ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1637

"หลังจากที่ฉันตายแล้ว ฉันก็ยังรู้สึกเหลือเชื่ออยู่ดี"

"ฉันเป็นลูกคนแรกที่เกิดมาในครอบครัว และยังเป็นผู้ชาย...เพราะงั้นตลอดมา ฉันเลยเป็นคนที่พ่อแม่รักและเอ็นดูมากที่สุด"

"ถึงแม้ว่าฉันจะเดินทางผิดไปแล้ว..." ผีพนันพูดไปพูดมาก็เริ่มรู้สึกละอายและรู้ตัวว่าผิด แต่ก็ยังกัดฟันพูดต่อไปว่า

"ถึงแม้ว่าฉันจะเดินทางผิดไปแล้ว แต่ในฐานะคนในครอบครัว พวกเขาก็น่าจะพยายามทุกวิถีทางที่จะดึงฉันขึ้นมาไม่ใช่หรือไง? ถ้าฉันไม่ได้เป็นหนี้เยอะขนาดนั้นจนไม่สามารถชดใช้ได้ ฉันจะจมดิ่งไปแบบนั้นเหรอ?"

"ถ้าพวกเขาอยากดึงฉันขึ้นมาจริงๆ ก็ควรจะร่วมมือกันทั้งหมดเหมือนตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ทุกคนช่วยกันรวบรวมเงินและดึงฉันขึ้นจากความลำบากไปด้วยกันสิ…"

“อีกอย่าง น้องสาวคนรองก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วไม่ใช่เหรอ รวมถึงหลานชายของฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร และถูกพากลับมาได้ไม่ใช่หรือไง?”

สรุปแล้วสุดท้ายไม่มีใครสูญเสียอะไรเลย นอกจากเขาที่ต้องเสียชีวิต

ทุกครั้งที่ผีพนันนึกถึงตอนที่ถูกตัดมือทั้งสองข้าง ถูกมัดไว้ในห้อง และต้องทนดูตัวเองค่อยๆ เสียเลือดจนหมด แถมยังหิวกระหายน้ำโดยไม่มีใครมาช่วย เขาก็จะรู้สึกทั้งโกรธแค้นและน้อยใจ

“พวกเขาไม่เป็นอะไร แต่ฉันกลับถูกตีจนตาย...”

ผีพนันรู้สึกวิตกกังวลและหวาดกลัวตลอดหลายปีที่ติดการพนัน แต่พอโดนตัดมือทั้งสองข้างกลับรู้สึกโล่งใจ เพราะคิดว่าอย่างน้อยจากนี้ไปเขาคงไม่ต้องเล่นการพนันอีกแล้ว

แต่ครอบครัวของเขากลับไม่ให้โอกาสเขาเลย

ไม่มีการถามไถ่เลยด้วยซ้ำ

เขาถูกขังอยู่สองสามวัน ดิ้นรนเหมือนปลาที่ถูกโยนขึ้นฝั่ง พอเห็นน้องสาวคนรองกลับมาถึงกล้าตะโกนขอข้าวขอน้ำกิน

แล้วทำไมพวกเขายังต้องตีเขาจนตาย?

ทำไมถึงไม่สนใจเขา?

ทำไมตลอดหลายปีนี้ พวกเขาถึงได้พูดว่า 'อย่าไปสนใจพี่แกเลย' 'ปล่อยเขาไปเถอะ' แล้วทำไมถึงไม่รวมเงินกันช่วยใช้หนี้การพนันทั้งหมดให้เขา ให้เขาหลุดพ้นจากวงจรนี้ได้สักที?

ซู่เป่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เพราะอย่างนี้สินะ ความไม่พอใจและความโกรธแค้นของนายถึงได้กลายเป็นสิ่งยึดติด จนทำให้กลายเป็นผีร้าย"

ผีพนัน “แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ...”

ซู่เป่าหัวเราะเบาๆ พร้อมกับถามกลับไปว่า “คนในครอบครัวของนายไม่เคยช่วยเหลือนายเลยจริงๆ งั้นเหรอ? แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคยเหรอ?”

ผีพนันพยายามจะตอบโต้ แต่ซู่เป่าแค่โบกมือเบาๆ เขาก็เงียบลงในทันที

เห็นแค่ภาพตรงหน้าที่เหมือนกับภาพลวงตาปรากฏอยู่ ในครั้งแรกที่ครอบครัวรู้ว่าเขาติดพนัน พ่อแม่ของเขาได้รวบรวมเงินทั้งหมดที่มีแล้วทยอยใช้หนี้คืนให้กับญาติ เพื่อน และเพื่อนร่วมงานที่เขายืมเงินไป

แม้กระทั่งหนี้เงินกู้ทางอินเทอร์เน็ต พวกเขาก็ยอมรับและรวบรวมเงินจากทุกที่เพื่อชดใช้หนี้เกือบสองล้านบาท ทั้งครอบครัวเลยกลับมาตกอยู่ในสภาพยากจนอีกครั้ง

หาวเสวียเจี้ยนร้องไห้น้ำมูกไหล บอกว่าจะกลับตัวกลับใจและไม่ทำผิดซ้ำอีก

แต่ยังไม่ถึงครึ่งเดือน เขาก็โทรกลับไปขอยืมเงินที่บ้านอีกครั้ง โดยให้เหตุผลว่าบริษัทเดิมไม่ต้องการเขาแล้ว และเขาต้องหางานใหม่ซึ่งทำให้มีช่วงเวลาว่างงาน ไม่มีรายได้เข้ามา

คนในครอบครัวไม่ได้สงสัยอะไรและให้เงินไป

อีกหนึ่งเดือนต่อมา หาวเสวียเจี้ยนก็หาข้ออ้างอีกครั้ง โดยบอกว่าบริษัทใหม่ที่เขาไปทำงานนั้นหลอกลวงเขา ต้องทำงานก่อนหนึ่งเดือนโดยยังไม่ได้รับเงินเดือน…

คนครอบครัวก็ให้เงินเขาอีกครั้ง

เขาทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนในที่สุดครอบครัวก็ผิดหวังและพบว่าเขากลับไปติดการพนันอีกครั้ง และครั้งนี้หนักกว่าเดิมจนเป็นหนี้เงินกู้นอกระบบ

เพียงแต่ว่าการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ และการเสียสละของพี่น้องทั้งหลายช่วยประคับประคองให้มนุษยธรรมที่ยังไม่แตกสลายของเขาดำรงอยู่ต่อไปก็เท่านั้นเอง

นิสัยเดิมของเขาก็เหมือนน้ำที่ถูกปิดกั้นไว้ในถุงพลาสติก วันใดที่มีช่องว่างเพียงเล็กน้อย มันก็จะทะลักออกมาราวกับน้ำที่ไหลท่วมเขื่อนจนควบคุมไม่ได้

ซู่เป่าจู่ ๆ ก็หมดความสนใจที่จะพูดคุยกับเขาต่อไป เธอยกมือขึ้นอย่างเกียจคร้าน พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “คนที่ตายแล้วไม่สำนึกผิด ไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกนี้”

ผีพนันเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว คราวนี้เขารู้จักกลัวแล้ว เพราะเบื้องหน้าของเขาคือท่านพญายม แต่เขากลับบังอาจกล้าคิดที่จะโกหกหลอกลวงต่อหน้าท่านพญายม!

“ท่านพญายม ข้าผิดไปแล้ว ข้ารู้แล้วว่าข้าผิดจริงๆ คราวนี้ข้ารู้แล้วจริงๆ ว่าข้าผิด!”

“โปรดให้โอกาสข้าไปเกิดใหม่ด้วยเถิด ชาติหน้าข้าจะเป็นคนดีอย่างแน่นอน ได้โปรด…”

หาวเสวียเจี้ยนยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

วิญญาณของผีพนันถูกทำลายจนสิ้นต่อหน้าเมิ่งหมิงเยว่

เมิ่งหมิงเยว่ตกใจจนหน้าซีดเผือด จนเธอไม่สามารถคืนสติได้อยู่พักหนึ่ง

ในตอนแรกเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นการขายน้องสาว หรือการลักพาตัวหลานชาย…

เธอก็ยังพอรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาอยู่บ้าง เพราะเขาก็แค่ต้องการหาเงินให้ได้เร็วๆ เพื่อที่จะหลุดพ้นจากห้วงทุกข์เท่านั้นเอง เขาทำอะไรผิดตรงไหน สุดท้ายแล้วน้องสาวคนที่สองและหลานชายก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ดังนั้นในจิตใต้สำนึกของเมิ่งหมิงเยวเลยคิดว่าทั้งสองเรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรง

แต่พอเขาบอกว่าพ่อของเขาฟันแขนทั้งสองข้างของเขาจนขาด และทุบตีเขาจนตายจริงๆ เมิ่งหมิงเยว่ก็ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

เพราะฉะนั้นสำหรับคนบางคนแล้ว ความเจ็บปวดของคนอื่นไม่ใช่ความเจ็บปวด จนกระทั่งความเจ็บปวดนั้นมีโอกาสเกิดขึ้นกับตัวเธอเอง เธอถึงจะเข้าใจ...