ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1598

จูลี่โมโหแทบตาย!

ทั้ง ๆ ที่เธอโดนตบไปตั้งหลายครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าเธอเอาหน้าไปตบเธอ!

"เธอ! เธอ..."

จูลี่ก้าวขึ้นหน้ามาจะดึงผมของหานหานแล้วสั่งสอนเธออย่างสาสม!

พ่อของเธอบอกว่าสหรัฐอเมริกาเป็นสาธารณรัฐที่มีกําลังรบแข็งแกร่งที่สุด พวกเขาเองก็เช่นกัน

ในใจของจูลี่ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกซีรีส์อเมริกันที่สวมเสื้อหนังสีดำ เดินออกมาด้วยสายตาที่ดุร้าย มีไฟระเบิดปะทุอยู่ข้างหลัง...

แต่วันนี้ "นางเอก" โดนตบซะน่วมเลย

หานหานปล่อยหมัดอย่างเหนือกว่า เธอต่อยไปหลายหมัด ต่อยจนจูลี่ฟันร่วง ตาช้ำเขียวข้างม่วงข้าง จมูกก็โดนต่อยจนเบี้ยว

"ยังจะกล้าจ้องอยากได้พี่ฉันอีกไหม ค่าปั๊มกุญแจสิบหยวนสามดอก เธอว่าเธอมีค่าพอไหม?" หานหานอัดไปพลางถามไปพลาง

จูลี่ตะโกนอย่างอัดอั้นตันใจว่า “มีค่าพอ... มีค่าพอ!”

หานหานทำหน้าเหลือเชื่อ "อะไรนะ สิบหยวนสามดอก ของถูก ๆ แบบนี้ก็มีค่าพอเหรอ?"

วัฒนธรรมภาษาจีนนั้นลึกซึ้งมาก ตอนนี้จูลี่ไม่แน่ใจว่าหานหานหมายถึงกุญแจราคาถูกหรือว่าเธอราคาถูกกันแน่

เธอรีบเปลี่ยนคําพูดด้วยความคับแค้นใจ "ไม่มีค่าพอ..."

หานหานเหยียบตัวเธอและต่อยเธออย่างแรง "อะไรไม่มีค่าพอ?"

จูลี่หลับตาและตะโกนว่า "ฉันไม่มีค่าพอ!"

หานหานต่อยอีกหมัดหนึ่ง "ต่อไปยังจะกล้าเอาหน้ามาตบฉันอีกไหม?"

จูลี่คับแค้นใจแทบตาย เสียงของเธอสะอื้น "ไม่... ไม่แล้ว!"

เสร็จแล้วหานหานถึงปล่อยเธอไป ปัดทรายที่มือแล้วพูดว่า

"รู้ว่าตัวเองไม่มีค่าพอก็ดีแล้ว! ต่อไปก็ดูแลหน้าตัวเองดี ๆ อย่าเอาหน้ามาโจมตีคนอื่นอีกเด็ดขาด"

จูลี่ลุกขึ้นมาในสภาพจนตรอก เมื่อกี้ถูกกดลงกับพื้นแล้วตบ เธอกินทรายเข้าไปตั้งไม่รู้กี่คำ

ตอนนี้เธอกําลังจ้องมองหานหานด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

เธอกลัวว่าจะถูกต่อยอีก

และในตอนนี้อันเดรลก็ออกมาพอดี จูลี่ราวกับเห็นหน่วยกำลังเสริม เธอก็ร้องไห้และกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของอันเดรล

"แดดดี๊ เธอต่อยหนู ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ!"

อันเดรลถึงกับอึ้ง เขาแทบจำไม่ได้ว่านี่คือลูกสาวของเขาเอง

พอได้สติกลับมาเขาก็รีบตรวจสอบอาการลูกสาว แล้วก็เห็นสภาพเธอฟกซ้ำดำเขียวบวมเป็นหัวหมู

จูลี่นั้นสวยมาก นี่คือลูกสาวที่เขาเฝ้าทุนุถนอมมาตั้งแต่เด็กจนโต เขาป้องไว้ในมือยังก็กลัวว่าจะตก ไม่คิดว่าจะถูกตบตีขนาดนี้

"ใครต่อยหนู!" อัลเดรลโกรธจัด

จูลี่ชี้ไปที่หานหานพูดด้วยความโกรธน้ำตาไหลพราก "เธอค่ะ! แดดดี๊ ฆ่าเธอเลย ฆ่าเธอ!"

อันเดรลมองหานหานราวจะกินเลือดกินเนื้อ "เธอทำร้ายจูลี่เหรอ?"

เขาดึงเน็คไทและส่งเสื้อสูทให้จูลี่ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ตายซะ!"

หานหานไม่คิดเลยว่าผู้ใหญ่อย่างอันเดรลจะลงสนามด้วยตัวเอง

ไม่ใช่ว่าเด็กทะเลาะกัน ผู้ใหญ่ไม่ลงสนามหรอกเหรอ?

งั้นเธอก็ไม่เกรงใจแล้วนะ!

อันเดรลโมโหแทบตาย "เธอ... เธอ!"

ซูอีเฉินเลิกคิ้ว "อะไรนะ นี่คุณอัลเดรลคงไม่ได้ถูกเด็กคนหนึ่งอัดเอาใช่ไหมครับ?!"

อัลเดรล "..."

เขามองไปที่หานหานและตําหนิว่า "หานหาน ทำร้ายคนอื่นได้ไง?"

หานหานยกมือขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านเธอยิ้มแล้วพูดว่า "ลุงใหญ่ หนูไม่ได้ทำร้ายใครนะ หนูเห็นลุงอันเดรลล้ม เลยจะช่วยประคองเขา"

ซูอีเฉินมองไปที่อัลเดรลอีกครั้ง "หืม? ตกลงว่าล้มโดยไม่ได้ตั้งใจหรือโดนเด็กบ้านเราทำกันแน่"

อันเดรลคับแค้นใจแทบตาย เขาจ้องหานหานอย่างดุดัน แทบอยากจะเขมือบเธอเข้าไป

"ล้มโดยไม่ได้ตั้งใจ!" เขาถ่มน้ำลายและพ่นทรายออกจากปาก "แต่เธอต่อยลูกสาวผม!"

จูลี่ก็รู้สึกอับอายที่ถูกต่อย เธอสูงกว่าหานหาน ไม่คิดว่าจะถูกหานหานต่อยเอา ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น

"คนตระกูลซูไม่มีมารยาทเลย! เธอทำร้ายคนโดยไม่มีเหตุผลและยังดูแคลนฉันด้วย" จูลี่พูด

หานหานเลิกคิ้วบอกว่า "ฉันดูแคล้นเธอยังไง ฉันทำร้ายเธอยังไง?"

จูลี่ "เธอ!"

ณ ขณะนั้นสองพ่อลูกจูลี่กับแอนเดรลต่างก็ถูกซูอีเฉินกับหานหานยอกย้อนจนพูดไม่ออก

และในตอนนี้เอง ชายรูปร่างสูงใหญ่เสียงฟังดูหยาบคายและไม่ไพเราะก็เข้ามา เขาทำเสียงเยาะเย้ย

"คนจีนเป็นแบบนี้จริง ๆ สินะ รังแกคนขนาดนี้แล้วยังเฉไฉไม่ยอมรับแถข้าง ๆ คู ๆ อีก!"

เขาคืออันเดอรี่พี่ชายของอันเดรล