ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1602

“แม่ทัพของพวกคุณเหรอ” มู่กุยฝานมองสมิธเย็นๆ “เครื่องบินรบของพวดคุณบุกรุกเข้ามาในประเทศเราด้วยเหรอ”

สนิทสะอึก

อันเดอรี่มาในนามคุ้มครองทูต บัดนี้ เขาควรอยู่นอกเขตแดนทะเล

ย่อมไม่มีทางปรากฏตัวในเกาะหนีกวงแน่ ในเกาะหนีกวง...มีประชาชนของพวกเขาเพียงสามคน นั่นก็คือครอบครัวจูลี่

สายตาคมคายของมู่กุยฝานจ้องไปที่เขา

สนิทจึงได้แต่ตอบว่า “ผมหมายถึงครอบครัวของแม่ทัพอันเดอรี่ คุณอันเดรลต่างหาก...”

ตอนนี้สมิธเองก็รู้สึกโกรธมาก เพราะก่อนหน้านี้อันเดอรี่บอกกับเขาไว้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการใช้กำลัง เพื่องัดประตูของประเทศจีน

แต่ตอนนี้เขากลับหายตัวไป

“แกทำอะไรอยู่น่ะ ไปว่ายน้ำในทะเลมาหรือไง” สมิธเข้าใกล้อันเดรล และเอ่ยอย่างโมโห

อันเดรลสีหน้าซีดเผือด ท่าทีหดหู่เป็นอย่างมาก

จริงๆ แล้ว...เขาเองก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

ได้ยินการซักถามของสมิธ เขาตอบโดยสัญชาตญาณ “เดิมทีพวกเราอยู่บนเรือ จากนั้น-จากนั้นก็มีพายุฝน และมีลมพายุที่น่ากลัวมากๆ...”

จูลี่กำลังตัวสั่นระริก เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “น่ากลัวมาก ลมพายุน่ากลัวมากเลย หนูจะกลับบ้าน...”

สมิธรู้สึกโกรธเป็นที่สุด พวกเขาพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน อันเดอรี่ต้องมารับพวกเขาแล้วแน่ๆ แต่พวกเขาถูกคนประเทศจีนลงมือบางอย่างไป

ทำไมพวกโง่สองคนนี้ถึงไม่พูดความจริงกัน ต่อให้ความจริงจะไม่ใช่อันเดอรี่ถูกจับตัวไป ก็ควรพูดออกมาในทิศทางนี้

เขาหันไปและพบกับกล้องที่นักจดบันทึกกำลังยกอยู่

ทุกอย่างที่อัรเดอรี่พูดต่างถูกถ่ายเอาไว้หมดแล้ว

สมิธกัดฟัน “ลมพายุบ้าอะไร...เรือพวกแกล่ะ”

เขาพยายามชักนำ

อันเดรลตอบด้วยร่างสั่นคลอน “จมไปแล้ว...”

สมิธรีบซักถามต่อ “จมได้ยังไง”

อันเดรลและจูลี่ตอบพร้อมกัน “เพราะลมพายุ จู่ๆ ก็มีลมพายุที่รุนแรงมากๆ...”

เป็นเพราะพายุทั้งนั้น พวกเขาไม่ได้สู้กัน ทำไมท่านทูตต้องกระพริบตาตลอดด้วย

สมิธ “......”

ไอ้หมูโง่สองตัวนี้มัน

เขาจึงได้แต่พาพวกเขาจากไป หลังจากนั้นเขาก็ค้นทั้งเกาะ โดยเอาความตายของคุณนายอันเดรลมาอ้าง

แน่นอนว่าต้องไม่มีอะไรทั้งนั้นอยู่แล้ว แม้แต่เศษเหล็ก

แต่พวกเขาก็จะพูดโดยโจ่งแจ้งไม่ได้ว่ากองทหาร เรือรบและเครื่องบินรบของพวกเขาหายไปจากเกาะแห่งนี้

เพราะพวกเขาแอบเข้ามา โดยประกาศกับภายนอกว่าเคารพนโยบายของประเทศจีน และจะรออยู่หน้าเขตแดนประเทศ

พวกเขาได้แต่กลืนความอึดอัดลงไป และนี่มันขมยิ่งกว่ายาสมุนไพรซะอีก

ประเทศสหรัฐอเมริกาเจ็บใจเป็นอย่างมาก โอกาสที่ดีขนาดนี้พวกเขาไม่อยากปล่อยมันไป พวกเขาส่งทูตมาอีกหลายคนเพื่อเจรจา มีแม้กระทั่งผู้อาวุโสของตระกูลไฉ

ผู้อาวุโสพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ความปลอดภัยของเกาะหนีกวงนั้นไม่สมบูรณ์ ทำให้คุณนายอันเดรลผู้สูงส่งในตระกูลไฉต้องตาย”

“เรื่องนี้จะปล่อยไปแบบนี้ได้อย่างไร ไม่ได้เด็ดขาด อย่างไรประเทศจีนก็ต้องให้คำอธิบายกับพวกเรา”

“คิดจะพูดปัดส่งๆ น่ะ ไม่มีทางซะหรอก”

พวกเขาฉวยโอกาสขอคำอธิบายอย่างหน้าไม่อาย

ทำประชาชนในประเทศสหรัฐอเมริกาอับอายจนเงยหน้าไม่ขึ้นไปช่วงใหญ่

เว็บไซส์ใหญ่ทั่วโลก จอโฆษณาบนถนน ปรากฏร่างสง่าและเยือกเย็นของมู่กุยฝาน ราวกับเป็นเทพคุ้มครองประเทศจีน เขาพูดขึ้นนิ่งๆ

“พวกเราส่งเสริมความสันติ แต่ว่า หากเข้ามารุกรานพวกเรา หนำซ้ำยังใช้เหตุผลที่ต่ำทรามขนาดนี้ ทางประเทศจีนก็ไม่มีทางหวั่นเกรงแน่”

“ถ้าแน่จริงก็ลองดูได้เลย”

วินาทีนี้ เหล่าสมิธต่างรู้สึกเสียวสันหลัง...

**

ณ โขดหินริมชายหาด

อันเดอรี่และผีวิญญาณยืนอยู่ใต้โขดหิน ก้มหน้า...มองหัวของตน

ครั้งนี้ มู่กุยฝานบิดหัวของเขาลงมาจริงๆ...!

ไม่สิ ระเบิดทิ้งเลยต่างหาก

อันเดอรี่สั่นคลอนอย่างอดไม่ได้ แต่เขาก็คิดได้อย่างรวดเร็ว มู่กุยฝานเป็นลงมือก่อน ดีเลย ดีมาก

แม้ว่าเขาจะตายแล้ว แต่เขาช่วยประเทศแย่งชิงเหตุผลในการก่อสงครามมาได้

ตราบใดที่ได้สู้กัน ด้วยความสามารถทางอาวุธของประเทศเขา ต้องถ่วงจนประเทศจีนหมดกำลังได้แน่ๆ

ประเทศพวกเขาทำอะไรเป็นหลัก ค้าขายอาวุธไง

การทำสงครามไม่ทำให้พวกเขาแพ้ ในทางกลับกันพวกเขาหาเงินได้ด้วย แต่ประเทศจีนน่ะไม่แน่

ถึงเวลานั้น เขาจะถูกประเทศเขาสังสรรค์ ในฐานะแม่ทัพที่ผลงานยิ่งใหญ่ที่สุด พอๆ กับแม่ทัพกอบกู้ประเทศ...

อันเดอรี่กอดหัวของตนเองไว้ บินขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เขาดีใจมากเลย เขาจะรอดูว่ามู่กุยฝานตายยังไง ประเทศจีนล่มจมยังไง ฮ่าๆ