล้าทำเธอเหรอ เธอจะทำให้อีกฝ่ายต้องร้องไห้คุกเข่าขอร้องเธอ

พอจูลี่ยืนขึ้น ปรากฎว่าหานหานตบหน้าเธอดังเพี๊ยะ

หานหานทำหน้าตกใจ "นี่เธอกล้าเอาหน้ามาตบฉันเหรอ? ได้ จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม?!"

จูลี่ "???"

บ้าอะไรเนี่ย?!

เธอยังไม่ทันพูดอะไรเลย อีกฝ่ายดันตบเธอก่อน!

แถมมาว่าเธอเอาหน้าไปตบเธออีก ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเธอตบเธอ!

จูลี่โกรธมาก เธอไม่เคยโดนใครตบเลย

"เธอมันก็แค่ชนชั้นล่างที่ต่ำต้อย!" จูลี่ด่าอย่างโกรธเคืองและก้าวขึ้นมาข้างหน้า "วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอ ให้เธอรู้ว่าใครคือ..."

"เพี๊ยะ!!!"

หานหานตบหน้าจูลี่อีกครั้ง แล้วก็ทำหน้าตกใจอีก "เชี้ย หน้าเธอยืดหยุ่นจังเลยนะ! ไม่คิดว่าจะตบฉันตั้งสองครั้ง!"

จูลี่ "..."

ซู่เป่าที่อยู่ข้าง ๆ ก็คอยดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อ "..."