ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1641

ที่บ้านตระกูลซูเงียบสงบ จนได้ยินเสียงนกบนกิ่งไม้ร้องเพลง

หากคนฟังเข้าใจ ก็คงจะได้ยินมันร้องว่า "อ้า~~ เจ้าอันดับห้า เจ้าเก่งกว่าคนอื่นเพราะมีเพิ่มมาอีกอันดับจ้า..."

ซู่เป่าคิดเรื่องนี้ทั้งคืนจนรุ่งเช้าแล้ว

เธอก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร แล้วมองไปที่นกตัวหนึ่งที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ซึ่งฟังดูคล้ายกับเสียงของเสี่ยวอู่

นายหญิงซูทำมือไพล่หลังเดินขึ้นไปบนห้องเรือนกระจกอย่างอารมณ์ดี พอเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นซูเป่าที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างบน และกำลังเหม่อมองไปที่นกตัวหนึ่งที่ร้องเพลงอยู่บนยอดไม้

"ซู่เป่า!" นายหญิงซูปีนขึ้นไปบนหลังคาห้องเรือนกระจก

พอมายืนอยู่ตรงนี้ก็เพิ่งจะรู้ว่าที่นี่ทิวทัศน์กว้างขวางขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เด็กๆ จะชอบขึ้นมาบนนี้กัน!

ตอนนี้นายหญิงซูก็สุขภาพดีขึ้นมาก แข็งแรงว่องไวขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าก็เดินมาอยู่ข้างๆ ซู่เป่า

ซู่เป่าเดิมทีก็อยากจะช่วยพยุงเธออยู่ แต่เห็นเธอดูท่าทางตื่นเต้นเลยยกเลิกความตั้งใจนั้น

"คุณยาย ยายขึ้นมาได้ยังไง" ซู่เป่าเห็นคุณยายนั่งลงก็เข้าไปโอบแขนคุณยาย

ร่างกายของคุณยายอบอุ่น มีกลิ่นอายบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก ซึ่งเป็นกลิ่นอายที่ทำให้ซู่เป่ารู้สึกสบายใจ...ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึก ๆ

"เห็นหนูอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลย มีเรื่องอะไรที่คิดไม่ตกหรือเปล่า?" นายหญิงซูถาม

ซู่เป่าคิดสักพักก่อนจะถามว่า "คุณยาย ถ้ายายกลายเป็นพระเจ้าขึ้นมา ยายจะทำอะไรบ้าง?"

นายหญิงซูนิ่งไปชั่วครู่ เอ๊ะ...ไม่ใช่จักรพรรดิเหรอ?

เธอหยิบหนังสือนิยายแนวแฟนตาซีออกมาอ่านแบบมาราธอนทั้งคืนเชียวนะ!

ตอนแรกเธอคิดว่าหลานสาวของเธอเป็นแค่พญายม แต่ต่อมาก็พบว่าเป็นจักรพรรดิ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะกลายเป็นพระเจ้าไปซะแล้ว!

คำพูดนี้จะพูดอย่างไรดีล่ะ...เอ่อ เธอเคยได้ยินพวกซูจื่อซีพูดถึงคำนี้อยู่บ่อยๆ คำว่าเจ้าแห่งวิถีสวรรค์

คราวนี้ถ้าเธอออกไปข้างนอกแล้วได้ยินมีคนด่าว่าทำไมพระเจ้าถึงตาบอดแบบนี้...

เธอคงต้องลงไปสั่งสอนสักหน่อย

นายหญิงซูยิ้มมุมปากและพูดว่า "ถ้ายายเป็นพระเจ้าล่ะก็ ยายจะไม่ทำอะไรเลย แค่นั่งดูพวกเขาไปวันๆ เท่านั้น"

ซู่เป่า "...ห้ะ?"

นายหญิงซูทำเสียงเชอะอย่างหยิ่งผยอง “ชีวิตใครก็เป็นชีวิตของคนนั้น จะไปยุ่งอะไรได้ขนาดนั้นเล่า? เขายังไม่เข้าใจการดำเนินชีวิตของตัวเอง จะมาโทษยายได้ยังไงล่ะ? ชีวิตของคนเรามีเวลาแค่นี้เอง..."

