ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 161

ซูเหอเวิ่นตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบสับฝีเท้าวิ่งหนีอย่างรวดเร็วพร้อมกับร้องตะโกนว่า “ฮือๆ น้องสาว...ช่วยด้วย น้องสาวช่วยด้วย！”

เขาวิ่งผ่านตัว‘ผู้คน’เหล่านั้น พวกผีสางต่างพากันส่งเสียงครวญครางออกมาจากปากดั่งศพที่เดินเตร่ไปมาในยุคโลกาวินาศ

ซูเหอเวิ่นวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ถึงแม้ห้องนอนของซู่เป่าจะอยู่ใกล้แค่ด้านหน้าสายตาแต่เขากลับวิ่งไปไม่ถึงสักที

เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย คนที่ออกมาดูคนแรกก็คือมู่กุยฝาน จากนั้นก็ตามมาด้วยซูอีเฉิน

เมื่อมองออกไปก็เห็นระเบียงที่งเปล่าเปลี่ยวกับซูเหอเวิ่นที่กำลังร้องตะโกน พร้อมกับวิ่งวนไปมาบนระเบียงนั้นอย่างพิลึกชอบกล เหมือนไม่สามารถหลุดพ้นจากระยะทางช่วงนั้นไปได้เลย

มู่กุยฝานเพ่งดูเท้าของซูเหอเวิ่นจากนั้นก็พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ถูกผีเล่นงานแล้ว？”

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว “อาจจะเป็นไปได้”

ทั้งสองมองสบตากัน คนแรกที่พวกเขานึกขึ้นมาได้ก็คือซู่เป่า

แต่ว่า...

แม่หนูน้อยตอนนี้กำลังหลับสบายอยู่เลย

ก่อนที่ฟ้าจะสว่างยังเหลือเวลาอีกตั้งสามสี่ชั่วโมง ให้ซูเหอเวิ่นวิ่งต่ออีกสามสี่ชั่วโมงคงจะไหวอยู่ใช่ไหม？

（ซูเหอเวิ่น：พ่อ ฟังคำขอบคุณของผมด้วยนะ！……）

ในเวลานั้น ซูอิ๋งเอ่อร์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นและเปิดประตูออกไปดู ก็มองเห็นซูเหอเวิ่นกำลังร้องไห้เสียงดังและวิ่งหมุนวนอยู่แต่ที่เดิม จนเขาเองก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ

“ซูเหอเวิ่น แกทำอะไร？”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดตะโกนอย่างเสียงดัง

ซูเหอเวิ่นถึงกับตกใจจนตัวสั่นระริก

ทันใดนั้น ซูเหอเวิ่นก็ส่งสายตาจ้องมองมาพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

แล้วน้ำลายก็ไหลย้อยออกมาจากปากคล้ายกับเด็กสติปัญหาไม่สมประกอบ

“เฮ้……เฮ้ๆ！”

“อาปาอาปาอาปา！”

ซูอีเฉิน “……”

เขาหันมามองซูอิ๋งเอ่อร์แวบหนึ่ง ไม่กลัวคู่แข่งขั้นเทพและแต่กลัวเพื่อนร่วมทีมสมองหมู

ซูอิ๋งเอ่อร์ “！！”

อ้าวเฮ้ย...เขาได้ทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรทำไปหรือเปล่า？

หรือว่าซูเหอเวิ่นจะกำลังละเมออยู่？

คนโบราณกล่าวไว้ว่า ยามคนละเมออย่าไปทัก…แย่แล้ว เขาก่อเรื่องขึ้นแล้ว？？

ซูอิ๋งเอ่อร์ไม่กล้าส่งเสียงดัง

มู่กุยฝานพูดอย่างเสียงเบาว่า “ฉันจะไปเรียกซู่เป่า”

ซูอีเฉินพยักหน้า จากนั้นก็เห็นซูเหอเวิ่นยกมือขึ้นและเดินพุ่งเข้ามา น้ำมูกน้ำตาต่างก็ไหลลงมาพร้อมกัน “อาปาอาปา！”

ซูอีเฉิน “……”

ลูกชายซื่อบื้อคนนี้...มีความรู้สึกขยะแขยงอยู่บ้างเล็กน้อย

เขาจับที่ไหล่ของซูอีเฉิน รู้สึกบรรยากาศรอบตัวเริ่มหนาวเย็นขึ้นมา

ซู่เป่าโดนมู่กุยฝานอุ้มออกมา เธอขยี้ตาอย่างสะลึมสะลือและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย

“พ่อคะ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ？”