ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 163

จี้ฉางขมวดคิ้วขึ้น “โลกมนุษย์มีกฎโลกใต้พิภพก็มีกฎเช่นกัน พวกเจ้าไม่ยอมลงไปอยู่ในปรโลกตามเวลาที่ควรจะไป แล้วมาเป็นภูตผีวิญญาณเร่ร่อนแบบนี้ ตามหลักแล้วก็สมควรกำจัดให้สิ้นซาก”

หลังจากคนตาย ก็จะถูกยมทูตชุดขาวดำรับตัวไป จากนั้นก็จะผ่านศาลเจ้าที่ตรวจสอบ‘บัญชี’เมื่อทุกอย่างถูกต้องก็จะพาไปที่น้ำพุเหลือง

เมื่อมาถึงเส้นทางแห่งน้ำพุเหลือง ก็จะมียมทูตหน้าวัวและม้าพาไปขึ้นศาลยมโลก เมื่อพิพากษาเสร็จแล้วก็จะต้องใช้ชีวิตเป็นวิญญาณตามอายุขัย จนมาถึงที่สะพานไน่เหอและหลังจากที่ได้ดื่มน้ำแกงยายเมิ่งแล้วจึงจะได้ไปเกิดใหม่

หรืออาจจะถูกจับไปพบพญายมเหยียนหลัวหวาง เมื่อตัดสินเสร็จแล้วก็จะส่งไปรับโทษในนรก...

ส่วนวิญญาณที่ไม่ยอมไปหรือไม่มีบัญชีและหลงเหลืออยู่บนโลกมนุษญ์ สุดท้ายก็ต้องสลายสูญสิ้นไปเหมือนกัน

สรุปแล้วทุกอย่างก็มีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวด

ส่วนผีที่ไม่ปฏิบัติตามกฎและยังลอยนวลอยู่ในโลกมนุษย์ เมื่อพบเห็นก็สามารถกำจัดทิ้งได้

ผีผู้หญิงเอาหัวโขกพื้นอย่างต่อเนื่อง “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว...แต่ลูกทั้งสองของฉันตายอย่างน่าเวทนาเหลือเกิน ฉันแค่อยากจะหาบุญกุศลให้กับลูกบ้าง หวังว่าชาติหน้าพวกเขาจะได้เกิดอยู่ในครรภ์มารดาที่ดี…”

ซู่เป่าถามอย่างสงสัยว่า“พวกเธอตายได้ยังไง？และเมื่อกี้นี้คุณย่าจะพูดอะไรนะ？”

ผีผู้หญิงร้องไห้ก่อนจะพูดออกมา

“หนึ่งปีที่แล้ว ตอนฉันตั้งครรภ์ลูกคนที่สองอยู่ และจูงมือลูกกำลังจะเดิยข้ามถนน... ”

เพราะว่าเส้นทางไฟจราจรอยู่ไกลมากจึงรู้สึกขี้เกียจขึ้นมา เมื่อเห็นว่ามีคนเดินข้ามสวนเกาะกลางถนน เธอจึงพาลูกคนโตก็คือเด็กผู้หญิงคนนี้ เดินข้ามสวนเกาะกลางถนนไป...

“เวลานั้นยังไม่มีรถผ่านมาสักคัน แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงแสบหูมาจากที่ไกลๆ ขณะที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัวอะไรเลยก็กระเด็นออกไปไกลแล้ว”

ลูกสาวของเธอก็ต้องมาเคราะห์ร้ายไปด้วย และท้องก็ถูกทับแตกจนแบนราบ จึงต้องสูญเสียลูกในท้องไปด้วย

ผีผู้หญิงพูดด้วยเสียงร้องไห้ว่า“เพราะความผิดของฉันคนเดียว ทุกอย่างเกิดจากความผิดของฉัน... ”

“ถ้าหากว่าฉันไม่ขี้เกียจ และพาลูกๆไปข้ามถนนที่ไฟจราจร ก็คงไม่เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นมาได้... ”

“ถึงฉันจะตายก็ไม่มีอะไรให้เสียดาย แต่ว่าลูกๆของฉัน เธออายุเพียงแค่เจ็ดขวบ เพิ่งจะเข้าเรียนชั้นประถมศึกษา และยังมีอนาคตที่สดใสรอเธออยู่... ”

“ยังมีลูกในท้องของฉันอีกคน ที่ยังไม่ทันได้คลอดออกมาเพื่อลืมตาดูโลกเสียก่อน... ”

ผีผู้หญิงหลั่งน้ำตาอย่างโศกเศร้า

จี้ฉางเห็นความตายมาจนชินตา และพูดอย่างเย็นชาว่า “ทุกคนต่างมีชะตากรรมของตัวเอง ซึ่งเกิดจากที่เจ้าไม่เคารพกฎจราจรก่อน และถึงแม้จะเสียชีวิตไปแล้วก็ไม่ควรจะดึงลูกสองคนนี้ให้อยู่ต่อไป”

ผีผู้หญิงพูดอธิบายว่า “ฉันไม่ได้จะยื้อเด็กสองคนนี้ไว้ แต่แค่อยากจะหาบุญกุศลให้กับลูกบ้าง…”

จี้ฉางยิ้มอย่างเยือกเย็นว่า “หาบุญหากุศล แล้วทำไมไม่ลงไปที่ยมโลก？ที่นั่นก็หาได้เหมือนกัน”

ผีผู้หญิงไม่รู้จะตอบกลับยังไง ได้แต่ร้องไห้อยู่เงียบๆ

ไปยมโลก...ที่นั่นมีผีที่แย่งชิงบุญกุศลมากมายอย่างลำบากตรากตรำ...

เธอเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมกับพูดจาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “ตรงหน้านี้ก็มีแล้ว ขอร้องทุกคนเถอะนะ ฉันต้องการแค่เศษเล็กๆสองชิ้นเท่านั้น…”

เธอหันไปมองซูจิ่นอวี้ “ได้โปรดเถอะ คุณมีบุญกุศลตั้งมากมาย ฉันไม่มีก็ได้ แต่ลูกของฉันที่ยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ขอแบ่งให้พวกเขาสักนิดหน่อยได้ไหม…”

สีหน้าที่เฉยชาของจี้ฉาง ซึ่งได้มองออกตั้งแต่แรกแล้ว จึงพูดเปิดโปงด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าทำทุกอย่างเพื่อลูกจริงๆหรือ？”

“เจ้าคิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวทั้งนั้น เพราะว่าเจ้าเป็นต้นเหตุทำให้เด็กสองคนนี้ต้องเสียชีวิต จึงรู้สึกผิดและเสียใจ...เลยอยากจะ‘ชดเชย’ให้กับเด็กสองคนนี้ เพื่อว่าเจ้าจะได้ไม่ต้องโทษตัวเองอีก แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ป่านนี้เด็กสองคนนี้ก็คงจะได้ไปผุดไปเกิดใหม่ตั้งนานแล้ว”

สีหน้าที่ขาวเผือดของผีผู้หญิงก็ยิ่งซีดมากขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง “ไม่ ไม่ใช่อย่างนี้ ลูกของฉันน่าสงสารเหลือเกิน ฉันแค่อยากจะให้พวกเขาได้เกิดใหม่ในครอบครัวที่ดี... ”