ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1643

เสี่ยวเหม่ยกลับไปที่ห้องของเธอ

เธอใช้เวลาคิดนานมาก แล้วหยิบปากกาและกระดาษออกมาเริ่มเขียนจดหมายลาตาย

【ถึงพ่อและแม่ที่รักของหนู พ่อกับแม่ช่วยหยุดทะเลาะกันได้ไหมคะ? พ่อมีความกดดันมาก แม่ก็มีเรื่องให้ต้องห่วงกังวลไม่หยุด พ่อมักจะบอกว่าแม่อยู่บ้านแล้วไม่ทำอะไรเลย แต่สิ่งที่หนูเห็นคือแม่ไม่เคยหยุดทำงาน พอแม่เพิ่งนั่งพัก พ่อก็จะพูดว่า 'เห็นเธอเล่นแต่โทรศัพท์ทั้งวัน' แม่ก็มักจะบอกว่าการทำงานของพ่อไม่ได้พิเศษอะไร แต่ค่าเทอม ค่าเรียนพิเศษของหนู…รวมถึงทุกครั้งที่ครอบครัวต้องการเงิน ก็เป็นพ่อที่เอาเงินมาให้】

【ทุกครั้งที่พ่อพูดจะทำให้แม่เสียใจมาก พ่อมักจะพูดว่าอยู่บ้านมันน่าภูมิใจตรงไหน แม่อยู่บ้านก็มีแต่สบาย แต่ก็ยังไม่พอใจ แต่พ่อคะ เสื้อผ้าไม่ได้วิ่งไปหาเครื่องซักผ้าเองนะ โถส้วมถ้าไม่มีใครขัดก็จะไม่สะอาด อาหารก็ไม่ได้วิ่งไปอยู่ในหม้อแล้วกลายเป็นอาหารอร่อยๆ เอง ถุงเท้าที่พ่อโยนทิ้งไว้ แม่ก็เป็นคนเก็บไปซัก รองเท้าของพ่อ แม่ต้องซักสัปดาห์ละสองครั้ง ที่นอนในบ้าน แม่ก็เปลี่ยนอย่างช้าที่สุดสัปดาห์ละครั้ง…】

【แม่คะ แม่ชอบพูดเสมอว่าการที่พ่อไปทำงานมันไม่น่าภูมิใจตรงไหน ถ้าแม่ทำงาน แม่ก็คงหาเงินได้เหมือนกัน แต่แม่คะ แม่ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ที่พ่อกลับบ้านแล้วต้องยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างล่าง พูดกับลูกค้าด้วยน้ำเสียงที่ฝืนยิ้มทั้ง ๆ ที่เหนื่อยมากแค่ไหน แม่คะ พ่อเมากลับมาจนพวกเราเรียกไม่ตื่น แต่พอมีโทรศัพท์จากลูกค้าโทรเข้ามา พ่อกลับทำเหมือนตัวเองยังมีสติ พูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำขึ้นมาทันที…】

【หนูคิดว่าพ่อเป็นคนดี และหนูก็คิดว่าแม่เป็นคนดี แม้ว่าพ่อจะไม่เข้าใจแม่ และแม่ก็ไม่เข้าใจพ่อ แต่ทั้งคู่ต่างก็ทุ่มเทเพื่อครอบครัวนี้】

【คนเดียวที่ไม่ได้ทุ่มเทอะไรเลยก็คือหนู หนูทำได้แค่เรียนหนังสือ แต่ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย หนูไม่สามารถแบ่งเบางานของพ่อได้ และก็ไม่ได้ช่วยแม่ทำงานบ้านมากเท่าไหร่ พ่อมักจะบอกว่าหนูเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ จะรู้อะไร ไปเล่นเถอะ ส่วนแม่ก็ชอบบ่นเสมอว่าผู้หญิงจะทำงานบ้านไปทำไม วันนี้ทำได้ พอแต่งงานไปก็ต้องมีงานบ้านให้ทำไม่จบสิ้นอยู่ดี เลยไม่ยอมให้หนูทำงานบ้าน...】

【พ่อคะแม่คะ พ่อกับแม่ดีทั้งคู่ คนที่ไม่ดีคือหนูเอง ดังนั้นถ้าหนูหายไป พ่อกับแม่ก็คงจะดีขึ้นใช่ไหมคะ?】

จู่ๆ เสี่ยวเหม่ยนึกขึ้นได้ว่า ตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกันหลายครั้ง พวกเขามักจะพูดว่า ถ้าไม่ใช่เพราะลูก คงเลิกกันไปนานแล้ว

เธอยิ้มเล็กน้อย จริงสินะ ถ้าเธอหายไป พ่อกับแม่ก็คงจะไม่ลำบากใจอีกต่อไปใช่ไหม?

เสี่ยวเหม่ยยังคงยึดติดกับความคิดว่า ทุกอย่างเป็นความผิดของตัวเอง

【ถ้าโลกนี้มีเวทมนตร์ หนูหวังว่าพ่อกับแม่จะสลับกันได้ ถ้าเป็นแบบนั้น...พ่อกับแม่คงจะเข้าใจความยากลำบากของกันและกันมากขึ้นใช่ไหม?】

แต่นั่นก็เป็นเพียงความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริง

เสี่ยวเหม่ยร้องไห้และวางจดหมายไว้บนโต๊ะเป็นอย่างดี จากนั้นก็หยิบของมาทับไว้

จากนั้นเธอก็จัดห้องให้เรียบร้อย สะพายกระเป๋าใบเล็กของตัวเอง แล้วออกจากบ้านไป

ตอนที่เธอจากไป คู่สามีภรรยาที่กำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือดแทบไม่ได้สังเกตเลย หรือแม้จะรู้ว่าเสี่ยวเหม่ยออกไปแล้ว ทั้งคู่ก็ไม่มีเวลาจะสนใจ

พวกเขาคิดว่าเสี่ยวเหม่ยแค่ออกไปหาอะไรกินก็เท่านั้น

พอลูกไม่อยู่ตรงหน้า ทั้งสองก็ยิ่งด่ากันหนักขึ้นกว่าเดิม เมื่อกี้ยังถือว่าด่ากันเบาอยู่เลย!

“หย่าสิ! วันจันทร์ไปที่สำนักทะเบียนเลย!!” แม่ของเสี่ยวเหม่ยปาทะเบียนสมรสลงบนโต๊ะ

"บ้านก็แบ่งกันคนละครึ่ง รถฉันไม่เอา ไหนคุณบอกว่าดูแลครอบครัวมันง่ายนักไม่ใช่เหรอ? งั้นลูกก็เป็นของคุณด้วยแล้วกัน!"

พอพ่อของเสี่ยวเหม่ยได้ยิน เขาก็หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “คุณบอกไม่ใช่เหรอว่าหาเงินเลี้ยงลูกมันง่าย ทำไมถึงโยนลูกมาให้ผมอีกล่ะ ถ้ามีความสามารถก็หาเงินเลี้ยงเองสิ!”

ทั้งสองเริ่มทะเลาะกันอีกครั้งเพราะเรื่องของลูก พูดให้ถูกก็คือ ทั้งคู่ไม่ยอมแพ้กันเพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรับอีกฝ่าย ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ลูก แต่เป็นเพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันเลย