ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 164

ผีสาวยิ่งพูดยิ่งอารมณ์ขึ้น “พวกเราประสบเคราะห์ร้ายโดยไม่คาดคิดมาก่อน แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเราทั้งหมดเลยซะทีเดียว พวกเราโดนลากเข้าไปเกี่ยวด้วย”

“ผีตายโหงชุดแดงตนนั้น เธอเป็นคนขับรถชนพวกเรา”

“บนถนนจ้วงจิ่นมีรถวิ่งไม่มาก เพราะผีสาวตนนั้นพาลโกรธคนอื่นก็เลยพลอยทำให้พวกเราเดือนร้อนไปด้วย...”

ถนนจ้วงจิ่นเหรอ

หนึ่งปีก่อนที่ถนนจ้วงจิ่น...

ซูอิ๋งเอ่อร์พลันนึกขึ้นได้ “มีอุบัติเหตุทางรถยนต์บนถนนจ้วงจิ่นเมื่อปีที่แล้วจริงๆ ตอนนั้นไซต์งานก่อสร้างของพวกเราก็อยู่แถวๆ นั้น”

“มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังขับรถบนถนนด้วยความเร็วค่อนข้างต่ำ ตอนเธอขับผ่านถนนที่มีเลนเดียว ผู้ชายที่ขับรถตามหลังมารู้สึกหงุดหงิดและอยากจะแซง”

“แต่ผู้หญิงไม่ยอมให้ผู้ชายขับแซง ผู้ชายก็เลยโมโหขึ้นมา ตอนขับรถมาถึงถนนจ้วงจิ่นผู้ชายตั้งใจขับรถปาดหน้าผู้หญิงหลายครั้ง”

ผู้หญิงไม่ยอมจึงขับแข่งกับผู้ชายไปแบบนั้น ทั้งสองขับรถเร็วขึ้นเรื่อยๆ และแย่งกันแซง จนท้ายที่สุดผู้หญิงเสียการควบคุมพุ่งชนรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่ขับอยู่ข้างๆ

รถบรรทุกขนาดใหญ่ก็เสียการควบคุมพุ่งชนแม่ลูกที่กำลังข้ามทางจากเกาะกลางถนนที่มีพุ่มหญ้าสีเขียว และแม่คนนั้นก็กำลังตั้งครรภ์...

ต่อมาผู้ชายถูกจับข้อหาขับรถโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้หญิงคนนั้น แม่ที่กำลังตั้งครรภ์และลูกเสียชีวิต และถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต

ซูเหอเวิ่นเข้าใจในทันที “เป็นแบบนี้นี่เอง...”

มิน่าล่ะเมื่อสักครู่นี้ใบหน้าของผีสาวถึงได้แตกออกอย่างกะทันหันและร่างกายก็แตกละเอียด ที่แท้เป็นเพราะโดนรถชน

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “ท่านอาจารย์คะ แล้วทำไมคุณน้าชุดแดงถึงกลายเป็นวิญญาณพยาบาทได้ล่ะคะ”

ทุกคนล้วนเสียชีวิตไปแล้ว หลังจากคุณน้าที่กำลังตั้งครรภ์และพี่สาวตัวเล็กเสียชีวิตก็กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนธรรมดา แต่เธอกลับกลายเป็นวิญญาณพยาบาท

จี้ฉางพูด “ตอนเธอเสียชีวิตคงยังมีความแค้นอยู่ เพราะก่อนเสียชีวิตเธอกำลังแข่งขันกับคนอื่นอยู่และบังเอิญสวมชุดสีแดงด้วย”

บางทีสำหรับเธอแล้ว อาจเป็นเพราะคนขับผู้ชายฆ่าเธอ เธอจึงยึดติดอยากจะลากคนขับผู้ชายเสียชีวิตตามไปด้วย ด้วยเหตุนี้จึงไม่แปลกที่เธอกลายเป็นวิญญาณพยาบาทที่ฆ่าคนได้

ซู่เป่าเม้มปาก ไม่รู้ว่าถูกหรือผิดอยู่พักหนึ่ง

คุณน้าท้องแตกผิดที่ไม่เคารพกฎจราจร

แต่คุณน้าชุดแดงขับรถโดยประมาทบนถนนเพราะโกรธคนอื่นจนทำให้คุณน้าท้องแตกกับพี่สาวตัวเล็กต้องเสียชีวิต...

ก็ผิดเช่นกัน

สถานการณ์แบบนี้ควรเห็นใจหรือไม่เห็นใจดี

“ท่านอาจารย์... จะจับคุณน้าท้องแตกไว้ไหมคะ” เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามองจี้ฉางด้วยสีหน้าสับสน

จี้ฉางหน้านิ่งเป็นท่อนไม้ “จับ”

ซูเหอเวิ่น “ห๊า...”

จี้ฉางพูด “เด็กบริสุทธิ์ก็จริง แต่จะใช้เด็กเป็นข้ออ้างในการกระทำผิดของคนคนหนึ่งไม่ได้ รู้ไหม”

“บนโลกใบนี้มีคนน่าสงสารเป็นหมื่นเป็นพันคน แต่คนจะขอให้คนอื่นยอมให้ตัวเองเพียงเพราะตัวเองน่าสงสารไม่ได้”

เขาก้มหน้ามองซู่เป่าและแอบถอนหายใจ

จะให้เธอเข้าใจเรื่องที่ดูเหมือนจะเยือกเย็นแต่เป็นไปไม่ได้พวกนี้ในตอนนี้ มันยากสำหรับเธอจริงๆ

แต่ในฐานะยมบาลตัวน้อย เธอไม่ควรมีความรู้สึกพิเศษใดๆ

เลือดเย็นทั้งชีวิต และมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง แต่เมื่อใดที่มีความรู้สึกก็จะสูญเสียความยุติธรรม แต่ถ้าเยือกเย็นไร้ความปราณีก็จะไม่มีทางเรียนรู้ถึงมิตรไมตรีที่อยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์และสูญเสียความเป็นคน

“แล้วซู่เป่าคิดจะทำยังไง” จี้ฉางมองเธอ

ซู่เป่าคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นถามว่า “สามารถจองจำเธอไว้ในยมโลกได้ไหมคะ”

ท่านอาจารย์เคยบอกว่ายมโลกมีโลกใต้พิภพและมีเฟิงตู เฟิงตูเป็นดินแดนรวบรวมวิญญาณผู้เสียชีวิตที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิด

นัยน์ตาของจี้ฉางปรากฏความเห็นด้วย ตอนนี้เธอสามารถคิดได้ถึงระดับนี้ถือว่าดีมากแล้ว