ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1599

อันเดรลเห็นพี่ชายของเขามาแล้วก็ตื่นเต้นจนอยากร้องไห้

"พี่!" เขาก้าวขึ้นหน้าไปสองสามก้าว

อันเดรลมองเขาด้วยสายตาเย็นชาและด่าเป็นภาษาอังกฤษว่า "เจ้าคนไม่เอาไหน ดันโดนเด็กทุบเอาขนาดนี้ได้ มันน่าอายไหม?"

อันเดรลที่เชิดหน้าหยิ่งผยองต่อหน้าคนตระกูลซู เมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ชายของเขากลับก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร

อันเดอรี่มองซูอีเฉินและด้วยตาโหดเหี้ยม แล้วหันมองหานหานอีกที ความอาฆาตแค้นในสายตาแทบจะกลายเป็นสะสารแล้วลอยออกมาได้

"ตระกูลไฉของเราไม่ให้ใครรังแกง่าย ๆ หรอกนะ" เขาพูด "ในเมื่อพวกคุณกล้ารังแกเรา คุณก็ต้องเตรียมรับผลที่จะตามมาด้วย!"

ซูอีเฉินร้อง "อ๋อ?" "ผลที่ตามมาคืออะไรเหรอ?"

อันเดอรี่หัวเราะเยาะ

คติประจำใจของเขาคือสู้ได้ก็ไม่ต้องคุย เขาจะไม่เสียเวลาเสวนากับคนตระกูลซู

เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วหิ้วหานหานขึ้นมา

ซูอีเฉินหน้าขรึม เขาก้าวออกไปข้างหน้าทันที

อันเดอรี่พูดอย่างเย็นชาว่า “ลองขยับอีกสิ”

ไม่ว่าหานหานจะสู้เก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถเทียบกับนายพลเก่าที่ทำสงครามด้วยปืนจริงมีดจริงมาหลายปีได้หรอก

เธอถูกบีบคอ มันเจ็บมาก！

"ปล่อยฉัน!" เธอพูดด้วยความโกรธ

ไม่รู้ซู่เป่าเดินไปข้าง ๆ อันเดอรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "ปล่อยพี่สาวฉัน"

อันเดอรี่ไม่เห็นซู่เป่าในสายตาเลย เขาหัวเราะเยาะ "เมื่อกี้ทำคนอื่นเก่งมากไม่ใช่เหรอ?"

"คนจีนก็ขี้ขลาดกันทั้งเพ"

"ต่อให้ฉันจะหักคอเธอต่อหน้าพวกคุณ แล้วพวกคุณจะทำอะไรฉันได้ล่ะ"

อันเดรลและจูลี่ที่อยู่ข้าง ๆ ตื่นเต้นไม่ไหว พวกเขาสะใจมาก!

ดี ๆ ๆ กล้ารังแกพวกเขา อย่าปล่อยไปสักคน!

"uncle หักคอเธอเลย ฆ่าเธอเลย!" จูลี่ตะโกน "เธอสมควรตาย!"

จูลี่มองไปที่หานหานด้วยสายตาลำพองใจและสบายอารมณ์

กล้าต่อยเธอไม่ใช่เหรอ?

สะใจแค่แป๊บเดียวจะมีประโยชน์อะไร?

uncle ของเธอออกโรง นั่นคือฆ่าคนได้จริง ๆ

คราวนี้ยายคุณหนูตระกูลซูอะไรนี่ตายแน่!

จูลี่มองด้วยความคาดหวัง เธอรอแทบไม่ไหวที่จะเห็นหานหานถูกฆ่าตาย

อันเดอรี่ก็ทำท่าจะหักคอของหานหานโดยไม่พูดอะไรสักคําจริง ๆ

แต่ซู่เป่ากลับเอามือทับบนหลังมือเขา

"ฉันจะพูดอีกครั้ง ปล่อยพี่สาวฉัน" เธอเงยหน้าขึ้น อารมณ์ในสายตาไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นอันเดอรี่ก็รู้สึกว่าในสายตาของเธอตัวเองเป็นแค่ต้นไม้ ก้อนหิน ดอกไม้ ต้นหญ้า เป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิต

เขาตกอยู่ในภวังค์แวบหนึ่ง พอได้สติกลับเขาก็จะจัดการฆ่าสาวน้อยที่กล้าที่มาห้ามเขาคนนี้ให้ตายไปด้วยกัน

แต่กลับได้ยินเสียงดังกร๊อบ!

เขาเคยรู้สึกว่ากังฟูของชาวจีนเป็นเรื่องตลก สู้ทักษะการต่อสู้ของประเทศเขาไม่ได้เลย

จนกระทั่งเขาได้พบกับมู่กุยฝาน

ฝีมือของมู่กุยฝานเหมือนที่ซู่เป่าทำเมื่อกี้เลย ดูเหมือนไม่ได้ใช้พละกําลัง แต่กลับหักกระดูกเขาได้อย่างง่ายดาย

ต่อมาเขาได้ยินว่าสิ่งนี้เรียกว่าไทเก๊กสำหรับต่อสู้...

ในการเผชิญหน้ากันครั้งสุดท้ายเมื่อสิบปีก่อน เขาเกือบจะถูกมู่กู่ฟานหักคอ โชคดีที่เขาวิ่งเร็ว...

ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไปซ่อนตัวอยู่ไกล ๆ และไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้ามู่กุยฝานอีก

ในที่สุดก็ได้ข่าวว่ามู่กุยฝานเสียชีวิตแล้ว เขาคอยเฝ้าสังเกตอย่างระมัดระวังมาเป็นเวลาหลายปีจนแน่ใจว่ามู่กุยฝานไม่เคยปรากฏตัวอีกจริง ๆ

คราวนี้ถึงได้กล้ามาประเทศจีน

ไม่คิดว่าจะมาเจอคนที่เกี่ยวข้องกับมู่กุยฝานอีก ซึ่งก็คือลูกสาวของเขา!

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นี้ กลับเห็นซู่เป่ายกมือขึ้นมา

พออันเดอรี่เห็นแบบนั้นสัญชาตญาณก็สั่งให้เขาหันหลังแล้ววิ่งออกไปหลายสิบเมตร เขายืนมองซู่เป่าอย่างระมัดระวังอยู่ที่ไกล ๆ

ซู่เป่า "?"

เธอแค่จะยกมือขึ้นมาเสยผมหน่อยเท่านั้นเอง

ลมทะเลพัดแรงมากทำผมเธอยุ่งเหยิง

เธอยกมือเสยผมแค่นี้เกือบทำให้อันเดอรี่กลัวจนหนีกลับบ้านเกิด

หานหานนวดคอตัวเองแรง ๆ แล้วหัวเราะเสียงดัง "ฮ่า ๆ ขำจะตายแล้วเนี่ย... ฮัลโหล คุณวิ่งทำไมเหรอ น้องสาวฉันแค่เสยผมดูคุณกลัวเข้าสิ!"

อันเดอรี่ก็พบว่าตัวเองทำอะไรขายหน้า สีหน้าเขาแย่มาก