ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1642

ซู่เป่าพิงไหล่นายหญิงซู ในใจก็รู้สึกเปิดกว้างขึ้นอีกครั้ง

เธอคิดเล็กคิดน้อยมากเกินไป

นายหญิงซูอดหัวเราะไม่ได้ "ที่แท้เจ้าแห่งสวรรค์ก็คิดเล็กคิดน้อยได้เหมือนกันนะเนี่ย?"

ซู่เป่าทำหน้ามุ่ย "เจ้าแห่งวิถีสวรรค์ก็เป็นคนเหมือนกันนั่นแหละ!"

อย่างน้อยเธอก็เป็น อย่างน้อยตอนนี้เธอยังเป็นอยู่

นายหญิงซูหัวเราะแล้วหยิกแก้มเธอเบาๆ "โอเคๆๆ เจ้าแห่งวิถีสวรรค์! ยายจะไปดูว่าอาหารเช้าเสร็จหรือยัง วันนี้วันศุกร์ เจ้าแห่งวิถีสวรรค์ก็ต้องไปโรงเรียนเหมือนกันนะ"

ซู่เป่าบิดขี้เกียจและตอบอย่างอ่อนโยน "โอเคค่ะ~"

ก่อนที่คุณยายจะลงไป เธอพูดทิ้งท้ายว่า "ถ้าซู่เป่ามีอะไรที่คิดไม่ออกอีก ก็มาหายายนะ!"

นายหญิงซูนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงก้มลงไปแล้วพูดเสริมว่า "ถ้าหากว่ายายไม่อยู่แล้ว และไม่มีใครอยู่ข้างๆ งั้น..."

"ก็จะมีใครบางคนอยู่เคียงข้างซู่เป่าอยู่ดี ซู่เป่าก็แค่ถามพวกเขา อย่าเก็บมันไว้คนเดียว"

ซู่เป่าพยักหน้า "อื้ม อื้ม!"

นายหญิงซูยิ้มและเดินลงไปชั้นล่างจริงๆ คราวนี้

ซู่เป่าหลับตาลงอีกครั้ง ปล่อยจิตเทพของเธอแผ่ขยายออกไปอย่างต่อเนื่อง

พลังจิตของเธอแผ่ขยายออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ...

ข้ามถนนและครอบคลุมไปทั่วทั้งเมืองจิง และครอบคลุมทั้งประเทศจีน...

จนกระทั่งจิตเทพของเธอไปถึงบนท้องฟ้า ราวกับว่าเธอกำลังมองดูโลกมนุษย์จากเบื้องบน

ผู้คนเดินไปมาวุ่นวายในชีวิตที่เร่งรีบ ในวันที่ยากลำบากพวกเขามักรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองช่างยาวนาน แต่ความจริงแล้วมันก็แค่ผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนดาวตกที่พาดผ่านท้องฟ้าก็เท่านั้น

ความรับผิดชอบและการปล่อยวาง ต่างก็มีเส้นแบ่งของมัน

ซู่เป่าลืมตาขึ้นแล้วปรากฏตัวในห้องของตัวเองทันที เธอบิดขี้เกียจพลางพูดว่า "ไปโรงเรียนกันเถอะ!"

วันศุกร์เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ นอกจากพวกเด็กที่ต้องสอบอย่างหานหานแล้ว นักเรียนส่วนใหญ่มักจะมีความสุขกันมาก

เมื่อถึงคาบสุดท้ายของช่วงบ่ายแล้ว นักเรียนแต่ละกลุ่มก็เริ่มรวมตัวกันวางแผนว่าจะทำอะไรในวันหยุดสุดสัปดาห์

กลุ่มเพื่อนผู้หญิงที่เคยไปกินหมาล่าทังกับซู่เป่าครั้งก่อนก็เข้ามาห้อมล้อมเธออย่างคึกคัก

"ซู่เป่า ปกติเธอทำอะไรในวันหยุดสุดสัปดาห์เหรอ?"

"ซู่เป่า สุดสัปดาห์นี้ฉันกับเสวี่ยอี๋และถงถงจะไปกินหมาล่าทังกัน เธอจะไปด้วยไหม?"

ซู่เป่าส่งเสียงเอ๊ะ "แล้วเสี่ยวเหม่ยล่ะ?"

เสวี่ยอี๋กับถงถงมักจะอยู่กับเสี่ยวเหม่ยเสมอ แล้วเวลาอยู่ในโรงเรียน พวกเขาก็มักจะชวนซู่เป่าร่วมกลุ่มจนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งสี่คนโดยไม่รู้ตัว

"เสี่ยวเหม่ยเหรอ..." เสวี่ยอี๋เท้าคางและพูดเสียงเบาๆ ว่า "พ่อแม่เธอหย่ากันแล้ว...เธอไม่ค่อยมีความสุขเลย"

ถงถงก็พูดขึ้นเบาๆ ว่า "ใช่แล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสองคนหย่ากัน แต่ทั้งสองฝ่ายกลับบอกว่าไม่ต้องการเสี่ยวเหม่ย"

เสี่ยวเหม่ยถูกทอดทิ้ง กลายเป็นเหยื่อของการหย่าร้างของพ่อแม่เธอ

"ช่วงนี้พ่อแม่ของเธอกำลังทะเลาะกันอยู่ ว่าใครเป็นคนทุ่มเทมากกว่า ใครเป็นคนเลี้ยงลูกสาว ใครเป็นคนจ่ายเงิน"

เสวี่ยอี๋ส่ายหัวและถอนหายใจด้วยความกังวลใจ "ดังนั้นเธอคิดว่า ทำไมก่อนแต่งงานพวกเขาถึงดูรักกันมากจัง แต่พอแต่งงานแล้วถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?"

ผู้ใหญ่ที่แต่งงานแล้วดูเหมือนจะไม่มีความสุขกันเลย

แต่ก่อนแต่งงาน พวกเขาก็เฝ้ารอคอยกันอยู่แล้วแท้ๆ

เฮ้อ...

"ฉันกลัวว่าพ่อแม่ฉันจะหย่าเหมือนกัน..." ถงถงพูดว่า "ถ้าพวกเขาบอกว่าไม่ต้องการฉันเหมือนกัน ฉันก็จะเก็บกระเป๋าแล้วไปเร่ร่อนเอง..."