ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1603

อันเดอรี่กอดหัวของตนเองไว้ เขาดีใจจนแทบบินขึ้น

แต่แดดด้านนอกแรงเกิน จนเกือบจะเผาวิญญาณของเขาสลาย

เขารีบกลับไปหลบใต้โขดหินอีกครั้ง มองเหล่าผู้คนเจรจาที่เข้าไปในโรงแรมหนีกวงอย่างร้อนรน

พวกเขาเจรจาถึงหนึ่งวันเต็มๆ อันเดอรี่พรึมพรำกับตนเอง “เจรจาถึงหนึ่งวันเต็มๆ แล้วยังไม่ออกมาอีก ดูท่าประเทศจีนจะเจอปัญหาใหญ่แล้ว ฮ่าๆ”

เขาอยากดูสีหน้าจนปัญญาของมู่กุยฝานจนแทบอดใจไม่ไหวแล้ว

พอคิดแบบนี้ เขารู้สึกเขาตายได้คุ้มค่ามาก

ตกเย็น ดวงอาทิต์ถูกก้อนเมฆบดบัง

อันเดอรี่รีบบินกลับโรงแรมทันที แต่กลับเห็นสมิธกำลังขอโทษมู่กุยฝานอยู่

“ขอโทษครับๆ พวกเราเข้าใจผิดไปเอง”

“พวกเราไม่ได้มีแผนอื่นจริงๆ เพียงแต่ข้อมูลที่ได้รับมันผิดพลาด”

อันเดอรี่ตะลึงไปพักหนึ่ง เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมไม่ใช่ภาพทีคนประเทศจีนร้องไห้ขอโทษอย่างเศร้าโศกล่ะ แต่กลับเป็นคนฝ่ายเขาที่กำลังขอโทษอยู่

มู่กุยฝานเห็นอันเดอรี่เข้ามา เขาหรี่ตา ดวงตาเยือกเย็นจดจ้องไปที่อันเดอรี่อย่างเยือกเย็นแบบนี้

“แค่ขอโทษก็จบแล้วงั้นเหรอ” เขาพูดเสียงเย็น “ผู้รุกรานเขตแดน กำจัดให้หมด ต่อให้จะมีความคิดเพียงเล็กน้อย ก็ต้องคำนึงถึงผลและบทลงโทษที่ตามมา”

อันเดอรี่รู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็คิดได้ว่า เขาตายไปแล้วยังต้องกลัวอะไรอีก

หนำซ้ำยังตายอย่างสูญเปล่า เพราะช่วงชิงผลประโยชน์มาไม่ได้แม้แต่นิด สมิธนี่มันทำบ้าอะไรอยู่กันแน่

อันเดอรี่ที่โกรธเคืองทั้งอึดอัดื เขาตะครุบชึ้นไปจะกัดมู่กุยฝานให้ตาย

แต่มู่กุยฝานตบเขาใส่บนโต๊ะอย่างแรง

ในสายตาของสมิธและผู้อาวุโสคือ มู่กุยฝานเกรี้ยวกราดแล้ว

มู่กุยฝานสู้จนได้ฉายาเทพแห่งสงครามมาด้วยตัวเขาเอง สมิธเองก็รู้สึกกลัวมาก เขาไม่กลัวว่าประเทศจทำสงครามกัน แต่เขากลัวว่ามู่กุยฝานจะยกปืนขึ้นมายิงเขาในวินาทีถัดมา

สิ่งนี้ทำให้เขากลัวอย่างอดไม่ได้ แม่ทัพที่เก่งกาจยังอันเดอรี่ยังตายอย่างไร้ร่องรอย เครื่องบินและเรือรบมากมายที่หาไม่เจอแม้แต่ซาก

พวกเขาย่อมกลัวว่าตนจะตายไปอย่างไร้วี่แววที่นี่

สุดท้ายประเทศสหรัฐอเมริกาฉวยโอกาศประเทศจีนไม่ได้ หนำซ้ำยังต้องขอโทษและชดใช้ และยอมบางอย่างในด้านการค้าให้กับประเทศจีน

ตระกูลไฉดึงตัวเองออกมาจากในเรื่องนี้อย่างหมดจด โดยบอกว่าตนเองนั้นเป็นแค่นักธุรกิจที่ไม่ยุ่งเรื่องการเมือง...

แต่ภายใต้สายตาเยือกเย็นของมู่กุยฝาน สุดท้ายก็ยอมยกโปรเจ็คใหญ่ๆ หลายโปรเจ็คให้กับซูซื่อกรุ๊ป

อันเดรลยึดซูซื่อกรุ๊ปมาไม่ได้ หนำซ้ำยังต้องให้ของซูซื่อกรุ๊ปอีก

พวกเขากลับไป ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ พอกลับประเทศก็ถูกประชาชนในประเทศตนเองด่าอีก

ประชาชนรู้เรื่องสกปรกของพวกเขา จึงประท้วงอย่างโกรธเคือง ให้พวกเขาถอนตัว

ทีนี้ล่ะประเทศสหรัฐอเมริกาก็วุ่นเป็นโจ๊กเลย

ไม่ได้กำไลหนำซ้ำยังขาดทุนอีก ประเทศสหรัฐอเมริกาเสียใจเป็นที่สุด

อีกอย่างพวกเขาพบว่า ประเทศจีนนั้นมีความลับเยอะมาก

ไพ่ราชาอย่างมู่กุยฝาน พวกเขาซ่อนไว้ดีขนาดนี้เชียว

“พวกเมืองนอก ริอาจมาเล่นแผนใส่ประเทศยิ่งใหญ่ของเรางั้นเหรอ”

พลังข่มเหงของจักรพรรดิแฝงไอสังหาร บดขยี้ไปบนร่างของอันเดอรี่ ตามด้วยเสียงแกร๊ก เข่าของเขาแหลก เขาคุกเข่าลงพื้นทันที

มู่กุยฝานปรายตามองเขาอย่างสูงส่งและเยือกเย็น “เทพตะวันออกอย่างพวกเราไม่ยุ่งเกี่ยวกับผีตะวันตก แต่ยินดีด้วย แกเป็นข้อยกเว้น”

อันเดอรี่กลัวจนวิญญาณแทบสลาย เขาคุกเข่าอยู่ใต้เท้ามู่กุยฝาน เงยหน้าอย่างยากลำบาก แต่ก็เห็นเพียงแค่ปลายรองเท้าของเขา

บัดนี้เขาเพิ่งตระหนักได้ว่า ความแตกต่างระหว่างเขาและมู่กุยฝานมันมีมากขนาดไหน

ตอนมีชีวิตเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมู่กุยฝาน หลังตายก็ยิ่งไม่ใช่เลย

เขาตระหนักได้อย่างชัดเจน เมื่อเขาอยู่ต่อหน้ามู่กุยฝาน เขาเป็นเพียงแค่แมลงตัวเล็กๆ

ไอบนตัวมู่กุยฝานนั้นทำเขาหวาดหวั่น

อันเดอรี่อ้อนว้อนอย่างผวา เขาตระหนักได้แล้ว ความตายนั้นไม่น่ากลัว วิญญาณสลายต่างหากที่น่ากลัวกว่า

แต่มู่กุยฝานไม่ให้โอกาสพูดกับเขา เขาเพียงแค่ขยับนิ้วมือ อันเดอรี่ก็วิญญาณสลายภายใต้เสียงกรีดร้องและคร่ำครวญ

วินาทีก่อนที่เขาจะหายไป เขารู้สึกเสียใจแต่เขาร้องไห้ไม่ทันแล้ว

ทำไมเขาต้องไปหาเรื่องมู่กุยฝานด้วย...ทำไมเขาต้องมาหาเรื่องตระกูลปีศาจนี่...

เขาเสียใจ ให้เขามีชีวิตใหม่อีกครั้งได้ไหม

เพิ่งจัดการเรื่องของอันเดอรี่เสร็จ ประตูก็ถูกผลักออก

จู่ลี่นั่นเองที่มาปรากฏตัวหน้าพวกเขา

สีหน้าของเธอตอนนี้ย่ำแย่มาก เธอกัดปากมองไปทางซูเหอเหวิน พร้อมเอ่ย “ซูเหอเหวิน ออกมาหน่อยสิ”