ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1601

วินาทีที่อันเดอรี่เห็นมู่กุยฝาน ความมั่นใจและจองหองของเขาก็ราวกับลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม ฟีบลงในทันที

“มู่กุยฝาน แกยังไม่ตายเหรอ” อันเดอรี่ตะลึง

ทั้งๆ ที่ข่าวสารหลายแห่งต่างบอกว่ามู่กุยฝานหายไปนานแล้ว เขาไม่ได้อยู่กองหน้า ไม่ได้อยู่กองหลัง กระทั่งไม่ได้อยู่ในบ้านตระกูลมู่

คนที่หายตัวไปสิบกว่าปี จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้น

อันเดอรี่ถึงกับสงสัยว่าเขาเจอผีหรือเปล่า

เสียงต่ำๆ ของมู่กุยฝานส่งมาจากในโทรโข่งอย่างไม่ใส่ใจ

“หึ...ต่อให้แกตายฉันก็ไม่ตายหรอก”

คนอื่นอาจไม่กล้าระเบิดเพราะกังวลปัญหาระหว่างประเทศ

แต่มู่กุยฝานนั้นกล้า

อันเดอรี่มองเครื่องบินที่ค่อยๆ เข้าใกล้ และเห็นมือของมู่กุยฝานที่กำลังจะกดปุ่มบังคับ

เขาตกใจเป็นอย่างมาก เขาตะโกนโดยสัญชาตญาณ “มู่กุยฝาน แกกล้าปล่อยระเบิดเหรอ พวกเราก้าวเข้าประเทศแกโดยพลการก็จริง แต่พวกเราไม่ได้ลงมือ”

“แต่หากแกเริ่ม งั้นเรื่องจะไม่เหมือนเดิม...นั่นแปลว่าแกรุกรานพวกเรา”

มู่กุยฝานโมโหจนหัวเราะออกมา

โจรบุกเข้าบ้าน แต่มาโทษว่าเจ้าของบ้านใช้กำลัง สมกับเป็นคำพูดที่จะออกมาจากประเทศโจรจริงๆ

เขาหัวเราะเย็น “เข้ามาถึงหน้าประตูประเทศแล้วยังจะบอกว่าไม่ได้ลงมืออีก ฉันถือมีดบุกเข้าบ้านแก ขู่ให้แกส่งเงินทั้งหมดออกมา ก็ถือว่าไม่ได้ลงมือเหมือนกันนี่นา”

อันเดอรี่พูดอย่างรวบเร็ว “พวกเราขู่เอาเงินที่ไหน พวกเรา-พวกเราก็แค่ทัวร์รอบโลก แล้วมาถึงที่นี่พอดี...”

มู่กุยฝานไม่ฟังเขาพล่ามแม้แต่นิด เขาเอ่ย “อ๋อ แบบนั้นหรอกเหรอ งั้นพวกแกคงโชคไม่ดีนัก...”

“เราขนอาวุธผ่านที่นี่ และเครื่องบินเกิดบกพร่องโดยไม่ทราบสาเหตุ จนทำให้ระเบิดในเครื่องตกน่ะ...”

อันเดอรี่เบิกตาโพล่ง

เขาตะโกนโดยลังเล “หนีไป เร็วเข้า”

จูลี่ถือช้อนตักกินเค้กอย่างสง่าสูงส่ง

เธอไม่รู้ว่า uncle ของเธอคุยอะไรกับอีกฝ่ายกันแน่ ทำไม uncle ของเธอจึงได้กลัวขนาดนี้

“หนีสิ ยังจะกินอีก” อันเดอรี่สะบัดมือ เค้กของจูลี่ร่วงลงบนพื้น

อันเดรลรีบลากเธอไปในทันที

จูลี่ถูกพ่อของเธอกระชาก ในใจเธอไม่พอใจกับเรื่องที่เค้กของตนถูกปัดคว่ำ

แต่เพิ่งถึงดาดฟ้าเรือ เรือทั้งลำก็ถูกระเบิดดังบึ้มทันที

รอบด้านเต็มไปด้วยเสียงไซเรน เสียงตะโกน ไฟร้อนและควันโขมง ราวกับเป็นวันสิ้นโลก

จูลี่ตะลึงไปในทันที

อันเดอรี่ไม่มีเวลามาสนใจน้องชายและหลานสาวของตนเอง เขากระโดดไปบนเรือชูชีพอย่างทุลักทุเล และรีบหนีไปในทันที

อันเดรลตะโกนอย่างร้อนรน “พี่!”

