ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 162

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้น ซูอิ๋งเอ่อร์เห็นผีด้วยเหรอ？

ส่วนเขากับมู่กุยฝานกลับมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง

มู่กุยฝานมองดูสักพัก ก็เดินพุ่งไปที่ห้องนอนของซูเหอเวิ่นเพื่อจะเอากล้องถ่ายรูปมา

ไม่คิดว่าการประดิษฐ์ของเด็กคนนี้จะใช้ได้ผล

อีกด้านหนึ่ง

ซู่เป่ากำลังจับขาของผีผู้หญิงชุดแดง เพื่อดึงเธอออกมาจากตัวของซูเหอเวิ่น

ผีผู้หญิงร้ายชุดแดงส่งเสียงด่าอย่างโกรธแค้น เธอเป็นผีตายโหงและสัมผัสได้ถึงความพิเศษในตัวซูเหอเวิ่น ซึ่งมีแรงดึงดูดอ่อนๆ

ถ้าหากว่าสามารถสิงอยู่ในร่างของซูเหอเวิ่น เธอก็จะมีอิทธิฤทธิ์มากยิ่งขึ้น…

เมื่อถึงเวลานั้น เธอก็สามารถจะไปแก้แค้นกับคนที่ทำร้ายเธอเอาไว้！

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะมีเด็กตัวกะเปี๊ยกมาขัดขวางไว้！

“ปล่อยฉันนะ... ！” เธอร้องเสียงแหลม “ฉันจะกัดกินเธอ！”

ผีผู้หญิงร้ายชุดแดงพุ่งมาที่ตัวซู่เป่า ซูอิ๋งเอ่อร์ตกใจจนร้องเสียงดังว่า “ซู่เป่าระวัง！”

ซูจิ่นอวี้พุ่งเข้าไปอย่างไม่ได้วางแผนอะไร

ซู่เป่าปล่อยมือออกทันที แล้วผีผู้หญิงร้ายชุดแดงก็ร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน เพราะโดนพลังแสงของเชือกแดงสะท้อนกลับไป

ซูอิ๋งเอ่อร์จ้องมองเชือกแดงที่พันอยู่ในข้อมือของซู่เป่าอย่างประหลาดใจ

ปกติเชือกแดงที่ดูเหมือนเป็นของธรรมดา แต่กลับมีอนุภาพร้ายกาจถึงเพียงนี้？

ที่ระเบียงทางเดินดูวุ่นวายอย่างมาก ยิ่งอยู่ยิ่งมีผีสางมากมายปรากฎตัวออกมา มีเด็กผู้หญิงที่หัวเราะคิกคักและวิ่งซนไปมาอย่างน่ารำคาญ และหญิงชราสวมชุดห่อศพที่พูดจาเซ้าซี้อยู่ข้างกายซูอิ๋งเอ่อร์ เพื่อขอร้องให้เขาหาร่างกายให้เธอ

และยังมีผีเด็กทารกที่คืบคลานไปมาอย่างมีความสุข รวมถึงแม่ที่คลอดบุตรยากก็บ่นพึมพำอย่างเสียอกเสียใจว่าเธอยังไม่อยากตาย อย่างน้อยควรจะให้เวลาเธออีกนิดเพื่อให้เด็กคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัยก่อน...

รวมๆแล้วมีผีสางประมาณสามสิบกว่าชนิด！

ซูอิ๋งเอ่อร์และซูเหอเวิ่นต่างทำหน้าตาตกใจออกมาเหมือนกัน

อยู่ในช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุดนี้ ก็มีแสงหนึ่งที่ขาวเจิดจ้าสะดุดตาส่องผ่านมา เหล่าผีสางเหมือนเห็นอะไรที่น่าหวาดกลัวอย่างมาก ต่างพากันวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง

เสื้อของจี้ฉางพริ้วไหวไปมาเหมือนถูกลมพัด และมือข้างหนึ่งของเขาก็จับอยู่ที่คอของผีผู้หญิงร้ายชุดแดง จนได้ยินแต่เสียงหัวเราะเยาะ

ผีตายโหงนี้ส่งเสียงกรีดร้องจนกลายเป็นไอพิฆาต จากนั้นก็ลอยเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณที่อยู่ในมือซู่เป่า

ชุดคลุมที่พริ้วไหวของจี้ฉาง เพียงแค่สะบัดแขนเสื้อไปหนึ่งที เหล่าผีสางก็ส่งเสียงโอดครวญจนค่อยๆกลายเป็นไอพิฆาต และทยอยกันลงสู่น้ำเต้าวิญญาณ！

ในระหว่างที่พวกผีสางกลายเป็นไอพิฆาต ก็เกิดแผ่นทองคำลอยขึ้นมาประมาณเจ็ดแปดชิ้น เปล่งแสงวิบวับคล้ายหิ่งห้อยบินว่อนอยู่ในระเบียงทางเดินนั้น

ซู่เป่ามองอย่างตาโตด้วยความสงสัย “นั่นเป็นแผ่นวิญญาณของคุณแม่！”

ที่แท้ วิธีของจี้ฉางก็ใช้ได้ผลดีเหมือนกัน

ซู่เป่าวิ่งเข้าไปอย่างรีบร้อน และเอื้อมมือจับแผ่นทองคำที่อยู่ใกล้สุด จากนั้นก็วางลงไปที่ร่างของซูจิ่นอวี้

ส่วนแผ่นทองคำชิ้นอื่นๆที่ส่องแสงริบหรี่ ก็ได้ค่อยๆลอยไปหาซูจิ่นอวี้รวบรวมอยู่ด้วยกัน...

ที่ระเบียงทางเดิน ยังเหลือผีสางอีกไม่กี่ตัว ต่างพากันคุกเข่าอ้อนวอนด้วยความกลัว และร้องตะโกนว่า‘อย่าฆ่าฉันเลย’‘อย่าฆ่าลูกของฉัน’…

จี้ฉางวางมือลง และมองพวกเขาด้วยสายตาเยือกเย็น

ซูอิ๋งเอ่อร์ น่าเกลียด เขาเดินชนเข้าแล้ว...

แววตาของซูเหอเวิ่นเปล่งประกายเหมือนดวงดาว อาจารย์ของซู่เป่าหล่อจริงๆ！！！

เขาก็อยากจะกลายเป็นเทพปราบผีที่หน้าตาหล่อเหลาแบบนี้！

ซู่เป่าดีใจอย่างสุดขีด ที่อาจารย์ช่วยตามหาแผ่นวิญญาณทั้งแปดชิ้นของคุณแม่จนเจอ！

“อาจารย์เก่งมาก！อาจารย์เจ๋งเจ๋งเจ๋ง！”

ดูซิ เจ้าเด็กน้อยคนนี้พูดคำศัพท์แปลกๆอีกแล้ว——แหล่งรวมคำศัพท์คุณภาพ

ซูอีเฉิน “……”

มู่กุยฝาน “……”

จี้ฉางสะบัดแขนเสื้อคลุมตัวใหญ่นั้น แล้วเอามือไขว้หลังอยู่ต่อหน้าผีสางไม่กี่ตัว

เด็กผู้หญิงกลัวจนหลบเข้าไปในท้องของผู้หญิงท้องโบ๋ ผีทารกตัวนั้นก็เข้าไปอยู่ในท้องของผีผู้หญิงตั้งครรภ์

ส่วนผีอีกสองตัวได้แต่สั่นระริก

แล้วผีผู้หญิงก็อุ้มผีเด็กสองตัวนั้นจากนั้นก็มีเสียงร้องไห้อย่างหนวกหู“อย่า...อย่าจับฉัน ฉันเป็นแค่เด็กที่น่าสงสารเท่านั้น ไม่มีเจตนาจะอาศัยอยู่กับพวกมนุษย์... ”

หญิงชราสวมชุดห่อศพก็ก้มหน้าลงพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ“ฉันยังมีคำพูดที่อยากจะบอกกับลูกชาย...ขอให้ฉันได้พูดก่อนจากไป....ขอร้องล่ะ...”