ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 161

ซูเหอเวิ่นตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบสับฝีเท้าวิ่งหนีอย่างรวดเร็วพร้อมกับร้องตะโกนว่า “ฮือๆ น้องสาว...ช่วยด้วย น้องสาวช่วยด้วย！”

เขาวิ่งผ่านตัว‘ผู้คน’เหล่านั้น พวกผีสางต่างพากันส่งเสียงครวญครางออกมาจากปากดั่งศพที่เดินเตร่ไปมาในยุคโลกาวินาศ

ซูเหอเวิ่นวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ถึงแม้ห้องนอนของซู่เป่าจะอยู่ใกล้แค่ด้านหน้าสายตาแต่เขากลับวิ่งไปไม่ถึงสักที

เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย คนที่ออกมาดูคนแรกก็คือมู่กุยฝาน จากนั้นก็ตามมาด้วยซูอีเฉิน

เมื่อมองออกไปก็เห็นระเบียงที่งเปล่าเปลี่ยวกับซูเหอเวิ่นที่กำลังร้องตะโกน พร้อมกับวิ่งวนไปมาบนระเบียงนั้นอย่างพิลึกชอบกล เหมือนไม่สามารถหลุดพ้นจากระยะทางช่วงนั้นไปได้เลย

มู่กุยฝานเพ่งดูเท้าของซูเหอเวิ่นจากนั้นก็พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ถูกผีเล่นงานแล้ว？”

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว “อาจจะเป็นไปได้”

ทั้งสองมองสบตากัน คนแรกที่พวกเขานึกขึ้นมาได้ก็คือซู่เป่า

แต่ว่า...

แม่หนูน้อยตอนนี้กำลังหลับสบายอยู่เลย

ก่อนที่ฟ้าจะสว่างยังเหลือเวลาอีกตั้งสามสี่ชั่วโมง ให้ซูเหอเวิ่นวิ่งต่ออีกสามสี่ชั่วโมงคงจะไหวอยู่ใช่ไหม？

（ซูเหอเวิ่น：พ่อ ฟังคำขอบคุณของผมด้วยนะ！……）

ในเวลานั้น ซูอิ๋งเอ่อร์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นและเปิดประตูออกไปดู ก็มองเห็นซูเหอเวิ่นกำลังร้องไห้เสียงดังและวิ่งหมุนวนอยู่แต่ที่เดิม จนเขาเองก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ

“ซูเหอเวิ่น แกทำอะไร？”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดตะโกนอย่างเสียงดัง

ซูเหอเวิ่นถึงกับตกใจจนตัวสั่นระริก

ทันใดนั้น ซูเหอเวิ่นก็ส่งสายตาจ้องมองมาพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

แล้วน้ำลายก็ไหลย้อยออกมาจากปากคล้ายกับเด็กสติปัญหาไม่สมประกอบ

“เฮ้……เฮ้ๆ！”

“อาปาอาปาอาปา！”

ซูอีเฉิน “……”

เขาหันมามองซูอิ๋งเอ่อร์แวบหนึ่ง ไม่กลัวคู่แข่งขั้นเทพและแต่กลัวเพื่อนร่วมทีมสมองหมู

ซูอิ๋งเอ่อร์ “！！”

อ้าวเฮ้ย...เขาได้ทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรทำไปหรือเปล่า？

หรือว่าซูเหอเวิ่นจะกำลังละเมออยู่？

คนโบราณกล่าวไว้ว่า ยามคนละเมออย่าไปทัก…แย่แล้ว เขาก่อเรื่องขึ้นแล้ว？？

ซูอิ๋งเอ่อร์ไม่กล้าส่งเสียงดัง

มู่กุยฝานพูดอย่างเสียงเบาว่า “ฉันจะไปเรียกซู่เป่า”

ซูอีเฉินพยักหน้า จากนั้นก็เห็นซูเหอเวิ่นยกมือขึ้นและเดินพุ่งเข้ามา น้ำมูกน้ำตาต่างก็ไหลลงมาพร้อมกัน “อาปาอาปา！”

ซูอีเฉิน “……”

ลูกชายซื่อบื้อคนนี้...มีความรู้สึกขยะแขยงอยู่บ้างเล็กน้อย

เขาจับที่ไหล่ของซูอีเฉิน รู้สึกบรรยากาศรอบตัวเริ่มหนาวเย็นขึ้นมา

ซู่เป่าโดนมู่กุยฝานอุ้มออกมา เธอขยี้ตาอย่างสะลึมสะลือและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย

“พ่อคะ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ？”

ซูเหอเวิ่นหันไปมองซู่เป่าทันที “อาปาอาปา！”

ฮือๆๆ！

น้องสาวมีวิธีช่วยพี่บ้างไหม！

เมื่อซูเหอเวิ่นหมุนคอไปมา ก็เห็นผีผู้หญิงชุดแดงเกาะกินอยู่ที่ลำคอของเขา

อีกนิดเดียวก็จะกัดกินถึงขี้เลื่อยแล้ว...เฮ้ยไม่ใช่ ถึงสมองแล้ว！

“อาปาอาปาอาปาอาปา！” ซูเหอเวิ่นยิ่งร้อนใจมากกว่าเดิม

ซู่เป่าพูดอย่างสงสัยว่า “เอ๊ะ ทำไมมีผีเข้ามาด้วยล่ะ？”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “เพราะ？”

มีลมพัดผ่านไปหนึ่งระลอก...

บริเวณรอบๆนั้นอากาศก็หนาวเย็นขึ้นมา แม้แต่ “อ่างเหล็ก” ที่วางอยู่หน้าประตูห้องของซูเหอเวิ่นก็ขยับหมุนไปมาอย่างบ้าคลั่ง

ถ้าอธิบายตามแนวคิดของซูเหอเวิ่น ก็คือสนามแม่เหล็กเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง

ซูอิ๋งเอ่อร์ตัดสินใจถอยหลังไปหนึ่งก้าว

และในเวลานี้ ข้างตัวเขามีเสียงร้องโหยหวนหนึ่งดังมา “เจ้า~หนุ่ม~เอ๋ย~แก~เหยียบ~โดน~เท้า~ฉัน~แล้ว~”

ซูอิ๋งเอ่อร์หันหน้ากลับมา ก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งสวมเสื้อห่อศพกำลังจ้องมองเขาอยู่

“เฮ้ย！”

เขาตกใจกลัวจนวิ่งไปข้างหน้า แล้วบังเอิญเจอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าเขาพร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง “ลุงคะ มาเล่นซ่อนแอบด้วยกันไหม！”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “……”

จากที่มีหญิงชรากับเด็กผู้หญิงปรากฎตัวขึ้นมา สักพักในระเบียงทางเดินก็ค่อยๆมี “ผู้คน” ออกมายิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น ด้วยสีหน้าเฉยเมยแววตาเซื่องซึมไม่มีประกาย

มีเด็กทารกคนหนึ่งนั่งเล่นอยู่บนพื้นอย่างดีใจ บนลำตัวมีสายรกเส้นยาวๆติดอยู่...ใกล้ๆกันมีผีผู้หญิงท้องโบ๋อยู่ด้วย

ซูอิ๋งเอ่อร์ “！！”

เขาทำตาเหล่และบอกกับตัวเองว่า มองไม่เห็น ฉันมองไม่เห็น...

ฮือๆ เขาถอนคำพูดที่ได้พูดไปเมื่อคืนนี้กลับมา

เขาไม่อยากเห็นผีอีกต่อไปแล้ว！！

และในเวลานั้น มีเงาของคนๆหนึ่งที่คุ้นตาเดินผ่านเข้ามาขวางอยู่ด้านหน้าซูอิ๋งเอ่อร์

ซูจิ่นอวี้ขมวดคิ้วขึ้น และจ้องเขม็งตาไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้น “ไปเล่นที่อื่นซะ！”

ซูอิ๋งเอ่อร์อึ้งไปสักพัก เพื่อเห็นคนที่ขวางอยู่ด้านหน้าคือซูจิ่นอวี้

นี่คือน้องสาวของเขา เป็นน้องสาวที่เขาทะนุถนอมมายี่สิบกว่าปี...

ทีแรกคิดว่าคงจะไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่ขวางอยู่ด้านหน้าเพื่อปกป้องเขาจะกลายเป็นเธอได้ เหมือนดั่งเมื่อก่อนที่เขาคอยปกป้องเธอไว้

ซูอิ๋งเอ่อร์รอบตาแดงก่ำ “อวี้เอ๋อร์…”

เขา เขาจึงถอนคำพูดที่พูดไปเมื่อสักครู่นี้！

เจอผีก็ดีเหมือนกัน！

ผีที่เขาหวาดกลัวเหล่านี้ ไม่ใช่ว่าใครอยากเห็นก็จะสามารถมองเห็นได้ง่ายๆ...

เด็กผู้หญิงถูกซูจิ่นอวี้เขม็งตามองจนถอยออกไปห่างๆ

ซูอิ๋งเอ่อร์น้ำตาคลอเบ้า “อวี้เอ๋อร์ของพี่ชายห้าเก่งมาก สามารถปกป้องพี่ชายห้าได้แล้ว！”

ซูจิ่นอวี้จึงพูดตอบว่า เอ่อคือว่า...พี่ใหญ่ พี่พูดเกินความจริงไปแล้ว...