จูลี่ยังไม่ทันตอบสนอง หูของเธออื้อ ในหัวขาวโพลนไปหมด

ทำไมถึง...

ประเทศจีนกล้าลงมือได้อย่างไรกัน พวกมันกล้าทิ้งระเบิดใส่พวกเธอโดยโจ่งแจ้งขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

จูลี่รู้สึกน่าอัศจรรย์มาก

ในวันนี้ คนของอันเดอรี่ถูกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขาร้อนรนจะตายอยู่แล้ว ทำไมพวกประเทศจีนยังพูดจาอ้อมค้อมกันอีก เขาไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์เลยแม้แต่นิด

ซุปเผ็ด แป้งทอด พระกระโดดข้ามกำแพงกัน สมิธจึงตัดสินใจทุ่มดูสักตั้ง เขาลุกพรวดขึ้นและเอ่ย “ทางเราต้องการยืนยันความปลอดภัยของประชาชนภายในประเทศ”

“พวกคุณกักผมไว้ที่นี่ เพื่อต้องการปกปิดความจริงของการตายคุณนายอันเดอรี่ และลอบสังหารแม่ทัพอันเดรลสินะ”

สีหน้าของฝ่ายประเทศจีนเต็มไปด้วยความสงสัย “จะเป็นไปได้ยังไงกัน คุณสมิธคิดมากเกินไปแล้ว”

สมิธเรียกร้องอย่างรุนแรงว่าต้องการไปทิ่เกาะหนีกวงเพื่อยืนยันว่าเหล่า ‘ประชาชน’ ของตนเองนั้นปลอดภัยจริงไหม

“อยู่แค่ใกล้ๆ นี้เอง ผมต้องการไปดูด้วยตนเอง”

ผู้รับผิดชอบของประเทศจีนนั้นไม่ได้พูดอะไร ยังไงการต่อสู้ก็จบลงแล้ว คิดจะไปก็ไปสิ

เมื่อสมิธมาถึงที่เกาะหนีกวง เขาก็อึ้งไปในทันที

เพราะบนผืนทะเลนั้นโล่งเตียน ไม่มีอะไรทั้งนั้น

ทั้งๆ ที่อันเดอรี่บอกไว้ว่าจะยึดเกาะหนีกวงนี่นา หรือพวกเขายังคงอยู่บนเกาะ

เมื่อมาถึงบนเกาะ เขาพบว่าสวนสนุกบนเกาะนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเจียวจาว เด็กๆ วิ่งไปวิ่งมา ผู้ใหญ่อาบแดดอยู่บนเปลนอน

“นี่มันยังไงกันแน่...ประชาชนประเทศผมล่ะ” สมิธตอบสนองอย่างรุนแรง “แกฆ่าพวกเขาไปหมดแล้วใช่ไหม”

มู่กุยฝานใส่เครื่องแบบทางการ เดินเข้ามาก้าวใหญ่ พร้อมกล่าวนิ่งๆ “ท่านทูต ประโยตนี้คุณจะพูดโดยผลุมผลามไม่ได้นะครับ”

ด้านหลังเขามีกลุ่มคนเดินตามมา ซึ่งพยุงอันเดรลและจูลี่เอาไว้

ทั้งคู่มีสภาพราวกับลูกหมาตกน้ำ ทั้งตัวเปียกปอนไปหมด

สมิธอึ้งไปอีกครั้ง นะ-นี่มันยังไงกันแน่

“อันเดอรี่ล่ะ” เขาเอ่ยถามโดยสัญชาตญาณ “ท่านแม่ทัพของเราไปไหน”