ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1640

ซู่เป่าขยับขนตาเบาๆ ก็คิด “ยอดหนี้” ทั้งหมดของเมิ่งหมิงเยว่ออกมาได้อย่างชัดเจน

เธอเป็นหนี้ทั้งหมดสี่แสนห้าหมื่นหยวน

และที่เธอขอเพิ่มอีกห้าหมื่น เพราะตอนนี้เธอกำลังดูในกลุ่มที่สีสันสดใสอยู่ หัวหน้ากลุ่มกำลังพูดอย่างฮึกเหิมว่าการลงทุนนี้จะต้องได้กำไรแน่นอน เพียงแค่ลงทุนห้าหมื่นบาท กำไรขั้นต่ำจะได้ถึงห้าล้านบาท...

เฮ้อ…

ปากก็บอกว่ากลับใจแล้ว แต่ในความเป็นจริงยังคงคิดจะยืมเงินเพิ่มอีกห้าหมื่นหยวนเพื่อลองเสี่ยงอีกครั้ง

คิดว่าเธอเป็นพวกโง่ที่หลอกใช้ได้งั้นเหรอ?

"ไม่ให้ยืม" ซู่เป่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "เมิ่งหมิงเยว่ ฉันบอกเธอไปแล้ว ถ้ายังไม่กลับตัวกลับใจ ตอนนี้เธอกำลังจะก้าวเข้าสู่หุบเหวที่ไม่มีวันหวนกลับได้อีกแล้ว"

เมิ่งหมิงเยว่จ้องมองข้อความเร่งรัดในกลุ่มแชทก็รู้สึกร้อนใจอย่างมาก

คนรวยไม่เข้าใจหรอกว่าการหาเงินของคนจนมันยากแค่ไหน!

ลงทุนแค่ห้าหมื่น แต่กลับได้ผลตอบแทนห้าล้าน!

เธอเป็นลูกคุณหนูผู้ร่ำรวย แน่นอนว่าเธอคงไม่ร้อนใจอะไร!

แต่ตอนนี้เมิ่งหมิงเยว่ต้องการเงินห้าล้านโดยด่วน ถ้าได้เงินมาจริง เธอจะให้พ่อแม่สามล้าน พ่อแม่จะได้ไม่ต้องลำบากอีกต่อไป ส่วนเธอก็จะไม่ต้องเหนื่อยกับการเรียนอีกต่อไป และเอาเงินสองล้านที่เหลือไปทำธุรกิจ...

เธอวางแผนชีวิตเธอไว้อย่างดีหมดแล้ว แต่ซู่เป่ากลับไม่ยอมให้เธอยืมเงิน!

เมิ่งหมิงเยว่น้ำตาคลอเบ้าและพูดด้วยความโมโหว่า "นี่เธอไม่คิดจะช่วยฉันจริงๆ เหรอ? ทั้งๆ ที่ฉันยังนับเธอเป็นเพื่อนอยู่เนี่ยนะ! จากนี้ไปเราตัดขาดกันเถอะ!"

ซู่เป่าหัวเราะเยาะ "ก็ดี"

เธอวางสายไปโดยไม่ลังเล

เมิ่งหมิงเยว่ช็อคไปเลย!

ตอนนี้พ่อแม่ของเธอบอกว่าจะมาหาที่ "บ้านเพื่อน" เธอก็เริ่มลนขึ้นมาจริงๆ

ถ้าซู่เป่าไม่ให้เธอยืมเงิน แล้วเธอจะไปยืมเงินเยอะขนาดนั้นจากใครได้อีก...

เมิ่งหมิงเยว่รีบโทรหาซู่เป่าอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่ฝั่งนั้นบล็อกเบอร์เธอไปเรียบร้อย

เธอไม่มีทางเลือก เลยส่งข้อความไปให้ซู่เป่าอีกครั้ง และพบว่าเพื่อนในรายชื่อก็ถูกบล็อกแล้ว

เมิ่งหมิงเยว่เหมือนมดที่ถูกวางบนกระทะร้อน เธอไปยืมโทรศัพท์จากคนแปลกหน้าแล้วโทรหาซู่เป่าพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ซู่เป่า ถ้าเธอไม่ช่วยฉัน เธอไม่กลัวเหรอว่าฉันจะเปิดเผยเรื่องของเธอน่ะ！”

ซู่เป่าตอบอย่างไร้อารมณ์ "แค่ฉันจับผีได้นี่ถือว่าเป็นเรื่องของพญายมแล้วหรอ?"

เมิ่งหมิงเยว่รู้สึกเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่าซู่เป่า เลยพยักหน้าอย่างแรงว่า "ใช่! ฉันจะเปิดเผยความลับของเธอ! อย่ามาบีบฉันนะ เธอเป็นคนบังคับฉันเอง!"

ซู่เป่ารู้สึกแค่ว่ามันดูน่าขำดี "เธอขุดหลุมของตัวเอง แล้วฉันไม่ช่วย เธอจะโทษฉันว่าไปบังคับเธอได้ยังไง?"

"อีกอย่าง เธอเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า นี่มันยุคแห่งกฎหมายแล้วนะ ยังมีผีหรือพญายมที่ไหนอีกล่ะ?"

ปัง! ซู่เป่าวางสายไปอีกครั้ง

คราวนี้เธอตั้งค่าให้บล็อกสายโทรเข้าจากเบอร์แปลกทั้งหมด

เมิ่งหมิงเยว่ยืนนิ่งไป เห็นคนที่ให้ยืมโทรศัพท์มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

ในที่สุดเธอก็สำนึกได้—เธอคิดว่าเธอถือไพ่เหนือกว่าเพราะรู้ความลับของซู่เป่า แต่ซู่เป่ากลับไม่กลัวความแตกเลยสักนิด

เพราะเรื่องนี้ถึงจะพูดออกไปแล้วใครจะเชื่อ?!

เมิ่งหมิงเยว่ไม่ยอมแพ้ ตอนนี้เธอแค่ต้องการเอาเงินจากซู่เป่ามาให้ได้ หากเจ้าตัวไม่ยอมให้เธอยืม ก็อย่ามาโทษแล้วกันถ้าเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา!

เมิ่งหมิงเยว่รีบวิ่งไปหาผู้ดูแลอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ บอกว่าของหายต้องการดูภาพจากกล้องวงจรปิด

สุดท้ายเธอก็ได้พบว่าภาพจากกล้องวงจรปิดในคืนนั้น เห็นแค่เธอที่นั่งคุยคนเดียวในโถงทางเดินอยู่ทั้งคืน...ไม่มีเงาของซู่เป่าเลยแม้แต่น้อย!

เมิ่งหมิงเยว่ถึงกับช็อกไปเลย

"เมิ่งหมิงเยว่!" เสียงตะโกนด้วยความโมโหดังขึ้น

เมิ่งหมิงเยว่ตกใจ พ่อแม่ของเธอยืนอยู่ตรงหน้า

"ลูกอยู่ที่นี่จริงๆ ลูก...ลูก..." พ่อของเมิ่งหมิงเยว่ทั้งโมโหและร้อนรนในใจ

แม่ของเธอรู้สึกเหมือนโลกถล่มทลาย!

เธอถือใบแจ้งหนี้ที่เมิ่งหมิงเยว่ไปกู้เงินนอกระบบมาทั้งหมดไว้ในมือ สองมือสั่นระริก "เยว่เยว่ นี่ลูก...ลูกเล่นการพนันจริงๆ เหรอ! สมควรไปตายซะจริงๆ! พ่อของลูกทำงานเหน็ดเหนื่อยแทบตาย...นี่คือสิ่งที่ลูกตอบแทนพวกเรางั้นเหรอ..."

ถึงแม้ว่าเธอจะทำให้พ่อแม่ของเธอต้องลำบากจนตาย แต่นั่นก็เป็นพ่อแม่ของเธอเอง ไม่ใช่พ่อแม่ของซูจื่อซู่

พ่อแม่ของเธอ เธออยากจะหลอกพวกเขายังไงก็ได้ มันเป็นเรื่องของเธอ พ่อแม่ของเธอก็เต็มใจ ใครจะไปยุ่งเกี่ยวได้?

“เดินเร็วหน่อย!” พ่อของเมิ่งหมิงเยว่ถือไม้ไผ่อยู่ในมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่ขณะที่มองลูกสาวของเขา

ตอนนี้เขาไม่ต้องทำงานหลายงานอีกต่อไป ไม่ต้องเหนื่อยกับการหาค่าเล่าเรียนให้ลูกสาว เอวของเขาที่เคยมีปัญหาก็ค่อยๆ ดีขึ้นแล้ว

ตอนนี้เขามีเวลาเหลือเฟือที่จะคอยเฝ้าเมิ่งหมิงเยว่ทั้งวันแล้ว

เขารู้สึกขอบคุณซู่เป่า

หากไม่มีเธอ เขาและภรรยาอาจจะถูกลูกสาวหลอกจนหมดเนื้อหมดตัว และอาจถึงขั้นหัวใจวายตายที่เมืองจิงแล้วก็ได้

ชีวิตตอนนี้ไม่มีความคาดหวังใดๆ แต่ก็ดีไปอีกแบบ เขาและภรรยายังคงห่วงลูกสาวของตัวเองอยู่ เลยทำได้เพียงคอยดูแลเธอต่อไป

ส่วนเรื่องในอนาคต ค่อยว่ากันในวันหน้า...

พ่อของเมิ่งหมิงเยว่หันกลับไป ใบหน้าที่ขุ่นมัวของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา...

**

ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องลงมา ซู่เป่านั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังคาของห้องเรือนกระจกในบ้านตระกูลซู

เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว แม้แต่ดวงดาวเล็กๆ ที่ส่องแสงริบหรี่ในกาแล็กซีอันกว้างใหญ่ก็ยังมองเห็นได้

หลังจากที่เธอได้เป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์แล้ว เธอรู้เพียงแค่ว่าต้องรักษาสมดุลของพลังภายในตนเอง เพื่อให้กฎแห่งวิถีใหม่ค่อยๆ แผ่ขยายออกไปครอบคลุมทั้งสามโลกอย่างราบรื่น...

แต่วินาทีนั้นเธอกลับรู้สึกสับสนขึ้นมา

ถึงเธอจะได้กลายเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์แล้วก็ตาม แต่โศกนาฏกรรมในโลกนี้ก็ยังดูเหมือนจะไม่ลดน้อยลงไปเลย

แล้วความหมายที่แท้จริงของการเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์คืออะไร?

เธอไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงโชคชะตาของผู้อื่นได้...แล้วหน้าที่ความรับผิดชอบ ความหมาย...ของการเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์คืออะไรกันแน่?

หากเธอเข้าไปแทรกแซง นั่นจะแตกต่างอะไรจากการที่ผู้เจ้าแห่งวิถีสวรรค์คนก่อนบังคับควบคุมชะตาชีวิตของผู้อื่น?

คิดถึงเรื่องนี้แล้ว ดวงตาของซู่เป่าก็เริ่มพร่าเลือนขึ้นมา เธอไม่คิดเลยว่าตนเองจะต้องเผชิญกับคำถามที่ยากลำบากนี้เร็วขนาดนี้ ทั้งที่เธอเพิ่งจะกลายเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ได้เพียงไม่กี่ปีเท่านั้นเอง...