ซู่เป่า "แต่พระเจ้ามีเวลาเป็นหมื่นปีเชียวนะ"

นายหญิงซูหยุดชั่วครู่แล้วหัวเราะ "ยิ่งไม่ต้องไปยุ่งใหญ่เลย หลายหมื่นปี ชีวิตของแต่ละคนก็แค่พริบตาเดียวสำหรับยายแล้ว"

"หนูจะไปควบคุมการเรืองแสงของหิ่งห้อยในหุบเขาให้ต้องทำตามลำดับหนึ่ง สอง สาม สาม สอง หนึ่ง ได้ไหมล่ะ?"

ซู่เป่าส่ายหัว

นายหญิงซูถามอีกว่า "หนูจะบอกให้มดในหลุมเดินตามเส้นทางที่หนูวาดไว้ทุกวันได้ไหมล่ะ?"

"ก็เหมือนกับยายและคุณตาของหนูที่เลี้ยงดูลุงทั้งแปดคนของหนูไง เราจัดการให้พวกเขามีข้าวกิน มีเสื้อผ้าใส่ สร้างเงื่อนไขที่ดีให้พวกเขา และให้การศึกษาที่ดี ในที่สุดแล้ว พวกเขาเติบโตมาเป็นอย่างไร ยายกับคุณตาของหนูก็ไม่สามารถควบคุมได้"

"เราจะไปสั่งลูกคนโตได้ไหมว่า เธอต้องสูงถึงหนึ่งเมตรเก้าสิบ และต้องเต้นรำได้! หรือสั่งลูกคนรองว่า เธอต้องเป็นนักพูดที่เก่ง! หรือสั่งลูกคนที่สามว่า ห้ามขับเครื่องบิน กลับมาแล้วขับรถไฟให้ฉันแทน!"

ซู่เป่าหัวเราะออกมา "หนูเข้าใจแล้ว คุณยาย"

นายหญิงซูพูดต่อ "ลูกคนรองทำผิดพลาด ต้องการแต่งงานกับเหวยหว่านและรับผิดชอบต่อเธอ ยายก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้ ยายไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงการแต่งงานของลูกและไปนั่งอยู่ข้างเตียงในคืนวันแต่งงานของเขาได้"

พอซู่เป่าได้ยิน ก็หัวเราะคิกคักอีกครั้ง

เธอเพิ่งค้นพบว่าคุณยายพูดจาน่าสนุกดี!

นายหญิงซูพูดอย่างเนิบช้า "แม้แต่ตอนที่ยายคิดว่าเหวยหว่านเป็นคนไม่ซื่อสัตย์ แต่ชีวิตของลูกก็ไม่ใช่สิ่งที่เราจะใช้แทนเขาได้？”

"ยายไม่สามารถรู้ตั้งแต่แรกว่าเหวยหว่านใช้ยาเสพติดกับลุงรองของหนู และไม่รู้ว่าเธอกล้าถึงขนาดจะฆ่าปิดปากใครบางคน..."

เคยคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมทุกอย่างให้อยู่ภายในสายตาของตัวเองได้ แต่กลับพลาดไป เพราะมัวจมอยู่ในความเศร้าของตัวเอง จนละเลยการเติบโตของหานหานและซูจื่อซ

"มนุษย์ทุกคนล้วนมีสิ่งที่ไม่สามารถทำได้ มีสิ่งที่ตัวเองพลาดไปและต้องเสียใจ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้าทิศทางหลักของชีวิตไม่ผิดก็เพียงพอแล้ว"

นายหญิงซูมองไปที่ซู่เป่าและยิ้มอย่างอบอุ่นให้เธอ "เจ้าแห่งวิถีสวรรค์ก็เหมือนกัน"

แม้จะเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ แต่ก็ยังเป็นหลานสาวสุดที่รักของเธอ

นายหญิงซูลูบหัวซู่เป่าด้วยความรักใคร่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน